Wielki Piątek w “Życiu”

W dzi­siej­szym wyda­niu “Życia” moż­na prze­czy­tać trzy arty­ku­ły naszych redak­cyj­nych kole­gów. Tekst Toma­sza P. Ter­li­kow­skie­go “Pasja chrze­ści­jan” mówią­cy o okrut­nych prze­śla­do­wa­niach chrze­ści­jan w świe­cie, oraz “dwu­głos” pasyj­ny mówią­cy o teo­lo­gicz­nym zna­cze­niu­wy­da­rzeń wielkopiątkowych(Tomasz Ter­li­kow­ski) i pro­te­stanc­kiej “teo­lo­gii krzy­ża” zobra­zo­wa­nej litur­gią ewan­ge­lic­ką w Wiel­ki Piątek(Dariusz Bruncz).

W tek­ście “Pasja chrzescijan“autor poda­je za rapor­tem orga­ni­za­cji “Kir­che in Not”, że w 2002 roku ze wzgle­du nawia­rę zgi­nę­ło 938 chrze­ści­jan nale­żą­cych do róż­nych wyznań, a ponad sto tysię­cy chrze­ści­jan wię­zio­nych jest w obo­zach kon­cen­tra­cyj­nych (głów­nie Chi­ny, Korea Pół­noc­na)

Autor opi­su­je dalej szcze­gó­ło­wo wie­le przy­pad­ków zbrod­ni na chrze­ści­ja­nach oraz prze­śla­do­wań kościo­łów, któ­re mia­ły miej­sce w Suda­nie i Ara­bii Sau­dyj­skiej. Pod­pa­le­nia kaplic, bez­praw­ne aresz­to­wa­nia, wyro­ki śmier­ci na kon­wer­ty­tach z isla­mu, gwał­ty, pory­wa­nie matek i dzie­ci i sprze­daż do nie­wo­li — to rze­czy­wi­stość kościo­łów w tym regio­nie.

W dzi­siej­szym “Życiu” znaj­dzie­my tak­że “dwu­głos” pasyj­ny Toma­sza T. Ter­li­kow­skie­go i Dariu­sza Brun­cza. Tomasz Ter­li­kow­ski a arty­ku­le “Dzień śmier­ci Boga” opi­su­je wyda­rze­nia Wiel­kie­go Piąt­ku przede wszyst­kim w kon­tek­ście opusz­cze­nia Chry­stu­sa przez wszyst­kich, tak­że same­go Boga ‑to sta­je się naj­więk­szą tra­ge­dią Ukrzy­żo­wa­ne­go.

Autor stwier­dza: “Choć ocie­ra się to o here­zję — być może moż­na powie­dzieć, że w tej chwi­li Jezus nie­mal tra­ci wia­rę. Tra­ci wia­rę w to, że to, co miał zro­bić ma sens, tra­ci wia­rę w swo­je posłan­nic­two. On zna je, jako Bóg, wie kim jest, ale jako czło­wiek wąt­pi, tra­ci moc­ne po-czu­cie sen­su i woła, woła wbrew sobie: Eli, Eli, lema sabach­tha­ni?

W tym momen­cie Jezus doświad­cza losu praw­dzi­we­go, peł­ne­go ate­isty — nie czło­wie­ka obo­jęt­ne­go wobec wia­ry, ale tego, któ­ry peł­nią sie­bie doświad­cza tego, że Boga nie ma, że nie ma Go dla nie­go i wyczu­wa w tym naj­więk­szą oso­bi­stą tra­ge­dię.”

“Teo­lo­gia Krzy­ża” to arty­kuł Dariusz Brun­cza­mó­wią­cy o ewan­ge­lic­kiej “teo­lo­gii krzy­ża”, któ­ra jako kwin­te­sen­cja lute­ra­ni­zmu, naj­peł­niej zobra­zo­wa­na jest pod­czas nabo­żeń­stwa Wie­ko­piąt­ko­we­go w kościo­łach lute­rań­skich. Opi­sy­wa­ne szcze­gó­ło­wo nabo­żeń­stwo, w to naj­więk­sze dla pro­te­stan­tów świę­to, odsła­nia przed nami meri­tum ewan­ge­li­cy­zmu.

Autor zazna­cza jed­nak, że: “moc­ne pod­kre­śla­nie Wiel­kie­go Piąt­ku w tra­dy­cji lute­rań­skiej wywo­ły­wać może wra­że­nie, że odby­wa się to kosz­tem rado­sne­go Świę­ta Zmar­twych­wsta­nia Pań­skie­go, naj­waż­niej­sze­go świę­ta dla chrze­ści­jan pra­wo­sław­nych i rzym­sko­ka­to­lic­kich. Gdy skon­cen­tru­je­my się na oby­cza­jo­wo­ści i litur­gii zało­że­nie takie może wydać się ponie­kąd uza­sad­nio­ne, jed­nak­że zgod­nie ze wspo­mnia­ną na począt­ku teo­lo­gią krzy­ża to wła­śnie sym­bol hań­by, męki i śmier­ci Jezu­sa z Naza­re­tu jest jedy­ną bra­mą do Zmar­twych­wsta­nia.

Potwier­dza to rów­nież tra­dy­cja patry­stycz­na, któ­ra mówi o krzy­żu jako słu­pie ognia, jako wiel­kim przej­ściu (pas­cha) do Kró­le­stwa Nie­bie­skie­go. Inny­mi sło­wy Chry­stus Ukrzy­żo­wa­ny jest w teo­lo­gii lute­rań­skiej jed­no­cze­śnie Chry­stu­sem Zmar­twych­wsta­łym, któ­ry w wiel­ko­piąt­ko­wym słu­cha­niu zwia­sto­wa­ne­go Sło­wa Boże­go oraz Komu­nii Świę­tej anty­cy­pu­je nadzie­ję, radość prze­ba­cze­nia i wiecz­ność, nawet, jeśli nasze ser­ca się smu­cą, gdy Jezus skła­da­ny jest do gro­bu lub gdy wraz z Jego Mat­ką opła­ku­je­my Go pod krzy­żem. Chry­stus Ukrzy­żo­wa­ny wska­zu­je na życio­daj­ną łaskę wyzwo­le­nia z nie­wo­li i prze­kleń­stwa grze­chu. On jest jed­no­cze­śnie zapo­wie­dzią i urze­czy­wist­nie­niem życia wiecz­ne­go, któ­re Chry­stus przy­pie­czę­to­wał swo­im chwa­leb­nym Zmar­twych­wsta­niem i Wnie­bo­wstą­pie­niem.”