Uroczystości mariawickie w Mińsku Mazowieckim

8 wrze­śnia br. minę­ło sto lat odkąd abp Jan Maria Michał Kowal­ski doko­nał kon­se­kra­cji świą­ty­ni maria­wic­kiej w Miń­sku Mazo­wiec­kim. Z tej oka­zji 11 wrze­śnia, a tak­że w nie­dzie­lę po przy­pa­da­ją­cym trzy dni wcze­śniej litur­gicz­nym wspo­mnie­niu Naro­dze­nia Naj­święt­szej Maryi Pan­ny mia­ły miej­sce wyjąt­ko­we uro­czy­sto­ści para­fial­ne.

Uro­czy­sto­ści zain­au­gu­ro­wa­nom­szą św., któ­rej prze­wod­ni­czył bp M. Ludwik Jabłoń­ski. Towa­rzy­szy­li mu licz­nie zgro­ma­dze­ni kapła­ni z innych para­fii maria­wic­kich oraz tłum wier­nych z całej Pol­ski. Wśród gości hono­ro­wych znaj­do­wa­li się m.in.: bur­mistrz Miń­ska Mazo­wiec­kie­go — Mar­cin Jaku­bow­ski, sta­ro­sta powia­tu miń­skie­go — Anto­ni Jan Tar­czyń­ski, dyrek­tor Muzeum Zie­mi Miń­skiej — Leszek Celej, przed­sta­wi­cie­le Mini­ster­stwa Spraw Wewnętrz­nych i Admi­ni­stra­cji, lokal­nej poli­cji, a tak­że dyrek­to­rzy szkół publicz­nych z tere­nu mia­sta (w tym repre­zen­tan­ci Związ­ku Nauczy­ciel­stwa Pol­skie­go). Obec­ni byli dzien­ni­ka­rze pism lokal­nych. O opra­wę muzycz­ną zadba­ła orkie­stra para­fii maria­wic­kiej w Stry­ko­wie oraz chór miń­skiej para­fii.

Po Komu­nii Świę­tej bp Jabłoń­ski wygło­sił oko­licz­no­ścio­wą naukę, przy­po­mi­na­jąc zna­cze­nie war­to­ści posza­no­wa­nia życia ludz­kie­go i god­no­ści, jakie­wy­pły­wa­ją z łaski Boże­go Miło­sier­dzia. Pod­kre­ślał, że sza­cu­nek nale­ży się każ­de­mu czło­wie­ko­wi, bez wzglę­du na jego pozy­cję spo­łecz­ną, czy sytu­ację, w jakiej się zna­lazł, a jest to szcze­gól­nie waż­ne w nie­ła­twych cza­sach, w jakich przy­szło nam żyć. Wspo­mniał tak­że o nie­zwy­kłym wyda­rze­niu, jakim była wizy­ta mar­szał­ka Józe­fa Pił­sud­skie­go w 1917 roku w koście­le i jego uczest­nic­two w Ado­ra­cji Prze­naj­święt­sze­go Sakra­men­tu, pod­czas któ­re­go pro­sił Boga o bło­go­sła­wień­stwo dla znie­wo­lo­nej Ojczy­zny. Kościo­ła wspo­mniał tak­że o przy­pa­da­ją­cej w tym dniu 10. rocz­ni­cy ata­ku na World Tra­de Cen­ter w Nowym Jor­ku, zapew­nił o swo­jej modli­twie w inten­cji Ofiar, pro­sząc tak­że zgro­ma­dzo­nych o modli­twę. Po prze­mó­wie­niu bisku­pa odby­ła się pro­ce­sja z Naj­święt­szym Sakra­men­tem. Następ­nie biskup poświę­cił nowy ołtarz znaj­du­ją­cy się w bocz­nej kapli­cy. Zwień­cze­niem nie­zwy­kłych obcho­dów była oko­licz­no­ścio­wa aka­de­mia przy­go­to­wa­na przez mło­dzież. Wyda­no tak­że atrak­cyj­nie wydru­ko­wa­ną, oko­licz­no­ścio­wą bro­szu­rę pt. “Stu­le­cie Kon­se­kra­cji Świą­ty­ni Para­fial­nej”.

Powsta­nie ośrod­ka reli­gij­ne­go w Miń­sku Mazo­wiec­kim, wią­że się z histo­rią para­fii maria­wic­kiej w poło­żo­nym 10 km na wschód Cegło­wie. Na począt­ku XX wie­ku doszło tam do roz­ła­mu. Ówcze­sny pro­boszcz rzym­sko­ka­to­lic­ki — ks. Bole­sław Wie­cho­wicz (w zgro­ma­dze­niu przy­jął imio­na Maria Łukasz), stał się człon­kiem wspól­no­ty maria­wi­tów. Jego decy­zję uzna­ła więk­szość para­fian. Jedy­nie dwie rodzi­ny pozo­sta­ły przy Koście­le rzym­sko­ka­to­lic­kim. Na potrze­by spo­łecz­no­ści maria­wic­kiej uda­ło się wybu­do­wać w 1906 roku obszer­ny kom­pleks para­fial­ny oraz zor­ga­ni­zo­wać cmen­tarz. Wieść o roz­wo­ju maria­wi­ty­zmu obie­gła nie tyl­ko miej­sco­wo­ści naj­bli­żej poło­żo­ne od Cegło­wa, ale dotar­ła rów­nież do Miń­ska Mazo­wiec­kie­go. Kil­ka rodzin z Miń­ska zaczę­ło żywo inte­re­so­wać się maria­wi­ty­zmem do tego stop­nia, że szyb­ko uda­ło się ufor­mo­wać nową para­fię.

