Episkopalni konserwatyści zwierają szyki

Spe­cjal­na kon­wen­cja epi­sko­pal­nej die­ce­zji Połu­dnio­wej Karo­li­ny zaapro­bo­wa­ła w dniu 24 paź­dzier­ni­ka b.r. Przy­mie­rze Angli­kań­skie w aktu­al­nej, robo­czej for­mie, popie­ra­jąc zara­zem dal­sze pra­ce nad doku­men­tem, okre­śla­nym jako „Ridley — Cam­brid­ge draft”. Ana­lo­gicz­ną apro­ba­tę wyra­zi­li tak­że uczest­ni­cy dorocz­nej kon­wen­cji die­ce­zji Zachod­niej Luizja­ny, któ­ra odby­wa­ła się w dniach od 9 do 10 paź­dzier­ni­ka tego roku. Zaak­cep­to­wa­no tam rów­nież pod­pi­sa­nie przez bisku­pa die­ce­zji, Bruce’a McPher­so­na Oświad­cze­nia z Ana­he­im, w któ­rym gru­pa kon­ser­wa­tyw­nych hie­rar­chów wyra­zi­ła pod­czas lip­co­wej Kon­wen­cji Gene­ral­nej Kościo­ła Epi­sko­pal­ne­go swo­je zaan­ga­żo­wa­nie na rzecz Angli­can Com­mu­nion oraz pro­ce­su two­rze­nia Przy­mie­rza Angli­kań­skie­go. Kon­wen­cja Połu­dnio­wej Karo­li­ny zade­kla­ro­wa­ła przy­wią­za­nie tej die­ce­zji do „dok­try­ny, dys­cy­pli­ny oraz kul­tu” Kościo­ła Epi­sko­pal­ne­go, opi­sa­nych w Trzy­dzie­stu Dzie­wię­ciu Arty­ku­łach Reli­gii, teo­lo­gii zawar­tej w histo­rycz­nych modli­tew­ni­kach, wyzna­niach wia­ry oraz w Chi­ca­go – Lam­beth Quadri­la­te­ral, to jest sta­no­wi­sku dok­try­nal­nym z 1888 r. zakła­da­ją­cym, że: Pismo Świę­te sta­no­wi naj­wyż­szą nor­mę w chrze­ści­jań­stwie, Skład Apo­stol­ski oraz nicej­skie wyzna­nie wia­ry są wystar­cza­ją­cy­mi stresz­cze­nia­mi tej­że, koniecz­ny­mi obrzę­da­mi kościel­ny­mi są sakra­men­ty chrztu i eucha­ry­stii, zaś gwa­ran­cją jed­no­ści Kościo­ła jest urząd biskupi.Południowokarolińska kon­wen­cja przy­ję­ła rów­nież rezo­lu­cję doty­czą­cą wyco­fa­nia się die­ce­zji „ze wszyst­kich ciał Kościo­ła Epi­sko­pal­ne­go sank­cjo­nu­ją­cych dzia­ła­nia sprzecz­ne z Pismem Świę­tym (…) oraz dok­try­ną, dys­cy­pli­ną i kul­tem Chry­stu­sa, dopó­ki cia­ła te nie oka­żą goto­wo­ści do wyra­że­nia skru­chy za takie dzia­ła­nia”.

Zda­niem bisku­pa Połu­dnio­wej Karo­li­ny Mar­ka Lawrence’a, rezo­lu­cje kon­wen­cji sta­no­wią odrzu­ce­nie dzia­łań lip­co­wej Kon­wen­cji Gene­ral­nej Kościo­ła Epi­sko­pal­ne­go, któ­re­go czę­ścią jego die­ce­zja pozo­sta­je. Nie­mniej, decy­zje z lip­ca 2009 roku, doty­czą­ce homo­sek­su­al­ne­go ducho­wień­stwa oraz two­rze­nia litur­gii bło­go­sła­wie­nia związ­ków homo­sek­su­al­nych, na mocy uchwa­ły kon­wen­cji die­ce­zjal­nej są dla epi­sko­pa­lian Połu­dnio­wej Karo­li­ny „nie­waż­ne i darem­ne”.

