Katedry anglikańskie bez dziekanów (?)

- Jestem dzie­ka­nem od 1992 i jesz­cze nigdy nie mia­łem do czy­nie­nia aż z tylo­ma wakan­sa­mi- powie­dział dzie­kan kate­dry w Can­ter­bu­ry i prze­wod­ni­czą­cy Kon­fe­ren­cji Dzie­ka­nów, prze­wie­leb­ny Robert Wil­lis, wyra­ża­jąc swe zdzi­wie­nie z powo­du bra­ku prze­ło­żo­nych w aż sied­miu zna­nych kate­drach Anglii.

Bez dzie­ka­nów pozo­sta­je osiem z 43 katedr w tym kra­ju (m.in: Wells Cathe­dral, Nor­wich, Roche­ster, York i St Albans). Naj­dłu­żej nie­ob­sa­dzo­ny pozo­sta­je urząd dzie­ka­na kate­dry w Sails­bu­ry (na zdj. 2). Ostat­ni ksiądz spra­wu­ją­cy tam funk­cję prze­ło­żo­ne­go opu­ścił swe dotych­cza­so­we sta­no­wi­sko w paź­dzier­ni­ku zeszłe­go roku, zło­żyw­szy rezy­gna­cję już w czerw­cu 2002 roku.

Zna­le­zie­nie nowe­go dzie­ka­na nie jest pro­ste. W odróż­nie­niu np. od Kościo­ła rzym­sko­ka­to­lic­kie­go tryb podej­mo­wa­nia decy­zji kadro­wych w Koście­le Anglii jest bar­dziej demo­kra­tycz­ny. Wyty­po­wa­nie kan­dy­da­tów zabie­ra spo­ro cza­su. Pro­ce­du­ra uwzględ­nia licz­ne roz­mo­wy: z kan­dy­da­ta­mi, oso­ba­mi zain­te­re­so­wa­ny­mi, dzia­ła­ją­cy­mi w struk­tu­rach kościel­nych.

Do tego docho­dzi okres potrzeb­ny nowo­mia­no­wa­ne­mu kan­dy­da­to­wi na prze­pro­wadz­kę – w przy­pad­ku, gdy ksiądz-kan­dy­dat jest żona­ty i ma dzie­ci w wie­ku szkol­nym, zała­twie­nie wszyst­kich for­mal­no­ści zabie­ra dodat­ko­wych sie­dem mie­się­cy.

W Sails­bu­ry w związ­ku z rekor­do­wym, jak do tej pory wakan­sem (poprzed­ni, według tam­tej­sze­go wika­re­go, Richar­da Han­me­ra, miał trwać 6 mie­się­cy) peł­nie­nia obo­wiąz­ków dzie­ka­na pod­jął się… skarb­nik kate­dry, wika­riusz — June Osbor­ne. Choć pra­cow­ni­cy kościo­ła byli zachwy­ce­ni posta­wą księ­dza peł­nią­ce­go na raz dwa sta­no­wi­ska, sam Osbor­ne stwier­dził, iż było­by „bar­dziej uczci­wie wobec wszyst­kich, gdy­by mia­no­wa­ny zastał nowy dzie­kan.”

Innym pro­ble­mem Kościo­ła angli­kań­skie­go jest mała licz­ba poten­cjal­nych kan­dy­da­tów na dzie­ka­nów kate­dral­nych – tj. księ­ży z odpo­wied­nim doświad­cze­niem.

Istot­nie kate­dry nie pod­le­ga­ją zarzą­do­wi die­ce­zjal­ne­mu, muszą wal­czyć same o swe utrzy­ma­nie, a utrzy­mu­ją się głów­nie z dobro­wol­nych ofiar wier­nych lub tury­sty­ki. Kate­dra w Brad­ford jest nie­wy­pła­cal­na od cza­su upa­dło­ści Natio­nal Mil­len­nium Faith Expe­rien­ce, z któ­rą to orga­ni­za­cją świą­ty­nia była zrze­szo­na. Jesz­cze mie­siąc temu trwa­ły nego­cja­cje w spra­wie ure­gu­lo­wa­nia jej dłu­gów.

Poten­cjal­nych kan­dy­da­tów szu­ka się zasad­ni­czo wśród męż­czyzn. Według powszech­nie panu­ją­cej opi­nii, kobie­tom-księ­żom bra­ku­je wła­śnie odpo­wied­nie­go doświad­cze­nia w tej dzie­dzi­nie życia Kościo­ła. Takie podej­ście do spra­wy pre­zen­tu­ją przede wszyst­kim star­sze Kon­fe­ren­cje Pro­bosz­czów. Jest jed­nak jed­na dobrze zna­na kobie­ta-pro­boszcz, Prze­wie­leb­na Vivien­ne Faull, dzie­kan angli­kań­skiej Kate­dry Leice­ster.