Nienachalna symbolika ekumenicznego świadectwa

Wspól­na litur­gia

Angli­kań­scy hie­rar­cho­wie roz­po­czę­li swo­ją podróż do Rzy­mu od kate­dry Can­ter­bu­ry, gdzie znaj­du­je się Kościół-Mat­ka świa­to­wej Wspól­no­ty Angli­kań­skiej. Świą­ty­nia powsta­ła z ini­cja­ty­wy misjo­na­rza Anglii, św. Augu­sty­na, któ­re­go na Wyspy posłał papież Grze­gorz. W tym samym koście­le, w któ­rym wło­ski misjo­narz Augu­styn wysła­ny do Bry­ta­nii, obec­ny Biskup Rzy­mu oraz abp Can­ter­bu­ry odpra­wi­li nie­szpo­ry, pod­czas któ­rych śpie­wał Chór Kapli­cy Syk­styń­skiej oraz Chór Kate­dry Can­ter­bu­ry.

Sym­bo­licz­na wymia­na darów

Przed roz­po­czę­ciem litur­gii doszło do sym­bo­licz­ne­go gestu – abp Welby prze­ka­zał papie­żo­wi pre­zent w posta­ci pek­to­ra­łu, krzy­ża wyko­na­ne­go z dwóch gwoź­dzi, tzw. krzy­ża pojed­na­nia z Coven­try (iden­tycz­ny pek­to­rał nosi na co dzień abp Welby). Papież nie odło­żył krzy­ża na bok, a od razu go zało­żył i cele­bro­wał w nim litur­gię. Gest miał wymiar sym­bo­licz­ny i histo­rycz­ny – przed 50 laty papież Paweł VI wrę­czył abp. Ramsey’owi bisku­pi pier­ścień, któ­ry arcy­bi­sku­pi Can­ter­bu­ry noszą do dziś za każ­dym razem, gdy odwie­dza­ją Rzym i jego bisku­pa. Papież prze­ka­zał nato­miast abp. Welby’emu pasto­rał.

Prze­ło­mo­we spo­tka­nie w 1966 roku dało począ­tek ofi­cjal­ne­mu dia­lo­go­wi angli­kań­sko-rzym­sko­ka­to­lic­kie­mu na płasz­czyź­nie mię­dzy­na­ro­do­wej. Abp Welby podzię­ko­wał Fran­cisz­ko­wi za świa­dec­two służ­by wobec bied­nych i wyklu­czo­nych. – Dałeś przy­kład naśla­do­wa­nia Chry­stu­sa podró­żu­jąc do miejsc cier­pie­nia i trosk. Sta­łeś obok imi­gran­tów. Zaini­cjo­wa­łeś pra­ce, podej­mu­ją­ce pro­blem współ­cze­sne­go nie­wol­nic­twa i han­dlu ludź­mi, i wie­le innych – mówił hono­ro­wy zwierzch­nik angli­ka­nów.

Wspól­na dekla­ra­cja

Oby­dwaj bisku­pi pod­pi­sa­li wspól­ną dekla­ra­cję, któ­ra wspo­mi­na pięć dekad ofi­cjal­ne­go dia­lo­gu oraz postę­py, jakie uda­ło się doko­nać w rela­cjach mię­dzy oby­dwie­ma wspól­no­ta­mi. Tekst nie omi­ja ist­nie­ją­cych wciąż pro­ble­mów i róż­nic:

50 lat temu nasi poprzed­ni­cy uzna­li ‘poważ­ne prze­szko­dy’, któ­re sta­nę­ły na dro­dze do przy­wró­ce­nia peł­ni wia­ry i życia sakra­men­tal­ne­go mię­dzy nami. Nie­mniej, nie­zra­że­ni wyru­szy­li w dro­gę, nie wie­dząc, jakie kro­ki zosta­ną pod­ję­te w tym pro­ce­sie, ale zaufa­li modli­twie Pana, aby jego ucznio­wie byli jed­no. Doko­na­no wie­le postę­pów, doty­czą­cych wie­lu obsza­rów, któ­re nas dzie­li­ły. Nowe uwa­run­ko­wa­nia uka­za­ły nowe nie­zgod­no­ści mię­dzy nami, szcze­gól­nie doty­czą­ce ordy­na­cji kobiet oraz ostat­nich kwe­stii sek­su­al­no­ści czło­wie­ka. Za tymi kwe­stia­mi stoi daw­ny pro­blem, jak spra­wo­wa­ny jest auto­ry­tet w spo­łecz­no­ści chrze­ści­jań­skiej. Są one dziś jed­ny­mi z prze­szkód do naszej peł­nej jed­no­ści. My, podob­nie jak nasi poprzed­ni­cy, nie widzi­my jesz­cze roz­wią­zań ist­nie­ją­cych prze­szkód, ale jeste­śmy nie­złom­ni w naszym zaufa­niu i rado­ści ugrun­to­wa­nej w Duchu Świę­tym. Jeste­śmy pew­ni, że dia­log i zaan­ga­żo­wa­nie jed­nych na rzecz dru­gich pogłę­bi nasze zro­zu­mie­nie i pomo­że nam roz­po­znać inten­cje Chry­stu­sa dla Jego Kościo­ła (…) Wymie­nio­ne róż­ni­ce nie mogą powstrzy­mać nas od uzna­nia się nawza­jem jako bra­ci i sióstr w Chry­stu­sie, jaki­mi jeste­śmy poprzez wspól­ny chrzest. Nie win­ni­śmy rów­nież powstrzy­my­wać się od odkry­wa­nia i rado­wa­nia się z głę­bo­kiej wia­ry chrze­ści­jań­skiej i świę­to­ści, jakie odnaj­du­je­my w naszych tra­dy­cjach.

» Peł­ny tekst wspól­nej dekla­ra­cji w ory­gi­na­le