Luterańskich konserwatystów rozmowy

Ks. Gerald Kie­sch­nick, pre­zy­dent Kościo­ła Lute­rań­skie­go Syno­du Mis­so­uri (LCMS) popro­sił lide­rów Ewan­ge­lic­ko-Lute­rań­skie­go Syno­du Wiscon­sin (WELS) i Ewan­ge­lic­ko-Lute­rań­skie­go Syno­du (ELS) o roz­mo­wy mię­dzy tymi Kościo­ła­mi na tema­ty dzie­lą­ce trzy kon­ser­wa­tyw­ne wspól­no­ty oraz o wza­jem­ne wspie­ra­nie się.

Zwierzch­nik dru­gie­go co do liczeb­no­ści Kościo­ła lute­rań­skie­go w Ame­ry­ce (2,5 mln ochrzczo­nych wier­nych) wysto­so­wał odręb­ne listy do Kar­la Gur­ge­la, pre­zy­den­ta WELS i Joh­na A. Mold­sta­da, pre­zy­den­ta ELS. Oby­dwu popro­sił o spo­tka­nie w towa­rzy­stwie innych osób repre­zen­tu­ja­cych Kościo­ły.

Wie­leb­ny Kie­sch­nick napi­sał, że inten­cją spo­tkań było­by “wyzna­cze­nie tych pól nie­zgo­dy, któ­re sto­ją na prze­szko­dzie peł­ne­go wza­jem­ne­go uzna­nia oraz prze­dys­ku­to­wa­nie spo­so­bów, w jakie Kościo­ły te mogły­by się wspie­rać w obli­czu wspól­cze­snych ata­ków na Ewan­ge­lię Jezu­sa Chry­stu­sa”. Pre­zy­dent LCMS dodał, że dok­try­nal­ne punk­ty wspól­ne mię­dzy jego Kościo­łem a WELS i ELS “nie mogą być i nie będą prze­szko­dą w cier­pli­wym i bra­ter­skim dia­lo­gu”.

Jesz­cze 40 lat temu wymie­nio­ne Kościo­ły — z któ­rych żaden nie jest człon­kiem Świa­to­wej Fede­ra­cji Lute­rań­skiej — znaj­do­wa­ły się w peł­nej wspól­no­cie ambo­ny i ołta­rza. Podzie­li­ły je trzy kwe­stie: biblij­ne rozu­mie­nie wspól­no­ty, rozu­mie­nie urzę­du oraz rola kobiet w Koście­le (wszyst­kie trzy nie zga­dza­ją się na ordy­na­cję kobiet, jed­nak LCMS dopusz­cza “pomoc­ni­czą” rolę płci piek­nej, pod­czas gdy pozo­sta­łe dwa Kościo­ły odma­wia­ją jej kobie­tom). WELS (ponad 400 tys. wier­nych) i ELS, któ­re zerwa­ły ugo­dę z LCMS, nadal w peł­ni uzna­ją się na wza­jem.