Powariowali. Objawienia fatimskie przedmiotem prac Sejmu

Wnie­sio­ny do Mar­szał­ka Sej­mu 9 mar­ca br. pro­jekt (druk 1372) doty­czy uczcze­nia set­nej rocz­ni­cy obja­wień z Fati­my ofi­cjal­nie uzna­nych przez Kościół rzym­sko­ka­to­lic­ki, w któ­re jed­nak nawet kato­li­cy nie mają obo­wiąz­ku wie­rzyć. W pro­jek­cie uchwa­ły posło­wie moty­wu­ją, że „w spo­sób nie­zwy­kle dra­ma­tycz­ny, poprzez prze­ka­za­nie trzy­czę­ścio­wej tajem­ni­cy oraz spek­ta­ku­lar­ny cud słoń­ca, Mat­ka Boża przy­po­mnia­ła ewan­ge­licz­ną praw­dę, że ludziom do szczę­ścia, tak napraw­dę, potrzeb­ny jest tyl­ko Wszech­moc­ny Bóg, któ­ry stwo­rzył nas dla sie­bie i pra­gnie podzie­lić się z nami peł­nią szczę­ścia.”

W uza­sad­nie­niu wnio­sko­daw­cy przy­po­mi­na­ją histo­rię fatim­skich obja­wień i prze­ko­nu­ją, że mimo zmian w pano­ra­mie Euro­py i świa­ta „orę­dzie fatim­skie, nadal jest sta­łym punk­tem odnie­sie­nia i wezwa­niem do życia ewan­ge­lią.”

Komen­tarz

Zna­jąc naj­now­szą histo­rię pro­ce­do­wa­nia nad pro­jek­ta­mi uchwał o cha­rak­te­rze ści­śle rzym­sko­ka­to­lic­kim, moż­na z dużym praw­do­po­do­bień­stwem zało­żyć, że uchwa­ła zosta­nie przy­ję­ta – być może nie tyl­ko gło­sa­mi Pra­wa i Spra­wie­dli­wo­ści.

Trud­no odma­wiać par­la­men­ta­rzy­stom, takiej czy innej opcji, ducho­we­go przy­wią­za­nia do takich czy innych obja­wień. Trud­no odma­wiać im pra­wa do ducho­we­go pochwy­ce­nia taki­mi czy inny­mi tre­ścia­mi wia­ry, nawet nie­obli­ga­to­ryj­ny­mi, i uczcze­nia ich w swo­im okrę­gu wybor­czym czy miesz­ka­niu albo – chy­ba naj­le­piej – pod­czas zamó­wio­nej mszy w kapli­cy sej­mo­wej tudzież w koście­le para­fial­nym. Ba, może nawet w kate­drze. Trud­no jed­nak zro­zu­mieć chęć prze­trans­po­no­wa­nia tegoż reli­gij­ne­go prze­ję­cia na forum par­la­men­tu i nada­nia mu for­my ofi­cjal­nej tak, jak­by Sejm Rze­czy­po­spo­li­tej Pol­skiej był upraw­nio­ną i odpo­wied­nią insty­tu­cją do orze­ka­nia na temat praw­dzi­wo­ści lub nie jakich­kol­wiek obja­wień, ich donio­sło­ści czy jakiej­kol­wiek spra­wy z nimi zwią­za­nych.

Tekst uchwa­ły i uza­sad­nie­nie a pro­ri przyj­mu­ją tzw. obja­wie­nia fatim­skie za nie­za­prze­czal­ny fakt, wtła­cza­jąc je w prze­strzeń par­la­men­ta­ry­zmu jako pew­nik i wyda­rze­nie, któ­re arcy­ko­niecz­nie wyma­ga sta­no­wi­ska Sej­mu.

Pomysł jest nie tyl­ko nie­po­waż­ny, ale i śmiesz­ny – ośmie­sza nie tyle idee obja­wień, któ­re uzna­wać bądź nie, ma pra­wo każ­dy, ale zde­cy­do­wa­nie ośmie­sza powo­ła­nie par­la­men­ta­rzy­sty oraz i tak już nad­szarp­nię­tą powa­gę Sej­mu RP.

W tym kon­tek­ście przy­po­mi­na mi się deba­ta w Sena­cie RP, gdy dys­ku­to­wa­no nad wnio­skiem jed­ne­go z sena­to­rów ws. uczcze­nia refor­ma­cji z oka­zji jubi­le­uszu. Zanim zgło­szo­ny pro­jekt wyka­stro­wa­no, wpły­wo­wi sena­to­ro­wie PiS zgła­sza­li zasad­ni­cze wąt­pli­wo­ści, czy w ogó­le rolą pol­skie­go par­la­men­tu jest podej­mo­wa­nie kwe­stii reli­gij­nych. Prze­ko­ny­wa­li, że Senat nie powi­nien zaj­mo­wać się refor­ma­cją jako taką, a po pro­stu uczcić Pola­ków, któ­rzy przy­pad­kiem byli ewan­ge­li­ka­mi.

Jestem cie­kaw, czy w kon­tek­ście fatim­skich obja­wień mądrość eta­pu wspo­mnia­nych sena­to­rów par­tii rzą­dzą­cej obja­wio­na zosta­nie posłom wnio­sko­daw­com.

---

Gale­ria