Jeden ksiądz na 2.700 wiernych

Według Anu­ário Pon­ti­fício z 2005 r. aktu­al­nie na świe­cie przy­pa­da jeden ksiądz na 2.700 wier­nych; w 1978 r. jeden ksiądz przy­pa­dał na 1.800 wier­nych. Zgod­nie z dany­mi waty­kań­skiej Kon­gre­ga­cji ds. Ducho­wień­stwa co roku sze­re­gi duchow­nych opusz­cza oko­ło tysią­ca księ­ży. W prze­szło­ści jed­nak był już okres, kie­dy rezy­gna­cji było o wie­le wię­cej, jak np. w latach 1968 ‑1978, kie­dy to odcho­dzi­ło od dwóch do trzech tysię­cy księ­ży na rok, przy czym w roku 1972 było ich pra­wie czte­ry tysią­ce.

Nie ist­nie­ją dokład­ne sta­ty­sty­ki, ponie­waż Waty­kan dys­po­nu­je jedy­nie dany­mi doty­czą­cy­mi udzie­lo­nych dys­pens. Dla przy­kła­du, w 1997 r. udzie­lo­no takich dys­pens 587 kapła­nom, w 1998 r.- 564, w 1999 r. – 612, w 2000 r – 443, w 2001 r. – 539, w 2003 r. – 545, a w 2004 r. – 406.

Bio­rąc pod uwa­gę fakt, że w ostat­nich latach bar­dzo trud­no jest otrzy­mać owe dys­pen­sy, może­my śmia­ło przy­naj­mniej podwo­ić te licz­by z powo­du tych, któ­rzy takich dys­pens nie otrzy­ma­li lub w ogó­le się o nie nie sta­ra­li.

Według wyli­czeń Waty­ka­nu, na prze­ło­mie trze­cie­go tysiąc­le­cia było na świe­cie oko­ło 70 tysię­cy księ­ży, któ­rzy otrzy­ma­li dys­pen­sę papie­ską potrzeb­ną do przej­ścia do sta­nu świec­kie­go i zawar­cia przez księ­dza kato­lic­kie­go związ­ku mał­żeń­skie­go. Podwa­ja­jąc tę licz­bę, może­my przy­pusz­czać, że żona­ci księ­ża sta­no­wią dzi­siaj jed­ną czwar­tą wszyst­kich czyn­nych rzym­sko­ka­to­lic­kich księ­ży, czy­li oko­ło 13–150 tysię­cy osób. Jest to olbrzy­mia licz­ba duchow­nych, nie­po­trzeb­nie odrzu­co­na, któ­rych prze­cież sam Kościół wykształ­cił i w któ­rych zain­we­sto­wał. Zazwy­czaj świet­nie przy­go­to­wa­ni duchow­ni, będąc żona­ci, nie naru­sza­ją żad­ne­go ewan­ge­licz­ne­go naka­zu.

Podob­no Eucha­ry­stia znaj­du­je się w cen­trum życia rzym­sko­ka­to­lic­kiej wspól­no­ty, ale hie­rar­chia woli pozba­wić milio­ny regu­lar­ne­go dostę­pu do Eucha­ry­stii, ani­że­li zre­zy­gno­wać z dys­cy­pli­ny celi­ba­tu wobec kle­ru rytu łaciń­skie­go. Dla­cze­go Kościół tak bar­dzo trwa przy tej samo­bój­czej posta­wie?

Na koniec jesz­cze jed­na cie­ka­wa sta­ty­sty­ka. Otóż ci księ­ża, któ­rych mał­żeń­stwa się jed­nak nie uda­ły lub z cza­sem sta­li się wdow­ca­mi, chcąc wró­cić na powrót w sze­re­gi rzym­sko­ka­to­lic­kie­go ducho­wień­stwa, muszą pod­dać się rygo­ry­stycz­nym pro­ce­som, przez któ­re dosyć trud­no jest przejść pozy­tyw­nie. W cią­gu 25 lat, pomię­dzy rokiem 1970 i 1995, powró­ci­ło w sze­re­gi czyn­nych kapła­nów 9.551 księ­ży, któ­rzy wcze­śniej te sze­re­gi opu­ści­li.