Jakie miejsce dla Kościoła?

Duń­ski par­la­ment — Fol­ke­tin­get — zor­ga­ni­zo­wał spe­cjal­ną kon­fe­ren­cję, na któ­rej omó­wio­no przy­szły sta­tus Kościo­ła Ewan­ge­lic­ko-Lute­rań­skie­go w Danii. Sesję zor­ga­ni­zo­wa­no przed final­ny­mi roz­mo­wa­mi na temat zmian w kon­sty­tu­cji kró­le­stwa.

Od roku 1849 w duń­skiej usta­wie zasad­ni­czej ist­niał spe­cjal­ny para­graf, zgod­nie z któ­rym wewnętrz­ne spra­wy Kościo­ła powin­ny być roz­strzy­ga­ne zgod­nie z kon­sty­tu­cją kościel­ną. Nie­ste­ty, tako­wa nigdy nie powsta­ła, dla­te­go też o nie­któ­rych kwe­stiach decy­do­wać musiał par­la­ment. Zda­niem wie­lu uczest­ni­ków kon­fe­ren­cji, kościel­na kon­sty­tu­cja powin­na powstać. Roz­luź­nie­niu powin­ny też ulec wię­zy mię­dzy Kościo­łem i pań­stwem.

W sesji udział wzię­li bisku­pi, mini­ster spraw wyzna­nio­wych oraz jej poprzed­ni­cy, par­la­men­ta­rzy­ści oraz eks­per­ci aka­de­mic­cy. Zapro­sze­nie przy­ję­ła tak­że Ingrid Vad Nil­sen, sze­fo­wa Rady ds. Eku­me­ni­zmu i Spraw Zagra­nicz­nych Kościo­ła Nor­we­gii oraz ks. Chri­sti­na Oden­berg, biskup­ka Lund (Szwe­cja). Zagra­nicz­ni goście przed­sta­wi­li mode­le rela­cji pań­stwo-Kościół w innych kra­jach skan­dy­naw­skich.

Waż­ną kwe­stią, jaką poru­szo­no na kon­fe­ren­cji, była tak­że spra­wa rów­no­ści reli­gii w wie­lo­kon­fe­syj­nym spo­łe­czeń­stwie.