Luterpalianie coraz popularniejsi

Roz­mo­wy mię­dzy Kościo­ła­mi tra­dy­cji lute­rań­skiej a Kościo­łem epi­sko­pal­nym (angli­kań­skim) roz­po­czę­ły się już w XIX wie­ku. Nie mia­ły one ofi­cjal­ne­go cha­rak­te­ru, jed­nak roz­po­czę­ły dłu­gi oraz fascy­nu­ją­cy pro­ces pozna­wa­nia się i ucze­nia się od sie­bie.

W 2001 roku Kościół Epi­sko­pal­ny USA oraz Ewan­ge­lic­ko-Lute­rań­ski Kościół w Ame­ry­ce (ELCA), naj­więk­sza deno­mi­na­cja lute­rań­ska w tym kra­ju, pod­pi­sa­ły poro­zu­mie­nie „Wezwa­ni do wspól­nej misji”, któ­re — nie bez kon­tro­wer­sji — usta­no­wi­ło peł­ną komu­nię mię­dzy oby­dwo­ma Kościo­ła­mi. Podob­nie pro­ces ten prze­bie­gał w sąsied­niej Kana­dzie.

O ile gościn­ność eucha­ry­stycz­na mię­dzy oby­dwo­ma Kościo­ła­mi prak­ty­ko­wa­na była od daw­na, o tyle poro­zu­mie­nie otwo­rzy­ło dro­gę do dal­szych dzia­łań na płasz­czyź­nie kościel­nej. Nastę­po­wa­ła wymia­na ducho­wień­stwa, pole­ga­ją­ca na krót­ko- bądź  dłu­go­okre­so­wym podej­mo­wa­niu służ­by dusz­pa­ster­skiej duchow­nych epi­sko­pal­nych w para­fiach lute­rań­skich i na odwrót. Doty­czy­ło to w szcze­gól­ny spo­sób mał­żeństw duchow­nych, w któ­rych mąż był lute­ra­ni­nem, żona epi­sko­pa­lian­ką i na zmia­nę peł­ni­li służ­bę w para­fii sio­strza­ne­go wyzna­nia.

Ści­sły model współ­pra­cy spraw­dził się szcze­gól­nie w sytu­acjach, kie­dy jed­na z para­fii musia­ła z przy­czyn finan­so­wych lub innych trud­no­ści opu­ścić swój dotych­cza­so­wy budy­nek. I tak dla zamy­ka­nych para­fii epi­sko­pal­nych para­fie lute­rań­skie były natu­ral­nym azy­lem i na odwrót. Pod jed­nym dachem odby­wa­ły się litur­gie oby­dwu wyznań albo wspól­ne nabo­żeń­stwa dla oby­dwu zbo­rów zawie­ra­ją­ce ele­men­ty oby­dwu tra­dy­cji.

Jed­ność lute­rań­sko-epi­sko­pal­na nie ozna­cza­ła jed­nak sto­pie­nia i pomie­sza­nia porząd­ków, jakie­goś rodza­ju teo­lo­gicz­nej schi­zo­fre­nii, a wręcz prze­ciw­nie jesz­cze więk­szą dba­łość o to, co jest waż­ne i cha­rak­te­ry­stycz­ne dla tra­dy­cji epi­sko­pal­nej i lute­rań­skiej. W rosną­cej licz­bie „para­fii luter­pa­liań­skich” wier­ni nale­żą jed­no­cze­śnie do parafii/diecezji lute­rań­skiej i epi­sko­pal­nej, mają każ­do­ra­zo­wo te same pra­wa w każ­dym z Kościo­łów. “Natu­ral­ny­mi luter­pa­lia­na­mi” są prze­waż­nie dzie­ci z mał­żeństw lute­rań­sko-epi­sko­pal­nych.

Chrze­ści­ja­nie, któ­rzy uwa­ża­ją się za spad­ko­bier­ców oby­dwu tra­dy­cji pod­kre­śla­ją, że „lutro­pa­lia­nin” to żaden eks­pe­ry­ment, a po pro­stu auten­tycz­ne życie, prak­ty­ka w bli­skich i inspi­ru­ją­cych się nawza­jem auto­no­micz­nych tra­dy­cjach.

» Ekumenizm.pl: Angli­kań­ską kate­drą pokie­ru­je lute­ra­nin

» Ekumenizm.pl: Świę­to­kradz­two, duch Vati­ca­num II czy wyraz wspól­no­ty