Hanna Suchocka dla Ekumenizm.pl

O zmia­nach, jakie wpro­wa­dził Bene­dykt XVI oraz o sytu­acji Kościo­ła gre­ko­ka­to­lic­kie­go – opo­wia­da w krót­kiej roz­mo­wie z EAI Ekumenizm.pl pani Han­na Suchoc­ka, amba­sa­dor Rze­czy­po­spo­li­tej Pol­skiej przy Sto­li­cy Apo­stol­skiej oraz pre­mier RP w latach 1992–1993. Spo­tka­nie z panią pre­mier odby­ło się pod­czas mię­dzy­na­ro­do­we­go kon­gre­su „Mię­dzy Wscho­dem a Zacho­dem” zor­ga­ni­zo­wa­ne­go w dniach 19.–29. lip­ca br. w Rzy­mie przez Kato­lic­ki Uni­wer­sy­tet Ukra­iń­ski w Rzy­mie oraz Ośro­dek Badań nad Tra­dy­cją Antycz­ną.

- Czy po wybo­rze nowe­go papie­ża – Bene­dyk­ta XVI, pocho­dzą­ce­go z Nie­miec w jakiś szcze­gól­ny spo­sób zmie­ni­ło się życie pol­skiej Amba­sa­dor przy Sto­li­cy Apo­stol­skiej?

- W pew­nym sen­sie nastą­pi­ła zmia­na, ale jest ona wyni­kiem nie tyle naro­do­wo­ści nowe­go papie­ża, co przede wszyst­kim jego oso­bo­wo­ści. Bene­dykt XVI wpro­wa­dził w Waty­ka­nie nie­co odmien­ny styl, np. ogra­ni­czył licz­bę audien­cji czy zasa­dy uro­czy­sto­ści beaty­fi­ka­cyj­nych, któ­re prak­tycz­nie już nie odby­wa­ją się w Rzy­mie, ale w miej­scu pocho­dze­nia oso­by beaty­fi­ko­wa­nej. Styl pon­ty­fi­ka­tu Bene­dyk­ta XVI jest nie­co inny niż styl Jana Paw­ła II, ale tę zmia­nę w podob­nym stop­niu odczu­wa­ją wszyst­kie przed­sta­wi­ciel­stwa dyplo­ma­tycz­ne.

- Obser­wu­je Pani dzia­łal­ność Sto­li­cy Apo­stol­skiej od stro­ny poli­ty­ki mię­dzy­na­ro­do­wej. Jak oce­ni­ła­by Pani dzia­ła­nie podej­mo­wa­ne wobec Kościo­ła grec­ko­ka­to­lic­kie­go. Dzia­ła­nia na rzecz utwo­rze­nia patriar­cha­tu tego Kościo­ła są chy­ba czymś waż­nym z punk­tu widze­nia dyplo­ma­cji. To pro­blem nie tyl­ko reli­gij­ny, ale tak­że poli­tycz­ny.

- Od dłuż­sze­go cza­su sta­wia­ne są zde­cy­do­wa­ne kro­ki zmie­rza­ją­ce do stwo­rze­nia patriar­cha­tu Kościo­ła grec­ko­ka­to­lic­kie­go. Prze­nie­sie­nie sie­dzi­by zwierzch­ni­ka tego Kościo­ła ze Lwo­wa do Kijo­wa jest wyraź­nym sygna­łem popar­cia dla kry­sta­li­zo­wa­nia się wła­snej toż­sa­mo­ści ekle­zjal­nej tego Kościo­ła. Bene­dykt XVI, podob­nie jak i Jan Paweł II, doce­nia doświad­cze­nie Kościo­ła kato­lic­kie­go obrząd­ku bizan­tyj­skie­go na Ukra­inie i zale­ży mu na dal­szym doj­rze­wa­niu jego samo­świa­do­mo­ści. W związ­ku z tym papież odpo­wia­da na proś­by Kościo­ła grec­ko­ka­to­lic­kie­go, ale nie chce inge­ro­wać bez­po­śred­nio w jego spra­wy.

- Pozwo­lę sobie zapy­tać o kwe­stię naj­bar­dziej inte­re­su­ją­cą naszych czy­tel­ni­ków z punk­tu widze­nia poli­ty­ki mię­dzy­na­ro­do­wej. Czy jest szan­sa, że papież — Nie­miec będzie cie­szył się taką samą sym­pa­tią, jak papież — Polak?

- Już moż­na zauwa­żyć, że Bene­dykt XVI cie­szy się ogrom­ną sym­pa­tią i sza­cun­kiem. Wska­zu­je na to już choć­by duża licz­ba piel­grzy­mów, uczest­ni­czą­cych w coty­go­dnio­wych audien­cjach na Pla­cu św. Pio­tra. Pro­szę też popa­trzeć, jak entu­zja­stycz­nie Bene­dykt XVI został przy­ję­ty w cza­sie swo­jej piel­grzym­ki do Pol­ski. Poza tym myślę, że trze­ba dodać, że w Koście­le Powszech­nym kwe­stia naro­do­wo­ści papie­ża odgry­wa dru­go­rzęd­ną rolę.