Komentarz do sprawy “pro multis”

Bar­dzo się cie­szę z listu kar­dy­na­ła Arin­ze. Jest on kolej­nym zna­kiem powro­tu nor­mal­no­ści do moje­go Kościo­ła. Jak słusz­nie zauwa­ża autor od począt­ków chrze­ści­jań­stwa, we wszyst­kich jego kul­tu­ro­wych i litur­gicz­nych odmia­nach w sło­wach kon­se­kra­cji Krwi Pań­skiej, za pisma­mi Nowe­go Testa­men­tu uży­wa­no for­mu­ły “za wie­lu”.

Dopie­ro pycha ludzi współ­cze­snych kaza­ła im się poczuć lep­szy­mi, lepiej rozu­mie­ją­cy­mi Obja­wie­nie Boże od licz­nych poko­leń swo­ich współ­bra­ci w Chry­stu­sie. Bo choć oczy­wi­ście ma rację Kar­dy­nał potwier­dza­jąc waż­ność mszy odpra­wia­nych w ostat­nich dzie­się­cio­le­ciach w języ­kach angiel­skim, wło­skim, hisz­pań­skim, nie­miec­kim czy jesz­cze wie­lu innych, ja oso­bi­ście nie jestem do koń­ca pewien, czy pra­wo­wier­ne i godzi­we były inten­cje osób wpro­wa­dza­ją­cych do klu­czo­we­go tek­stu Mszy św. inter­pre­ta­cję zamiast tłu­ma­cze­nia.

I jesz­cze jed­ną rzecz muszę powie­dzieć publicz­nie. Przy­kro mi, że nie pod­ję­to tej spra­wy za pon­ty­fi­ka­tu Jana Paw­ła II. Choć oczy­wi­ście zda­ję sobie spra­wę, że to on spro­wa­dził do Rzy­mu i kar­dy­na­ła Rat­zin­ge­ra – dziś Bene­dyk­ta XVI, i kar­dy­na­ła Arin­ze.

:: List kar­dy­na­ła Arin­ze