Biedaczyna mariawicki

W związ­ku ze 100-leciem ist­nie­nia Kościo­ła Sta­ro­ka­to­lic­kie­go Maria­wi­tów wyzna­nie to wspo­mi­na pio­nie­rów maria­wi­ty­zmu. Jed­ną z naj­bar­dziej zna­nych posta­ci Kościo­ła maria­wic­kie­go jest bp M. Fran­ci­szek Rostwo­row­ski. 50. rocz­ni­cę śmier­ci hie­rar­chy wspo­mi­na­ostat­ni numer “Maria­wi­ty”.

Bp Waw­rzy­niec Igna­cy Ksa­we­ry Rostwo­row­ski uro­dził się w Mile­jo­wie w 1874 roku w rodzi­nie ary­sto­kra­tycz­nej. Po ukoń­cze­niu szko­ły real­nej wstą­pił do semi­na­rium duchow­ne­go. Po świę­ce­niach powo­ła­no go na kape­la­na arcy­bi­sku­pa war­szaw­skie­go Win­cen­te­go Cho­ścia­ka-Popie­la, któ­ry był kuzy­nem ks. Rostwo­row­skie­go.

Mło­dy duchow­ny zwią­zał się ze zgro­ma­dze­niem kapła­nów maria­wi­tów pod koniec 1898 roku. Był wika­riu­szem w war­szaw­skiej para­fii św. Anto­nie­go, a następ­nie w Bło­niu pod War­sza­wą. W 1901 roku zło­żył wie­czy­ste ślu­by zakon­ne przy­bie­ra­jąc imio­na zakon­ne Maria Fran­ci­szek. Napię­cia mię­dzy księż­mi maria­wi­ta­mi a wła­dza­mi kościel­ny­mi wzra­sta­ły. Za sze­rze­nie idei maria­wi­ty­zmu ks. Rostwo­row­ski został kar­nie prze­nie­sio­ny do Wiśnie­wa koło Sie­dlec, któ­rej był pro­bosz­czem do koń­ca życia, już jako maria­wic­ki biskup.

Gdy papież eks­ko­mu­ni­ko­wał Matecz­kę ks. Rostwo­row­ski pozo­stał wier­ny maria­wi­ty­zmo­wi. W 1907 roku został zwierzch­ni­kiem kusto­dii maria­wic­kiej na Pod­la­siu. Z pie­nię­dzy uzy­ska­nych ze spad­ku zaku­pił dział­kę pod kościół maria­wic­ki w Miń­sku Mazo­wiec­kim, któ­ry jest jed­ną z więk­szych świą­tyń maria­wic­kich w pobli­żu War­sza­wy. Spo­rą cześć fun­du­szy prze­zna­czył też na roz­bu­do­wę infra­struk­tu­ry Kościo­ła maria­wic­kie­go w Płoc­ku.

Zgod­nie z decy­zją Matecz­ki kapłan Fran­ci­szek M. Rostwo­row­ski otrzy­mu­je w paź­dzier­ni­ku 1923 roku sakrę bisku­pią i zosta­je ordy­na­riu­szem die­ce­zji lubel­sko-pod­la­skiej. Głów­nym kon­se­kra­to­rem był bp Jan M. Michał Kowal­ski, któ­ry póź­niej przy­czy­nił się do roz­ła­mu w Koście­le maria­wic­kim. Bp Rostwo­row­ski zaan­ga­żo­wał się nie tyl­ko w dzia­łal­nośc cha­ry­ta­tyw­ną Kościo­ła, lecz dbał rów­nież o kon­tak­ty zagra­nicz­ne, szcze­gól­nie z pra­wo­sław­ny­mi patriar­cha­ta­mi w Afry­ce, Azji i Euro­pie. W cza­sie II woj­ny świa­to­wej zor­ga­ni­zo­wał przy swo­jej para­fii szpi­tal polo­wy dla żoł­nie­rzy Armii Kra­jo­wej.

Na łożu śmier­ci biskup powie­dział, że dzię­ku­je Bogu za to, że umie­ra jako maria­wi­ta. Jestem szczę­śli­wy, że dane jest mi umie­rać w klą­twie papie­skiej. Nie chciał­bym ina­czej umie­rać. Maria­wi­ty­zmo­wi, jako Dzie­łu Wiel­kie­go Miło­sier­dzia, poświę­ci­łem całe życie, głę­bo­ko i nie­za­chwia­nie wie­rząc, że w nim Pan Jezus dał świa­tu ratu­nek, zawar­ty we czci Boskiej Eucha­ry­stii – wyznał. Biskup zmarł 8 maja 1956 roku. Pocho­wa­ny jest na pla­cu kościel­nym para­fii w Wiśnie­wie. Ze wzglę­du na swo­je ubó­stwo, nie­zwy­kłą poboż­ność i skrom­ność maria­wi­ci wspo­mi­na­ją bisku­pa Rostwo­row­skie­go jako „bie­da­czy­nę z Wiśnie­wa”.

Kościół Sta­ro­ka­to­lic­ki Maria­wi­tów ma ok. 25 tys. wier­nych zgro­ma­dzo­nych w trzech die­ce­zjach. Jest człon­kiem Pol­skiej Rady Eku­me­nicz­nej i Świa­to­wej Rady Kościo­łów. W Pol­sce ist­nie­je jesz­cze Kościół Kato­lic­ki Maria­wi­tów, któ­ry ma 4 tys. wyznaw­ców.

:: Ekumenizm.pl: Wię­cej o jubi­le­uszu maria­wic­kim