List Bożonarodzeniowy

LIST BOŻONARODZENIOWY

ŚWIĘTEGO SOBORU BISKUPÓWPOLSKIEGO AUTOKEFALICZNEGO KOŚCIOŁA PRAWOSŁAWNEGO

DO CZCIGODNEGO DUCHOWIEŃSTWA, MIŁUJĄCYCH BOGA MNICHÓW

I WSZYSTKICH WIERNYCH JEGO DZIECI

Cóż przy­nie­sie­my Tobie, Chryste,za to, że zja­wi­łeś się na zie­mi dla nas jako człowiek?Każde ze stwo­rzo­nych przez Cie­bie stwo­rzeń­przy­no­si Tobie dar wdzięczności:aniołowie pieśń, nie­bo gwiaz­dę, mago­wie dary,pasterze zadzi­wie­nie, zie­mia pie­cza­rę, pusty­nia żłób,my zaś Mat­kę Dzie­wi­cę. Przed­wiecz­ny Boże, zmi­łuj się nad nami.

(sti­che­ra na wie­czer­ni)

Chry­stus się rodzi, sław­cie Go!

Pan zno­wu pozwo­lił nam prze­ży­wać nie­zgłę­bio­ną dla ludz­kie­go rozu­mu tajem­ni­cę Wcie­le­nia Syna Boże­go, nasze­go Zba­wi­cie­la Jezu­sa Chry­stu­sa. Zno­wu sto­imy wobec tajem­ni­cy osią­gal­nej jedy­nie przez wia­rę. Apo­stoł Paweł świad­czy o tym: „wiel­ka jest tajem­ni­ca poboż­no­ści: Bóg obja­wił się w cie­le” (1 Tm 3, 16).

Pan Jezus Chry­stus z bez­gra­nicz­nej swo­jej miło­ści i łaska­wo­ści dla rodza­ju ludz­kie­go, zstą­pił na zie­mię z Tro­nu Chwa­ły swe­go Kró­le­stwa. Przy­jął naszą natu­rę, aby zjed­no­czyć odle­głe sobie natu­ry – nie­bo z zie­mią, anio­łów z ludź­mi, „aby stwo­rzyć w sobie samym z dwóch jed­ne­go nowe­go czło­wie­ka, czy­niąc pokój” i przy­szedł­szy zwia­sto­wać pokój wam, któ­rzy­ście dale­ko, i pokój tym, któ­rzy są bli­sko. Albo­wiem przez Nie­go mamy dostęp do Ojca, jed­ni i dru­dzy w jed­nym Duchu” (Ef 2, 15. 17–18).

Bra­cia i Sio­stry! Świę­ty Pro­rok Dawid wzy­wa nas: „Przyjdź­cie, zaśpie­waj­my Panu, zakrzyk­nij­my Bogu, ska­le zba­wie­nia nasze­go” (Ps 94, 1). Wezwa­nie to jest nam szcze­gól­nie bli­skie w świę­te dni świę­ta Naro­dze­nia Chry­stu­sa. W naszych świą­ty­niach zno­wu roz­le­ga się aniel­ska pieśń: „Chwa­ła na wyso­ko­ściach Bogu, a na zie­mi pokój, w ludziach upodo­ba­nie ku dobre­mu” (Łk 2, 14), któ­ra to pieśń zabrzmia­ła nad żłób­kiem Chry­stu­so­wym, a nasza myśl prze­no­si się do ubo­giej pie­cza­ry, gdzie naro­dził się Chry­stus.

Świę­ty Jan Zło­to­usty mówi, że świę­to Naro­dze­nia Chry­stu­sa dla czło­wie­ka znaj­du­je się w cen­trum innych świąt. Bez nie­go nie było­by nicze­go, co wyni­ka ze zbaw­cze­go wyda­rze­nia w histo­rii świa­ta, któ­re nazy­wa­my Wcie­le­niem Boga. Bez Naro­dze­nia nie było­by Krzy­ża i Zmar­twych­wsta­nia, koro­nu­ją­cych tajem­ni­cę eko­no­mii nasze­go zba­wie­nia.

