Czy papież jest kreacjonistą?

Spo­tka­nie papie­ża Bene­dyk­ta XVI na począt­ku wrze­śnia z naukow­ca­mi, poświę­co­ne m.in. na temat sto­sun­ku Kościo­ła do teo­rii ewo­lu­cji wywo­ła­ło burzę spe­ku­la­cji, czy ozna­cza Kościół rzym­sko­ka­to­lic­ki chce opo­wie­dzieć się po stro­nie zwo­len­ni­ków kon­cep­cji “inte­li­gent­ne­go pro­jek­tu”.

Uwa­dze komen­ta­to­rów nie umknął fakt, że wraz ze zmia­ną na Sto­li­cy Papie­skiej kli­mat dla ewo­lu­cjo­ni­stów uległ ochło­dze­niu. W homi­lii inau­gu­ru­ją­cej pon­ty­fi­kat Bene­dykt XVI powie­dział: “Nie jeste­śmy przy­pad­ko­wym i pozba­wio­nym zna­cze­nia pro­duk­tem ewo­lu­cji”.

Po tym prze­mó­wie­niu austriac­ki kar­dy­nał Chri­stoph Schön­born, uczeń kar­dy­na­ła Rat­zin­ge­ra, prze­ko­ny­wał, że powo­ły­wa­nie się ewo­lu­cjo­ni­stów na sło­wa Jana Paw­ła II, iż teo­ria ewo­lu­cji jest czymś wię­cej ani­że­li hipo­te­zą, nie nale­ży trak­to­wać jako blan­kie­tu uwie­rzy­tel­nia­ją­ce­go dla wszyst­kich pomy­słów naukow­ców, zaj­mu­ją­cych się tym zagad­nie­niem.

W lip­cu zeszłe­go roku metro­po­li­ta wie­deń­ski napi­sał, że ewo­lu­cja, w sen­sie wspól­ne­go pocho­dze­nia, może być praw­dzi­wa, ale ewo­lu­cja w sen­sie neo­dar­wi­ni­zmu — jako nie­ukie­run­ko­wa­ne­go, nie­za­pla­no­wa­ne­go pro­ce­su przy­pad­ko­wych zmian i dobo­ru natu­ral­ne­go — nie. Czy spo­tka­nie w Castel Gan­dol­fo, kto­re­go orga­ni­za­to­rem był wła­śnie kar­dy­nał Schön­born, jest kolej­nym kro­kiem w kie­run­ku wyzna­cze­nia przez Kościół kato­lic­ki gra­ni­cy do któ­rej teo­ria ewo­lu­cji i dok­try­na Kościo­ła mogą ze sobą współ­ist­nieć?