Kościół Irlandii stawia sobie pytania

Nale­ży zapy­tać jako kul­tu­ra inspi­ro­wa­na przez karzą­ce­go, osą­dza­ją­ce­go Boga ujaw­ni­ła się w pro­wa­dzo­nych przez Kościół insty­tu­cjach dla dzie­ci — uwa­ża arcy­bi­skup Dubli­na Diar­mu­id Mar­tin po tym, kie­dy raport Komi­sji Ryana w spra­wie mole­sto­wa­nia i prze­mo­cy wobec dzie­ci wstrzą­snął Irlan­dią.

Trze­ba też zadać sobie pyta­nia jak irlandz­kie prak­ty­ki dewo­cyj­ne wpły­wa­ły i wpły­wa­ją na fakt, że moż­na odejść od pod­sta­wy — od Boga, któ­ry jest miło­ścią. Arcy­bi­skup Mar­tin stwier­dził też, że być może wie­le osób sto­su­ją­cych prze­moc wobec dzie­ci, uwa­ża­ją­cych, że kara­nie jest pod­sta­wo­wym instru­men­tem miło­ści suro­we­go rodzi­ca, to ofia­ry tej for­my kato­li­cy­zmu, któ­ra nie zezwa­la na doświad­cza­nie miło­ści.

Oka­zją do reflek­sji na ten temat była pre­mie­ra książ­ki “Kto jest moim bliź­nim” ojca Eoina Cas­si­dy, zwierzch­ni­ka wydzia­łu filo­zo­fii w dubliń­skim Insty­tu­cie Mater Dei.