Katolicka Hiszpania bez księży?

Mar­co­wy numer hisz­pań­skie­go cza­so­pi­sma “21rs” twier­dzi, że Hisz­pa­nia pozo­sta­nie bez księ­ży. Mło­dzież nie chce być funk­cjo­nu­ria­sza­mi świę­to­ści i głę­bo­ko kle­ry­kal­nej insty­tu­cji, któ­ra opie­ra się przed poszu­ki­wa­niem innych alter­na­tyw, jak cho­ciaż­by kapłań­stwo kobiet czy znie­sie­nie obo­wiąz­ko­we­go celi­ba­tu – twier­dzi cza­so­pi­smo.

Obec­nie w Hisz­pa­nii pra­cu­je 18 tysię­cy księ­ży die­ce­zjal­nych. W cią­gu roku umie­ra dwa razy wię­cej duchow­nych niż jest wyświę­ca­nych. Śred­nia wie­ku hisz­pań­skie­go kle­ru to 67 lat, przy czym 40% ma już wię­cej niż 75 lat. Wnio­sek auto­ra repor­ta­żu, Jose Manu­ela Vida­la, jest jasny: za dzie­sięć lat licz­ba hisz­pań­skich księ­ży ule­gnie zmniej­sze­niu o poło­wę.

Rów­nież sytu­acja zako­nów, męskich i żeń­skich, nie jest naj­lep­sza. Śred­nia wie­ku hisz­pań­skich zakon­ni­ków wyno­si 68 lat. Wie­le domów zakon­nych zosta­ło zamknię­tych, a klasz­to­rów opusz­czo­nych. Więk­szość z żeń­skich klasz­to­rów, któ­re się osta­ły, funk­cjo­nu­ją dzię­ki zakon­ni­com impor­to­wa­nym z Azji, Afry­ki i z Ame­ry­ki Łaciń­skiej.

W ostat­nich 15 latach powo­ła­nia kapłań­skie w Hisz­pa­nii zmniej­szy­ły się o 25%. W semi­na­riach prze­by­wa 1.481 kle­ry­ków, pod­czas gdy w 1990 r. było ich jesz­cze 1.997. 25% kle­ry­ków opusz­cza semi­na­rium, a ośmiu na stu pocho­dzi z zagra­ni­cy. Ponad poło­wa hisz­pań­skich semi­na­riów jest zagro­żo­nych zamknię­ciem. 10 do 15% hisz­pań­skich para­fii nie ma swo­je­go kapła­na. W nie­któ­rych die­ce­zjach, jak w Vito­ria, nie ma ani jed­ne­go semi­na­rzy­sty. 15 semi­na­riów posia­da mniej niż 5 kle­ry­ków.

Według stu­diów prze­pro­wa­dzo­nych przez Fun­da­cję Świę­tej Mary­ii (Fun­da­ción San­ta María) kapłań­stwo jest uzna­wa­ne przez hisz­pań­ską mło­dzież za zaję­cie naj­mniej poży­tecz­ne dla spo­łe­czeń­stwa, zaraz po karie­rze woj­sko­wej. Poza tym życie księ­dza nie jest już uzna­wa­ne przez mło­dzież­za syno­nim „dobre­go życia”, ponie­waż śred­ni zaro­bek 600 euro nie jest atrak­cyj­ny. Mło­de poko­le­nie Hisz­pa­nów oba­wia się rów­nież celi­ba­tu i zobo­wią­za­nia na całe życie.

Wie­lu kry­ty­ku­je hisz­pań­skich bisku­pów, że pozwa­la­ją na pogar­sza­nie się sta­nu rze­czy, sta­ra­jąc się jedy­nie o kosme­tycz­ne zabie­gi, gdy tym­cza­sem potrze­ba odważ­nych decy­zji i praw­dzi­wej prze­mia­ny dotych­cza­so­we­go mode­lu Kościo­ła.

Arty­kuł wska­zu­je rów­nież na inne spo­so­by roz­wią­za­nia bra­ku kapła­nów w Hisz­pa­nii: wyświę­ca­nie wdow­ców, dając przy­kład Manu­ela Vil­la, któ­ry został wyświę­co­ny na kapła­na po śmier­ci żony, mając już 4 dzie­ci i 12 wnu­ków; odda­nie para­fii zakon­ni­com, jak to ma już miej­sce w przy­pad­ku domi­ni­ka­nek z Pesoz (Astu­ria); odda­nie para­fii żona­tym dia­ko­nom, jak cho­ciaż­by w przy­pad­ku Fer­nan­do Mar­ti­ne­za Sabro­so lub przy­go­to­wa­nym do tego oso­bom świec­kim, nawet kobie­tom, jak to już jest w przy­pad­ku Vic­to­rii Fer­ré z Piri­neo. Innym wyj­ściem jest impor­to­wa­nie jesz­cze wię­cej ksie­ży z zagra­ni­cy, jak pra­cu­ją­cy już w Hisz­pa­nii Rwan­dyj­czyk Isa­ías Niy­on­sa­ba, któ­ry od 13 lat pra­cu­je w Navar­ra, czy Polak ks. Sła­wo­mir Hara­zi­mo­wicz, któ­ry od 6 lat nale­ży do Die­ce­zji w Sego­via.

Autor publi­ka­cji kry­ty­ku­je jed­nak takie roz­wią­za­nia, ponie­waż nie roz­wią­zu­ją one bra­ku miej­sco­wych księ­ży. Poja­wia się pomysł na pojed­na­nie z żona­ty­mi księż­mi, któ­rych w Hisz­pa­nii jest oko­ło 15 tysię­cy. Jeden z nich, Julio Pinil­los, twier­dzi, że „dwu­mian księ­ża-świec­cy jest prze­zna­czo­ny do zanik­nię­cia, ponie­waż jest już mode­lem zuży­tym”.