Jan Paweł II — Pielgrzym Pokoju

Hasło Dnia Papie­skie­go, któ­ry prze­ży­wać będą kato­li­cy w nie­dzie­lę 10 paź­dzier­ni­ka br. mówi samo za sie­bie. Kto dziś może nie znać tego nie­stru­dzo­ne­go czło­wie­ka, prze­mie­rza­ją­ce­go wie­le dróg, aby tyl­ko dotrzeć z Chry­stu­sem wszę­dzie tam, gdzie przy­by­cie Papie­ża Piel­grzy­ma może pod­nieść na duchu lokal­ną wspól­no­tę.

Wejdź­my teraz na dro­gi, jaki­mi Piel­grzym Poko­ju już kro­czył. Nie będzie­my wte­dy mogli zapo­mnieć o cho­rych i odrzu­co­nych, nie­chcia­nych i zagu­bio­nych. Pozna­my też na nowo czło­wie­ka, ucząc się sza­cun­ku dla każ­de­go ludz­kie­go życia. W cza­sach ter­ro­ry­stycz­nych zama­chów każ­dy z nas, bez wzglę­du na wyzna­wa­ną reli­gię, powi­nien modlić się o pokój i spra­wie­dli­wość. Wszy­scy powin­ni­śmy otwo­rzyć nasze ser­ca, aby łaska pły­ną­ca od Boga mogła je napeł­nić, byśmy jedy­nie w Chry­stu­sie odnaj­dy­wa­li źró­dło poko­ju.

Jan Paweł II idzie do każ­de­go z nas z Ewan­ge­lią i to bez zna­cze­nia czy jeste­śmy chrze­ści­ja­na­mi, czy nie. Tak jak Jezus Chry­stus, pro­si wszyst­kie naro­dy o pojed­na­nie i prze­ba­cze­nie, bo poko­ju bez spra­wie­dli­wo­ści się nie zbu­du­je, a bez prze­ba­cze­nia nie ma spra­wie­dli­wo­ści. Papież nie patrzy obo­jęt­nie na żad­ne­go czło­wie­ka, ale leży mu na ser­cu tro­ska o całą ludz­ką rodzi­nę.

„Szcze­gól­nie palą­ca jest dziś potrze­ba dia­lo­gu, zro­zu­mie­nia i współ­pra­cy mię­dzy wiel­ki­mi reli­gia­mi świa­ta.(…) Reli­gia ma, bowiem za zada­nie budo­wa­nie mostów mię­dzy oso­ba­mi, naro­da­mi i kul­tu­ra­mi; ma być zna­kiem nadziei dla ludz­ko­ści. Zwra­cam się z ape­lem do was i do wszyst­kich ludzi dobrej woli, aby­ście wraz ze mną gło­si­li nie­ustan­nie, że nigdy nie wol­no wyko­rzy­sty­wać świę­te­go imie­nia Boga, by nawo­ły­wać do prze­mo­cy bądź ter­ro­ry­zmu i pro­pa­go­wać nie­na­wiść czy dys­kry­mi­na­cję”.

„Pokój jest pod­sta­wo­wym dobrem, któ­re umoż­li­wia posza­no­wa­nie i roz­wój istot­nych war­to­ści czło­wie­ka: pra­wa do życia we wszyst­kich fazach jego roz­wo­ju; pra­wa do uzna­nia god­no­ści każ­de­go czło­wie­ka nie­za­leż­nie od rasy, płci i prze­ko­nań reli­gij­nych; pra­wa do posia­da­nia dóbr mate­rial­nych nie­zbęd­nych do życia; pra­wa do pra­cy i do rów­ne­go podzia­łu jej owo­ców, co zapew­nia upo­rząd­ko­wa­ne i soli­dar­ne współ­ży­cie. Jako ludzie, jako wie­rzą­cy i bar­dziej jesz­cze jako chrze­ści­ja­nie powin­ni­śmy czuć się zobo­wią­za­ni, by kie­ro­wać się w życiu tymi war­to­ścia­mi spra­wie­dli­wo­ści, któ­rych uwień­cze­niem jest naj­więk­sze przy­ka­za­nie miło­ści: „Będziesz miło­wał swe­go bliź­nie­go jak sie­bie same­go” (Mt 22,39).