Bra­cia i Sio­stry! Chry­stus Zba­wi­ciel przy­niósł nam dar zro­zu­mie­nia i pozna­nia przez łaskę. Głę­bo­ka ciem­ność nie­wie­dzy o Bogu okry­wa­ła świat do Jego przyj­ścia na zie­mię. Czło­wiek odpadł od Boga, zdra­dził chwa­łę nie­znisz­czal­ne­go czło­wie­ka. Popeł­nia­jąc prze­stęp­stwo nie­po­słu­szeń­stwa w raju odrzu­cił wezwa­nie Stwór­cy wraz z Nim. Czło­wiek stra­cił tym samym swój natu­ral­ny stan, wpadł w stan grze­chu, będą­cy sta­nem prze­ciw­nym natu­rze. Chry­stus Zba­wi­ciel przez swo­je Wcie­le­nie przy­wra­ca czło­wie­ko­wi moż­li­wość powro­tu nie tyl­ko do pier­wot­ne­go sta­nu raj­skie­go, ale daje jemu per­spek­ty­wę osią­gnię­cia sta­nu nad­przy­ro­dzo­ne­go zjed­no­cze­nia z Bogiem. Naro­dze­nie Chry­stu­sa oka­zu­je świa­tu pocie­sza­ją­cą praw­dę: Bóg ze swej miło­ści zstę­pu­je z nie­bios do upa­dłe­go stwo­rze­nia, do każ­de­go z nas. Miłość Boża czy­ni z wie­rzą­cym to, że „ani śmierć, ani życie, ani anio­ło­wie, ani potę­gi nie­bie­skie, ani teraź­niej­szość, ani przy­szłość, ani wyso­kość, ani głę­bo­kość, ani żad­ne inne stwo­rze­nie nie może odłą­czyć nas od miło­ści Bożej w Chry­stu­sie Jezu­sie, Panu naszym” (Rz 8, 38–39).

Bra­cia i Sio­stry! Wese­ląc się rado­ścią pły­ną­cą ze świę­ta Naro­dze­nia Chry­stu­sa, złóż­my dzięk­czy­nie­nie Naj­wyż­sze­mu Bogu za wszyst­kie Jego łaski i dary, któ­re oka­zał naszej Cer­kwi i każ­de­mu z nas w mija­ją­cym roku.

Dla naszej Cer­kwi był to czas szcze­gól­nych prze­żyć ducho­wych. W sześć­dzie­sią­tą rocz­ni­cę „Akcji Wisła” modli­li­śmy się do Wcie­lo­ne­go Syna Boże­go za spo­kój dusz naszych przod­ków, któ­rzy życie swo­je odda­li za wia­rę pra­wo­sław­ną. Dzię­ki ich wytrwa­ło­ści, wie­rze i przy­kła­do­wi bez­gra­nicz­nej miło­ści do Cer­kwi może­my dzi­siaj kon­ty­nu­ować świa­dec­two Świę­te­go Pra­wo­sła­wia. Modli­li­śmy się tak­że za tych, któ­rzy prze­ży­li i zacho­wa­li Świę­te Pra­wo­sła­wie aż do dzi­siaj.

Pan uczy­nił nas też god­ny­mi szcze­gól­nej rado­ści – naszą Cer­kiew uświę­ci­ły reli­kwie świę­tej wiel­kiej męczen­ni­cy Kata­rzy­ny Alek­san­dryj­skiej, któ­re przy­by­ły do nas ze Świę­tej Góry Synaj. Świę­te reli­kwie były z nami na Świę­tej Górze Gra­bar­ce, któ­ra w dniu świę­ta Prze­mie­nie­nia Pań­skie­go obcho­dzi­ła sześć­dzie­się­cio­le­cie od dnia zało­że­nia na niej żeń­skie­go mona­ste­ru świę­tych Mar­ty i Marii.

Kolej­nym powo­dem do ducho­wej rado­ści było prze­nie­sie­nie reli­kwii świę­te­go kapła­na męczen­ni­ka Mak­sy­ma San­do­wi­cza ze Żdy­ni do Gor­lic, do świą­ty­ni zbu­do­wa­nej ku Jego czci. W Jego oso­bie mamy jesz­cze jed­ne­go orę­dow­ni­ka za nami przed Tro­nem Naj­wyż­sze­go. Jego świę­te reli­kwie jako widzial­ny znak będą obec­ne wśród nas, umac­nia­jąc nas w sta­ło­ści wia­ry i Świę­tym Pra­wo­sła­wiu.

Waż­nym wyda­rze­niem dla Cer­kwi były tak­że pierw­sze po pięć­dzie­się­ciu latach prze­rwy nabo­żeń­stwa i Świę­ta Litur­gia w byłym mona­ste­rze Opie­ki Naj­święt­szej Bogu­ro­dzi­cy w Tur­ko­wi­cach.

