Niedziela Wieczności — Ostatnia Niedziela Roku Kościelnego

Dzi­siej­szej nie­dzie­li Kościół Ewan­ge­lic­ko-Augs­bur­ski oraz Kościół Ewan­ge­lic­ko-Refor­mo­wa­ny obcho­dzą Nie­dzie­lę Wiecz­no­ści, któ­ra jest ostat­nią nie­dzie­lą roku kościel­ne­go. W dzień ten Kościół przy­po­mi­na o obiet­ni­cy życia wiecz­ne­go, danej i ucie­le­śnio­nej w Jezu­sie Chry­stu­sie.

Pod­czas nabo­żeństw mogą być odczy­ty­wa­ne nazwi­ska para­fian, któ­rzy zmar­li w minio­nym roku litur­gicz­nym. Wier­ni uda­ją się na gro­by swo­ich bli­skich, a na nie­któ­rych cmen­ta­rzach odpra­wia­ne są nabo­żeń­stwa. Aby pod­kre­ślić pas­chal­ny cha­rak­ter Nie­dzie­li Wiecz­no­ści wie­le Kościo­łów ewan­ge­lic­kich posłu­gu­je się w to świę­to bia­łym kolo­rem litur­gicz­nym jako sym­bo­lem świa­tło­ści życia po śmier­ci.

W Niem­czech Nie­dzie­la Wiecz­no­ści (Ewig­ke­its­son­n­tag) nazy­wa­na jest potocz­nie “Nie­dzie­lą Umar­łych” (Toten­son­n­tag). Świę­to zosta­ło usta­no­wio­ne w Pru­sach w listo­pa­dzie 1816 roku dekre­tem gabi­ne­to­wym i roz­po­rzą­dze­niem kró­la Fry­de­ry­ka Wil­hel­ma III. i przy­ję­ło się rów­nież w kra­jach ościen­nych, w tym w Pol­sce. Począt­ko­wo mia­ło ono słu­żyć wspo­mnie­niu ofiar wojen, jed­nak póź­niej sta­ło się uni­wer­sal­nym “świę­tem zmar­łych” na obsza­rach znaj­du­ją­cych się pod pano­wa­niem lub wpły­wem Pru­sów.

Pol­scy ewan­ge­li­cy wspo­mi­na­ją swo­ich zmar­łych dwa razy w roku: 1 listo­pa­da wraz z sio­stra­mi i brać­mi z innych Kościo­łów tra­dy­cji zachod­niej oraz wła­śnie w Nie­dzie­lę Wiecz­no­ści.

W litur­gii Nie­dzie­li Wiecz­no­ści roz­wa­ża­na jest tajem­ni­ca życia i śmier­ci – czy­ta­ne są frag­men­ty Pisma Świę­te­go, kie­ru­ją­ce uwa­gę wier­nych na pro­ble­ma­ty­kę Sądu Osta­tecz­ne­go oraz Zmar­twych­wsta­nia. Nabo­żeń­stwa nie­dziel­ne oraz peł­ne zadu­my i wspo­mnień modli­twy nad gro­ba­mi bli­skich, są w swej wymo­wie teo­lo­gicz­nej umiej­sco­wio­ne pod krzy­żem Jezu­sa Chry­stu­sa, wska­zu­ją­cym na radość Odku­pie­nia. Nie­dzie­le poprze­dza­ją­ce Nie­dzie­lę Wiecz­no­ści roz­po­czy­na­ją escha­to­lo­gicz­ny cykl litur­gicz­ny: i tak 3. Nie­dzie­la przed Koń­cem Roku Kościel­ne­go podej­mu­je pro­ble­ma­ty­kę śmier­ci, Przed­ostat­nia Nie­dzie­la kon­cen­tru­je się na Sądzie Osta­tecz­nym, a Nie­dzie­la Wiecz­no­ści pod­kre­śla obiet­ni­cę życia wiecz­ne­go w kon­tek­ście Zmar­twych­wsta­nia i ponow­ne­go przyj­ścia Pana Jezu­sa.

Od kil­ku­na­stu lat moż­na zaob­ser­wo­wać wyraź­ną ten­den­cję w Kościo­łach ewan­ge­lic­kich na Zacho­dzie, pole­ga­ją­cą na odej­ściu od żałob­ne­go cha­rak­te­ru Nie­dzie­li Wiecz­no­ści, a skon­cen­tro­wa­niu się wła­śnie na nadziei życia wiecz­ne­go. War­to przy­po­mnieć, że lute­ra­nie w Sta­nach Zjed­no­czo­nych i w nie­któ­rych Kościo­łach Skan­dy­na­wii, obcho­dzą w Ostat­nią Nie­dzie­lę Wiecz­no­ści — podob­nie jak rzym­scy kato­li­cy, angli­ka­nie i sta­ro­ka­to­li­cy — Nie­dzie­lę Chry­stu­sa Kró­la.