Począt­ko­wo maria­wi­ci gro­ma­dzi­li się w wynaj­mo­wa­nych domach pry­wat­nych, gdzie urzą­dzo­no kapli­ce. Ich pierw­sza sie­dzi­ba znaj­do­wa­ła się przy ul. Sien­nic­kiej, kolej­na przy Daszyń­skie­go. Z cza­sem pod­ję­to decy­zję o budo­wie kościo­ła i do tego celu w maju 1907 roku pozy­ska­no plac w pod­miń­skiej wsi Goź­dzik (obec­nie uli­ca Trau­gut­ta i Spół­dziel­cza). Fun­da­men­ty pod kościół zosta­ły poświę­co­ne 8 wrze­śnia 1908 roku. Decy­zją Mini­ster­stwa Spraw Wewnętrz­nych w Peters­bur­gu z dnia 23 lute­go 1909 roku, para­fia zosta­ła ofi­cjal­nie zatwier­dzo­na. Kon­se­kra­cji nowej świą­ty­ni doko­nał abp Jan Maria Michał Kowal­ski 8 wrze­śnia 1911 roku. Od 1920 roku miń­scy maria­wi­ci mają tak­że wła­sną kwa­te­rę na cmen­ta­rzu. Szcze­gól­nie bole­sne były lata II woj­ny świa­to­wej, kie­dy hitle­row­cy zaję­li kościół i utwo­rzy­li w nim maga­zyn zbo­żo­wy, a ucie­ka­jąc przed fron­tem sowiec­kim pod­ło­ży­li ogień pod świą­ty­nię. Cie­ka­wost­ką może być fakt, że współ­cze­sne ogro­dze­nie para­fial­ne zosta­ło prze­wie­zio­ne do Miń­ska Mazo­wiec­kie­go z nie­odbu­do­wa­nej po woj­nie para­fii przy ul. Sza­rej w War­sza­wie, a w kutej bra­mie wjaz­do­wej widocz­ne są kule powstań­czych pisto­le­tów.

Para­fia miń­ska w kolej­nych latach powsta­wa­ła z wojen­nej pożo­gi, od poło­wy lat 70. XX wie­ku zaczę­ła się dyna­micz­nie roz­wi­jać, roz­po­czął się napływ maria­wi­tów z oko­licz­nych para­fii, takich jak Cegłów, Pia­secz­no, Wiśniew czy Żeli­szew. Zwią­za­ne to było przede wszyst­kim z roz­wo­jem same­go Miń­ska Mazo­wiec­kie­go, któ­ry po utwo­rze­niu woje­wódz­twa sie­dlec­kie­go zyskał ran­gę ośrod­ka prze­my­sło­we­go i edu­ka­cyj­ne­go. Od 1979 roku przez dwa­dzie­ścia lat pro­bosz­czem para­fii był kapł. Witold Maria Tade­usz Szy­mań­ski. W 2000 roku pro­bosz­czem para­fii został kapł. Jaro­sław M. Jan Opa­la, któ­ry w kolej­nych latach prze­pro­wa­dził gene­ral­ny remont świą­ty­ni, zakoń­czył się on uro­czy­stym poświę­ce­niem wnę­trza i kon­se­kra­cją oka­za­łe­go ołta­rza — sta­ło się to 25 czerw­ca 2005 roku. Uro­czy­sto­ściom prze­wod­ni­czył bp Zdzi­sław Maria Wło­dzi­mierz Jawor­ski.

Obec­nie para­fia w Miń­sku Mazo­wiec­kim jest jed­ną z naj­licz­niej­szych w Koście­le Sta­ro­ka­to­lic­kim Maria­wi­tów. Wier­ni zamiesz­ku­ją nie tyl­ko mia­sto, ale docie­ra­ją do swo­jej świą­ty­ni czę­sto z bar­dzo odle­głych wsi. Na uwa­gę zasłu­gu­je mło­dzież, aktyw­nie dzia­ła­ją­ca w swo­jej para­fii jak i Koście­le. Para­fia wycho­wa­ła tak­że dwóch bra­ci zakon­nych: kapł. Toma­sza M. Danie­la Mame­sa (wyświę­co­ne­go w 2011 roku) i dk. Grze­go­rza Marię Domi­ni­ka Mil­le­ra (przy­go­to­wu­ją­ce­go się do świę­ceń) oraz kil­ka sióstr zakon­nych.