Intronizacja Arcybiskupa Rowana Williamsa

Wspa­nia­ła, poru­sza­ją­ca i głę­bo­ko reli­gij­na – tak moż­na by w kil­ku sło­wach stre­ścić cere­mo­nię intro­ni­za­cji 104 arcy­bi­sku­pa Can­ter­bu­ry, Pry­ma­sa Anglii oraz gło­wy liczą­cej 70 milio­nów wier­nych Wspól­no­ty Angli­kań­skiej.

W uro­czy­sto­ści udział wzię­li ksią­żę Walii Karol, Pre­mier Tony Bla­ir z mał­żon­ką, Mar­sza­łek Izby Gmin, Lord Kanc­lerz (mar­sza­łek Izby Lor­dów), poli­ty­cy, miesz­kań­cy Can­ter­bu­ry. Ze stro­ny kościel­nej obec­nych było więk­szość angli­kań­skich bisku­pów Anglii i Walii, 86 z 88 pry­ma­sów angli­kań­skich z całe­go świa­ta. Wśród eku­me­nicz­nych gości nale­ży wymie­nić rzym­sko­ka­to­lic­kie­go Pry­ma­sa Anglii, spe­cjal­nych wysłan­ni­ków Papie­ża, patriar­chy Kon­stan­ty­no­po­la, patriar­chów Rosji, Jero­zo­li­my, Rumu­nii, Buł­ga­rii, katho­li­ko­sa Arme­nii i Cyli­cji, bisku­pów nesto­riań­skich, jako­bic­kich, kop­tyj­skich, a tak­że kościo­łów lute­rań­skich, przed­sta­wi­cie­li kościo­łów refor­mo­wa­nych i wol­nych kościo­łów, rabi­nów, Uni­wer­sy­te­tu Al-Aznar w Kairze oraz wie­lu innych. Pokaź­ną gru­pę sta­no­wi­li tak­że miesz­kań­cy Walii, żegna­ją­cy swo­je­go dotych­cza­so­we­go pry­ma­sa.

Uro­czy­stość otwo­rzył dzie­kan kate­dry, któ­ry przy­wi­tał zebra­nych w kate­drze i milio­ny przed tele­wi­zo­ra­mi. Po odczy­ta­niu Man­da­tu od kró­lo­wej Elż­bie­ty II pro­ce­sja ruszy­ła w kie­run­ku zachod­nie­go wej­ścia, by tam przy­wi­tać arcy­bi­sku­pa. Ten, zgod­nie z tra­dy­cją, trzy­krot­nie zastu­kał w drzwi pasto­ra­łem, któ­re dopie­ro wów­czas otwo­rzo­no. Gdy chór śpie­wał po łaci­nie „Jubi­la­te Deo”, jego oczom uka­za­ła się głów­na nawa kate­dry, z tro­nem Świę­te­go Augu­sty­na misjo­na­rza Anglii, dale­ko na pod­wyż­sze­niu. Wyraź­nie poru­szo­ny arcy­bi­skup Wil­liams w oto­cze­niu kle­ru ruszył w kie­run­ku ołta­rza, pod­czas gdy zgro­ma­dze­ni śpie­wa­li zna­ny hymn „O wszy­scy, któ­rzy na Zie­mi miesz­ka­cie, śpie­waj­cie Panu rado­snym gło­sem”. Po odczy­ta­niu modli­twy, wszy­scy zgro­ma­dze­ni odśpie­wa­li „Veni Cre­ator Spi­ri­tus”, po czym biskup uca­ło­waw­szy datu­ją­cy z IV wie­ku Ewan­ge­liarz z Can­ter­bu­ry, zło­żył Dekla­ra­cję Zgo­dy (Dec­la­ra­tion of Assent) oraz Przy­się­gę. Następ­nie w asy­ście kil­ku­na­stu bisku­pów udał się na chór, gdzie nastą­pił sam for­mal­ny akt intro­ni­za­cji: arcy­bi­skup został pobło­go­sła­wio­ny przez duchow­nych po czym wrę­czo­no mu pasto­rał, z któ­rym arcy­bi­skup zasiadł na Tro­nie Świę­te­go Augu­sty­na. Angli­kań­ski — pry­mas senior pobło­go­sła­wił go sło­wa­mi tra­dy­cyj­nej modli­twy:

