Abp Tutu doktorem honoris causa Uniwersytetu Warszawskiego

Wie­leb­ny Desmond Tutu, angli­kań­ski arcy­bi­skup eme­ri­tius Die­ce­zji Cape Town w Połu­dnio­wej Afry­ce oraz lau­re­at poko­jo­wej Nagro­dy Nobla (1984 r.) za wal­kę z apar­the­idem, zosta­nie dziś nowym dok­to­rem hono­ris cau­sa Uni­wer­sy­te­tu War­szaw­skie­go. Pyta­ny o swój życio­wy cel, hie­rar­cha odpo­wia­da: “To demo­kra­tycz­ne i spra­wie­dli­we spo­łe­czeń­stwo pozba­wio­ne raso­wych podzia­łów”.

O swo­im wyzna­niu mówi: – Angli­ka­nie muszą pamię­tać o tym, że ich wyróż­ni­kiem jest inku­zyw­ność. Pro­mo­cja tej war­to­ści jest szcze­gól­nie waż­na, gdyż świat zaczy­na wąt­pić w to, że moż­li­we jest życie w róż­no­rod­no­ści – stwier­dził nie­daw­no. Zda­niem arcy­bi­sku­pa Jezus stał na sta­no­wi­sku naj­bar­dziej rady­kal­nej z idei. Uwa­żał, że wszy­scy jeste­śmy jed­ną rodzi­ną. – Wszy­scy są “stąd”, nie ma ludzi “stam­tąd”, bez wzglę­du na wie­rze­nia, kolor, płeć czy orien­ta­cję sek­su­al­ną – tłu­ma­czył.

Arcy­bi­skup uro­dził się w 1931 roku w Klerks­dorp w Afry­ce. Jego ojciec był nauczy­cie­lem. Tuż po ukoń­cze­niu Ban­tu High Scho­ol w Johan­nes­bur­gu, przy­szły nobli­sta posta­no­wił pójść w śla­dy ojca. Stu­dia roz­po­czął na Pre­to­ria Ban­tu Nor­mal Col­le­ge. W 1954 roku otrzy­mał dyplom Uni­wer­sy­te­tu Połu­dnio­wej Afry­ki. Po ukoń­cze­niu uczel­ni przez trzy lata pra­co­wał jako nauczy­ciel. W tym cza­sie poznał swo­ją mał­żon­kę Leah Noma­li­zo, z któ­rą ma dwo­je dzie­ci: syna i cór­kę, któ­rą oso­bi­ście ordy­no­wał nie­daw­no na duchow­ne­go angli­kań­skie­go.

W 1958 r. Deso­mond Tutu zde­cy­do­wał się na stu­dio­wa­nie teo­lo­gii. Już dwa lata póź­niej został ordy­no­wa­ny. Lata 1962–1966 to dal­sze stu­dia teo­lo­gicz­ne w Wiel­kiej Bry­ta­nii, gdzie przy­szły arcy­bi­skup otrzy­mał tytuł magi­stra teo­lo­gii. Po stu­diach wró­cił do Afry­ki, gdzie przez 5 lat wykła­dał teo­lo­gię na uczel­niach w Bot­swa­nie, Leso­to i Suazi. Po tym cza­sie wyje­chał do Lon­dy­nu.

Wkrót­ce (1975 r.) został pierw­szym czar­no­skó­rym dzie­ka­nem kate­dry św. Marii w Johan­nes­bur­gu. Rok póź­niej — bisku­pem Leso­tho, a w 1978 r.- pierw­szym czar­no­skó­rym Sekre­ta­rzem Gene­ral­nym Rady Kościo­łów Połu­dnio­wej Afry­ki. Pod jego rzą­da­mi stał się ona insty­tu­cją zna­czą­cą wie­le w życiu poli­tycz­nym i reli­gij­nym RPA. Bp Desmond Tutu zapew­niał m.in. pomoc ofia­rom apar­tha­idu. Z powo­du swo­ich kon­tro­wer­syj­nych, nie­po­chleb­nych w sto­sun­ku do panu­ją­ce­go sys­te­mu rzą­dze­nia wypo­wie­dzi odma­wia­no mu przez wie­le lat wyda­nia pasz­por­tu, unie­moż­li­wia­jąc tym samym wyjaz­dy zagra­nicz­ne. Sytu­acja zmie­ni­ła się dopie­ro w 1982 r. Pod naci­skiem mię­dzy­na­ro­do­wej opi­nii publicz­nej uchy­lo­no ten zakaz. Jego wal­ka o spra­wie­dli­wość spo­łecz­ną i o znie­sie­nie raso­wych podzia­łów zosta­ła uho­no­ro­wa­na w 1984 r. poko­jo­wą Nagro­dę Nobla.