Mariawityzm narodził się na terenie Królestwa Polskiego w XIX wieku. Jego celem była odnowa życia zakonnego i duchowego kleru zapoczątkowana przez św. M. Franciszkę Kozłowską, która w 1893 roku otrzymała objawienia nazywane Dziełem Wielkiego Miłosierdzia. Objawienia M. Franciszki były pierwszymi objawieniami, dotyczącymi Miłosierdzia Bożego. Mariawici działający początkowo w ramach Kościoła rzymskokatolickiego zostali z niego ekskomunikowani w 1906 r. Cechami charakterystycznymi mariawityzmu jest kult Przenajświętszego Sakramentu i szczególna cześć dla Matki Bożej Nieustającej Pomocy.
W 1935 w mariawityzmie doszło do bolesnego rozłamu, w wyniku którego wyodrębniły się dwa ruchy mariawickie: Kościół Starokatolicki Mariawitów z siedzibą w Płocku oraz niespełna dwutysięczny Kościół Katolicki Mariawitów z siedzibą w Felicjanowie k. Płocka. Kościół Starokatolicki Mariawitów posiada 30 tys. wiernych zgromadzonych w trzech diecezjach oraz zagranicznej prowincji francuskiej. Jego zwierzchnikiem jest bp M. Ludwik Jabłoński. Kościół ten jest członkiem Polskiej Rady Ekumenicznej oraz Światowej Rady Kościołów. Na czele Kościoła Katolickiego Mariawitów stoi s. biskupka Daniela M. Beatrycze Szulgowicz.
