17. Niedziela po Trójcy Świętej

Ewan­ge­licz­na opo­wieść o uzdro­wie­niu epi­lep­ty­ka ilu­stru­je spo­sób, w jaki postrze­ga­no tę cho­ro­bę w cza­sach Jezu­sa. Dziś epi­lep­sja nie jest “opę­ta­niem przez Sza­ta­na”, ale cho­ro­bą zwią­za­ną zza­kłó­ce­nia­mi bio­elek­trycz­nych czyn­no­ści mózgu. Z innych rela­cji ewan­ge­li­stów dowia­du­je­my się jed­nak, że Jezus doko­nał rady­kal­nej rein­ter­pre­ta­cji cho­ro­by. Zbli­żał się do trę­do­wa­tych, nego­wał prze­ko­na­nie, jako­by cho­ro­ba była poko­le­nio­wą karą za grzech.

W naszej opo­wie­ści o epi­lep­ty­ku, podob­nie jak i w innych rela­cjach o cudow­nym uzdro­wie­niu, ist­nie­je jeden, wspól­ny punkt cięż­ko­ści. Z całą pew­no­ścią nie jest nim spek­ta­ku­lar­ny cud, wywo­łu­ją­cy zachwyt, ale wyda­rze­nie, któ­re stoi za pierw­szo­pla­no­wą sen­sa­cją. Jezus doty­ka się cier­pią­cych, a tymi cier­pią­cy­mi jeste­śmy my wszy­scy, któ­rzy tra­ci­my z oczu Boga, a przez to sens Praw­dy, nadziei i miło­ści. Prze­sła­nie to wyra­ża­ją ostat­nie sło­wa pery­ko­py: “A Jezus ujął go za rękę i pod­niósł go, a on powstał.”

Wia­ra, cud, uzdro­wie­nie, nawró­ce­nie — wpraw­dzie może się wyda­wać, że są to wyda­rze­nia nie­zwy­kłe, dane prze­żyć nie­licz­nym, jed­nak­że świa­dec­two Ewan­ge­lii zaprze­cza temu prze­ko­na­niu. Nie­zwy­kłość zwia­sto­wa­ne­go przez Jezu­sa Chry­stu­sa Kró­le­stwa Boże­go pole­ga wła­śnie na odkry­wa­niu Boże­go dzia­ła­nia w tym, co małe, nie­do­strze­gal­ne pod cię­ża­rem ludz­kich prze­są­dów, kul­tu­ro­wych uwa­run­ko­wań lub powierz­chow­nym zachwy­tem. Pan Jezus zapra­sza nas do ufnej wia­ry. Duch Świę­ty, bło­go­sła­wio­ny Pocie­szy­ciel, spra­wia, że ludz­kie nie­do­wiar­stwo, zarów­no to dekla­ro­wa­ne, jak i pie­czo­ło­wi­cie skry­wa­ne, zaczy­na się stop­nio­wo prze­mie­niać w ser­decz­ną ufność.