Słowo nie wystarczy

W zasa­dzie papież nie powie­dział też nic nowe­go cze­go wcze­śniej nie mogli­śmy usły­szeć w Euro­pie. Może jed­nak war­to zwró­cić kolej­ny raz uwa­gę na te naj­waż­niej­sze ele­men­ty, bo to na co cier­pi współ­cze­sny świat to zalew nowi­nek — naj­czę­ściej jed­nak cał­ko­wi­cie nie­waż­nych. A w cza­sie spo­tkań z wier­ny­mi Kościo­ła kato­lic­kie­go w Ekwa­do­rze, Boli­wii i Para­gwa­ju prze­kaz papie­ża jest jasny — sło­wo nie wystar­czy do sze­rze­nie chrze­ści­jań­stwa. Naj­waż­niej­sza jest posta­wa — wła­sny przy­kład.

Po raz kolej­ny też papież wska­zu­je, że rolą Kościo­ła jest słu­że­nie bied­nym i wyklu­czo­nym, a nie sojusz z boga­ty­mi i wpły­wo­wy­mi. I że moż­na współ­pra­co­wać dla dobra ubo­gich i wyklu­czo­nych z wszyst­ki­mi ludź­mi dobrej woli, a nie tyl­ko tymi, któ­rzy podzie­la­ją nasze poglą­dy reli­gij­ne. Kościół ma obo­wią­zek dzia­łać na rzecz popra­wy losu ubo­gich, a naj­gor­sza rzecz, jaka może się przy­tra­fić księ­żom, bisku­pom, zakon­ni­com i zakon­ni­kom to zapo­mnie­nie o swo­ich korze­niach.

Chrze­ści­jań­stwo ma wymiar glo­bal­ny, a jed­no­cze­śnie może też wzra­stać w odmien­nych warun­kach i sty­kać się z inny­mi doświad­cze­nia­mi roz­wo­ju. Cza­sa­mi zda­rza się nam o tym zapo­mi­nać, zwłasz­cza z per­spek­ty­wy kra­ju doświad­czo­ne­go przez pró­by narzu­ce­nia mu jed­nej ide­olo­gii. I chy­ba nam — patrząc z per­spek­ty­wy ostat­niej piel­grzym­ki papie­ża — bra­ku­je nam reflek­sji i wraż­li­wo­ści na inne doświad­cze­nia i inne prze­ży­wa­nie reli­gij­no­ści.