Agnostycy bliżsi Królestwu niż wierzący “z nawyku”

Na zakoń­cze­nie piel­grzym­ki do ojczy­zny na mszy świę­tej we Fry­bur­gu Bry­zgo­wij­skim, na któ­rej obec­nych było oko­ło sto tysię­cy wier­nych, papież powie­dział, iż agno­sty­cy szu­ka­ją­cy Boga, ludzie cier­pią­cy z powo­du grze­chów i pra­gną­cy czy­ste­go ser­ca są bliż­si kró­le­stwa nie­bie­skie­go niż “ruty­no­wi” wier­ni, któ­rzy widzą w Koście­le wyłącz­nie insty­tu­cję, ale któ­rych ser­ca nie są dotknię­te przez wia­rę.

Papież nawią­zał w ten spo­sób do wczo­raj­sze­go czy­ta­nia z ewan­ge­lii, w któ­rym mowa o tym, iż cel­ni­cy i nie­rząd­ni­ce wcho­dzą przed “spra­wie­dli­wy­mi” do kró­le­stwa nie­bie­skie­go. Po raz kolej­ny papież nawo­ły­wał do odno­wy Kościo­ła. Wcze­śniej mówił też o prze­ro­ście struk­tur nad wia­rą, pod­kre­śla­jąc jed­no­cze­śnie, że kry­zys Kościo­ła jest kry­zy­sem wia­ry.

Czy jed­nak nie jest tak, że to Kościół jako “struk­tu­ra” wpły­wa na postrze­ga­nie sie­bie przez wier­nych? Czy “ruty­no­wi” wier­ni nie są wytwo­rem Kościo­ła jako struk­tu­ry? Bo co moż­na powie­dzieć o ludziach, któ­rzy uczęsz­cza­ją na msze, bo byli i są ucze­ni, że nie pój­ście to grzech, któ­ry może zagro­zić zba­wie­niu. Czy prze­strze­ga­nie naka­zów Kościo­ła z oba­wy przed gnie­wem Boga jest “ruty­ną” czy wia­rą? I czy wresz­cie Kościół jako struk­tu­ra nie jest odpo­wie­dzial­ny za kry­zys tej wia­ry?