„Bóg Ojciec niech Ci da siłę byś pro­wa­dził i rzą­dził Kościo­łem z odwa­gą i miło­ścią; Bóg Syn, naj­więk­szy Pasterz owiec, niech Ci da siłę byś strzegł owczar­nię powie­rzo­ną Two­jej opie­ce; Bóg Duch Świę­ty, niech Ci da mądrość i zro­zu­mie­nie, tak byś mógł otwo­rzyć przed wszyst­ki­mi bogac­two Wia­ry Powszech­nej i bło­go­sła­wień­stwo Boga Wszech­mo­gą­ce­go niech będzie nad pra­cą jaką wyko­nasz w jego imie­niu, teraz i zawsze Amen.”

Burza okla­sków, jaka potem wybu­chła, by zgod­nie ze zwy­cza­jem przy­wi­tać dopie­ro co intro­ni­zo­wa­ne­go, dłu­go nie cichła. Prze­rwał ją dopie­ro sam arcy­bi­skup gdy wstał by prze­ka­zać zebra­nym życze­nia poko­ju.

Kaza­nie, opar­te na Ewan­ge­lii Mate­usza (11: 25 — 30) okre­ślo­no, jako kla­sycz­ne kaza­nie Wil­liam­sa. Arcy­bi­skup wezwał nas do odna­le­zie­nia praw­dzi­we­go sen­su życia, któ­rym jest miłość Chry­stu­sa. Miłość ta, obli­gu­je nas od peł­ne­go pasji zaan­ga­żo­wa­nia się w życie poli­tycz­ne i spo­łecz­ne ota­cza­ją­ce­go nas świa­ta. To my chrze­ści­ja­nie, mamy szcze­gól­ny obo­wią­zek sta­wać w obro­nie uci­śnio­nych, wzgar­dzo­nych, odrzu­co­nych. Kościół, nie jest zda­niem arcy­bi­sku­pa zgro­ma­dze­niem wza­jem­nej ado­ra­cji, ale ist­nie­je po to by prze­ka­zy­wać kolej­nym poko­le­niom Praw­dę. Koń­cząc bar­dzo oso­bi­stym akcen­tem, arcy­bi­skup powie­dział: „za zasło­ną naszych trosk i teo­rii, walk i podej­rzeń, jest Chry­stus. Po pro­stu tam jest. Nikt nie może nic na to pora­dzić. Jest tam tak jak obie­cał i pozo­sta­nie tam do koń­ca świa­ta. I nic co jest war­to­ścio­we w Koście­le, nie zaczy­na się ina­czej niż jak przez dostrze­że­nie go pomię­dzy nas samych, cier­pią­ce­go i zmie­nia­ją­ce­go naszą ludz­ką tra­ge­dię.”

Cere­mo­nię zakoń­czy­ły tra­dy­cyj­ne dwa bło­go­sła­wień­stwa arcy­bi­sku­pa: z tro­nu Św. Augu­sty­na oraz z ołta­rza. Wycho­dzą­ce­go w dłu­giej pro­ce­sji Pry­ma­sa Anglii, wier­ni żegna­li prze­pięk­nym walij­skim hym­nem:

„Pro­wadź mnie, o wiel­ki Zba­wi­cie­lu, piel­grzy­ma na tym pustym lądzie, Ja jestem sła­by, lecz ty jesteś Sil­ny, trzy­maj mnie swo­ją moc­ną dło­nią, nie­biań­ski chle­bie, nie­biań­ski chle­bie, karm mnie teraz i na zawsze”

Gdy sło­wa pie­śni umil­kły, wycho­dzą­ce­go arcy­bi­sku­pa znów żegna­ła burza okla­sków, potę­go­wa­na biją­cy­mi dzwo­na­mi kate­dry. Odczu­cia wie­lu, naj­le­piej odda­ło zdję­cie pew­nej kobie­ty przed kate­drą trzy­ma­ją­cej wiel­ki napis: „Thank God for Rowan” – Dzię­kuj­my Bogu za Rowa­na!

http://www.archbishopofcanterbury.org/

http://www.canterbury-cathedral.org/