Antonio Galvao de França i cudowne pigułki

Bło­go­sła­wio­ny brat Galvão, któ­ry zosta­nie wynie­sio­ny na ołta­rze 11 maja pod­czas wizy­ty papie­ża Bene­dyk­ta XVI w Sao Pau­lo, był zna­ny z powo­du “pigu­łek bra­ta Galvão”, któ­re do dzi­siaj są roz­da­wa­ne za dar­mo. Cudow­ne piguł­ki nadal pro­du­ku­je czter­na­ście zakon­nic prze­by­wa­ją­cych w wybu­do­wa­nym przez br. Galvão Klasz­to­rze Świa­tła w cen­trum Sao Pau­lo.

Na piguł­kach wid­nie­je napis: „Po poro­dzie pozo­sta­łaś Dzie­wi­cą, Mat­ko Boża, wsta­wiaj się za nami”. Piguł­ki te moż­na otrzy­mać w klasz­to­rze lub popro­sić o przy­sła­nie pocz­tą. Zakon­ni­ce twier­dzą, że wie­lu oso­bom piguł­ki pomo­gły, a szcze­gól­nie sku­tecz­ne są w przy­pad­kach kamie­ni nerkowych,zagrożonej cią­ży oraz w lecze­niu bez­płod­no­ści.

Brat Anto­nio Galvão de Fra­nça uro­dził się w 1739 r. w Guara­tin­gu­etá, obec­nie stan Sao Pau­lo. W wie­ku 13 lat wstą­pił do semi­na­rium­je­zu­ic­kie­go w Belem, na Bahia, a gdy miał 21 lat przy­jął fran­cisz­kań­ski habit zakon­ny w Rio de Jane­iro, a wkrót­ce otrzy­mał świę­ce­nia kapłań­skie i zamiesz­kał w Sao Pau­lo.

W 1774 r. zało­żył Klasz­tor Świa­tła, któ­ry ONZ uzna­ło za kul­tu­ral­ne dzie­dzic­two świa­ta. Klasz­tor wzno­sił przez następ­nych 28 lat, będąc sam jego­ar­chi­tek­tem, inży­nie­rem i mura­rzem. Kościół został odda­ny do użyt­ku w 1802 r. Duchow­ny zmarł w 1822 r. i został pocho­wa­ny wewnątrz klasz­to­ru. Pro­ces jego beaty­fi­ka­cji i kano­ni­za­cji zaczął się jesz­cze w 1938 roku. Został ogło­szo­ny bło­go­sła­wio­nym przez Jana Paw­ła II w Rzy­mie w 1998 r.

Cudem, jaki do tego celu został uzna­ny przez Waty­kan, było uzdro­wie­nie w 1990 r. 4 let­nie­go dziec­ka, któ­re leka­rze uzna­li za przy­pa­dek nie­moż­li­wy do ura­to­wa­nia. W 1998 r. został uzna­ny za patro­na zawo­dów zwią­za­nych z budow­nic­twem. W grud­niu 2006 r. Waty­kan potwier­dził auten­tycz­ność cudu doko­na­ne­go w 1999 r. w Sao Pau­lo (ura­to­wa­nie mat­ki i dziec­ka pod­czas bar­dzo ryzy­kow­ne­go poro­du), któ­ry był potrzeb­ny, aby brat Galvão został wynie­sio­ny na ołta­rze Kościo­ła rzym­sko­ka­to­lic­kie­go.