„Kie­ru­ję apel do władz publicz­nych, aby w poczu­ciu odpo­wie­dzial­no­ści sta­ra­ły się bacz­nie zapo­bie­gać woj­nom i kon­flik­tom, by trosz­czy­ły się o zwy­cię­stwo pra­wa i spra­wie­dli­wo­ści oraz stwa­rza­ły warun­ki sprzy­ja­ją­ce roz­wo­jo­wi, któ­ry przy­nie­sie korzyść wszyst­kim, a zwłasz­cza ludziom dotknię­tym nędzą, gło­dem i cier­pie­niem. Zasłu­gu­je na uzna­nie postęp już doko­na­ny na polu reduk­cji zbro­jeń: zaso­by eko­no­micz­ne i finan­so­we, dotąd wyko­rzy­sty­wa­ne dla pro­duk­cji narzę­dzi śmier­ci i han­dlu nimi, będą mogły zostać uży­te dla dobra czło­wie­ka, a nigdy wię­cej prze­ciw czło­wie­ko­wi! Jestem pewien, że tę pozy­tyw­ną oce­nę podzie­la­ją milio­ny ludzi na całym świe­cie, któ­rzy nie mają moż­no­ści publicz­nie się wypowiedzieć”.„Odczuwam potrze­bę zwró­ce­nia się ze szcze­gól­ną zachę­tą do wszyst­kich chrze­ści­jan. Wspól­na wia­ra w Chry­stu­sa Pana zobo­wią­zu­je nas do dawa­nia zgod­ne­go świa­dec­twa „dobrej nowi­nie o poko­ju” (por. Ef 6,15). My pierw­si powin­ni­śmy otwo­rzyć się na innych wie­rzą­cych, aby w jed­no­ści z nimi, odważ­nie i wytrwa­le podej­mo­wać wiel­kie dzie­ło budo­wy poko­ju, któ­re­go świat pra­gnie, ale któ­re­go nie potra­fi do koń­ca osią­gnąć. „Pokój zosta­wiam wam, pokój mój daję wam”, powie­dział nam Jezus (J 14,27). Ta Boża obiet­ni­ca napeł­nia nas nadzie­ją, wię­cej — zako­rze­nio­ną w Bogu pew­no­ścią, że pokój jest moż­li­wy, ponie­waż „dla Boga (…) nie ma nic nie­moż­li­we­go” (Łk 1,37). Praw­dzi­wy bowiem pokój jest zawsze darem Boga, zaś dla nas chrze­ści­jan jest cen­nym darem zmar­twych­wsta­łe­go Pana (por. J 20,19.26)”.

„Na wiel­kie wyzwa­nia współ­cze­sne­go świa­ta, umi­ło­wa­ni bra­cia i sio­stry w Koście­le kato­lic­kim, wypa­da odpo­wie­dzieć jed­no­cząc siły z tymi, z któ­ry­mi łączą nas pew­ne pod­sta­wo­we war­to­ści, przede wszyst­kim reli­gij­ne i moral­ne. Do wyzwań, któ­re muszą by podej­mo­wa­ne, nale­ży wciąż spra­wa poko­ju. Budo­wać go wspól­nie z inny­mi wie­rzą­cy­mi zna­czy już żyć w duchu ewan­ge­licz­ne­go bło­go­sła­wień­stwa: „Bło­go­sła­wie­ni, któ­rzy wpro­wa­dza­ją pokój, albo­wiem oni będą nazwa­ni syna­mi Boży­mi” (Mt 5,9)”.Przytoczone powy­żej wypo­wie­dzi Jana Paw­ła II przed­sta­wia­ją jego posłan­nic­two, jego misję, ale przede wszyst­kim uka­zu­ją nam czło­wie­ka, Pola­ka wyrwa­ne­go z znie­wo­lo­ne­go sys­te­mu do wol­ne­go Rzy­mu. Karol Woj­ty­ła jako świec­ki, ksiądz, biskup i papież cią­gle na dro­dze ku poko­jo­wi: „Niech zstą­pi duch Twój i odmie­ni obli­cze zie­mi, tej zie­mi”.