Bra­cia i Sio­stry! Wcie­lo­ne­mu Panu skła­da­my dzię­ki za wszyst­kie te dary, pro­sząc Go o łaski dla dal­szych naszych tru­dów i wysił­ków na rzecz Świę­te­go Pra­wo­sła­wia.

W tra­dy­cji naszej Cer­kwi świę­to Naro­dzin Chry­stu­sa ma cha­rak­ter rodzin­ny. Zwróć­my w tych dniach naszą szcze­gól­ną uwa­gę na pra­wo­sław­ną rodzi­nę chrze­ści­jań­ską, któ­ra dzi­siaj czę­sto pada ofia­rą cho­rób naszych cza­sów i roz­kła­do­wi. Będzie­my pamię­tać, że zdro­wa rodzi­na pra­wo­sław­na jako „domo­wa Cer­kiew” jest pod­sta­wą i koły­ską wła­ści­we­go wycho­wa­nia przy­szłe­go poko­le­nia i źró­dłem miło­ści do Cer­kwi. Na rodzi­nie spo­czy­wa wiel­ka odpo­wie­dzial­ność przed Bogiem i spo­łe­czeń­stwem za zacho­wa­nie wia­ry pra­wo­sław­nej, swe­go języ­ka, kul­tu­ry i zwy­cza­jów.

Bra­cia i Sio­stry! Wzy­wa­my rodzi­ny pra­wo­sław­ne do pogłę­bia­nia naszej pra­cy na rzecz Cer­kwi domo­wej i tej wiel­kiej, do ducho­we­go roz­wo­ju i nie słab­nię­cia w naszych zma­ga­niach.

Niech pomno­ży się w naszych ser­cach, dzia­ła i przy­no­si owoc świa­tłość nauki Chry­stu­sa, wiecz­ne i nie­zmien­ne pod­sta­wy życia, pokój, miłość, dobre czy­ny, spra­wie­dli­wość i świę­tość. Pan mówi: „Jeśli będzie­cie trwać w sło­wie moim, praw­dzi­wie ucznia­mi moimi będzie­cie” (J 8, 31).

Pozdra­wia­my Czci­god­ne Ducho­wień­stwo, Mni­chów, Mło­dzież i Dzie­ci, i wszyst­kich Wier­nych naszej Cer­kwi z wiel­kim świę­tem Naro­dze­nia Chry­stu­sa i Nowym, 2008 Rokiem, i wraz z Wami wszyst­ki­mi pro­si­my Pana, aby dał nam w Nowym Roku swo­je bło­go­sła­wień­stwo i obda­rzył nas swo­ją miło­ścią.

Przy żłób­ku Dzie­cię­cia Boże­go zanie­śmy w tych świę­tych dniach nasze modli­twy o pomyśl­ność świę­tych Bożych Kościo­łów, o bło­go­sła­wień­stwo dla wszyst­kich naszych dobrych zamia­rów, o zacho­wa­nie nas od wszel­kie­go smut­ku, nie­szczę­ścia, gnie­wu i potrzeb, aby­śmy trwa­li we wszyst­kie dni w moc­nej wie­rze, dobrym zdro­wiu, miło­ści, pra­cy i poko­ju.

A „Duch mądro­ści i rozu­mu, Duch rady i mocy, Duch pozna­nia i poboż­no­ści” (Iz 11, 2) niech będzie z wszyst­ki­mi Wami. Amen.

Pokor­ni:

+ Sawa, Metro­po­li­ta War­szaw­ski i Całej Pol­ski

+ Szy­mon, Arcy­bi­skup Łódz­ki i Poznań­ski

+ Adam, Arcy­bi­skup Prze­my­ski i Nowo­są­dec­ki

+ Jere­miasz, Arcy­bi­skup Wro­cław­ski i Szcze­ciń­ski

+ Abel, Arcy­bi­skup Lubel­ski i Chełm­ski

+ Miron, Biskup Haj­now­ski

+ Jakub, Biskup Bia­ło­stoc­ki i Gdań­ski

+ Grze­gorz, Biskup Biel­ski

+ Jerzy, Biskup Sie­mia­tyc­ki

+ Paisjusz, Biskup Piotr­kow­ski

Sto­łecz­ne Mia­sto War­sza­wa,

Naro­dze­nie Chry­stu­sa 2007.