W swo­im prze­mó­wie­niu pod­czas kon­wen­cji, biskup Marc Law­ren­ce powie­dział do die­ce­zjan, że Kon­wen­cja Gene­ral­na „nie była odpo­wie­dzią na pro­ble­my Kościo­ła Epi­sko­pal­ne­go (…), lecz sama sta­ła się pro­ble­mem. Zastą­pi­ła bowiem zrów­no­wa­żo­ną poboż­ność tego Kościo­ła poli­ty­ką jed­no­wy­mia­ro­we­go akty­wi­zmu. Co trzy lata, gdy ‘pociąg’ Kościo­ła Epi­sko­pal­ne­go docie­ra do ‘sta­cji’ Kon­wen­cji Gene­ral­nej, bar­dziej tra­dy­cyj­ni, kato­lic­cy i ewan­ge­li­kal­ni epi­sko­pa­lia­nie ‘wysia­da­ją z pocią­gu’, by doń nie wró­cić. Czy wie­cie, że w 1968 roku ten Kościół liczył 3600000 wier­nych? W 2008 r. mie­li­śmy ich led­wie ponad 2000000, zaś teraz jest ich nawet mniej”. Za taki stan rze­czy odpo­wia­da, zda­niem bisku­pa, m.in. „fał­szy­we naucza­nie, któ­re nazy­wam ‘ewan­ge­lią nie­wy­bred­nej inklu­zji’, a któ­re kwe­stio­nu­je dok­try­nę Trój­cy Świę­tej, zba­wie­nie w Chry­stu­sie, auto­ry­tet Pisma Świę­te­go, rozu­mie­nie chrztu św., zaś teraz, naszą ostat­nią enkla­wę ładu, a mia­no­wi­cie Kon­sty­tu­cję i Kano­ny”.

Biskup Marc Law­ren­ce był jed­nym z kon­ser­wa­tyw­nych hie­rar­chów Kościo­ła Epi­sko­pal­ne­go, któ­rzy spo­tka­li się 1 wrze­śnia tego roku z arcy­bi­sku­pem Can­ter­bu­ry Rowa­nem Wil­liam­sem, hono­ro­wym zwierzch­ni­kiem Angli­can Com­mu­nion. Jest on tak­że człon­kiem Com­mu­nion Part­ners, gru­py orto­dok­syj­nych bisku­pów odda­nych utrzy­ma­niu Kościo­ła Epi­sko­pal­ne­go w łonie Wspól­no­ty Angli­kań­skiej.

Pod­czas spe­cjal­nej kon­wen­cji die­ce­zji Połu­dnio­wej Karo­li­ny, Bon­nie Ander­son, prze­wod­ni­czą­ca Izby Depu­to­wa­nych Kon­wen­cji Gene­ral­nej TEC, wysto­so­wa­ła doń list, w któ­rym stwier­dzi­ła, że „dzia­ła­nia Kon­wen­cji Gene­ral­nej są wią­żą­ce dla die­ce­zji nie­za­leż­nie od tego, czy ich bisku­pi i depu­to­wa­ni gło­so­wa­li ‘za’ czy też ‘prze­ciw’ nim, zga­dza­li się z nimi, czy też w ogó­le uczest­ni­czy­li w Kon­wen­cji Gene­ral­nej”.

Nie­któ­rzy spo­śród orto­dok­syj­nych duchow­nych epi­sko­pal­nych są nie­za­do­wo­le­ni z die­ce­zjal­nej decy­zji, doty­czą­cej wyco­fa­nia udzia­łu z ciał kościel­nych, bowiem, ich zda­niem, może to osła­bić głos orto­dok­sji w Koście­le Epi­sko­pal­nym. Nale­ży do nich ks. Phi­lip Wainw­ri­ght, prze­wod­ni­czą­cy Ewan­ge­licz­ne­go Zgro­ma­dze­nia Epi­sko­pal­ne­go, któ­ry stwier­dził: „wie­lu myśli, że są jedy­ny­mi któ­rzy pozo­sta­li. To praw­da, że jeste­śmy Kościo­łem któ­ry grzęź­nie, któ­ry zma­ga się z roz­strzy­ga­ją­cy­mi wyzwa­nia­mi. Jed­nak­że zosta­łem powo­ła­ny do bycia wier­nym. Jest dla mnie jasne, iż odej­ście pogor­szy spra­wę i roz­my­je głos orto­dok­sji”.

Wewnątrz samej die­ce­zji Połu­dnio­wej Karo­li­ny nie­któ­re z para­fii roz­wa­ża­ją wyj­ście z jej struk­tur i porzu­ce­nie Kościo­ła Epi­sko­pal­ne­go. Biskup Law­ren­ce stwier­dził, że takie decy­zje musia­ły by być popar­te ugo­da­mi co do wła­sno­ści kościel­nej, co zda­niem Davi­da V. Vir­tue, może brzmieć jak zachę­ta dla kon­ser­wa­tyw­nych i pro­mi­nent­nych wspól­not.

Trze­cią z die­ce­zji Kościo­ła Epi­sko­pal­ne­go, któ­re for­mal­nie popar­ły wysił­ki arcy­bi­sku­pa Can­ter­bu­ry na rzecz zacho­wa­nia jed­no­ści Wspól­no­ty w opar­ciu o Przy­mie­rze Angli­kań­skie w aktu­al­nej for­mie, jest die­ce­zja Cen­tral­nej Flo­ry­dy.