Minister to nie superbiskup

Mini­ster ds. kościel­nych super­bi­sku­pem? Bisku­pi duń­skie­go Kościo­ła Ludo­we­go jed­no­znacz­nie odpo­wia­da­ją — nie. I doma­ga­ją się, aby to oni mogli osta­tecz­nie decy­do­wać kto jest człon­kiem Kościo­ła, a kto nim nie jest. Dys­ku­sja jest pokło­siem wyro­ku sądo­we­go, na mocy któ­re­go wier­ny wyklu­czo­ny przez duchow­nych za publicz­ne przy­zna­wa­nie się do wia­ry w rein­kar­na­cję, został ponow­nie włą­czo­ny do Kościo­ła.

- Chce­my pod­kre­ślić że to wła­śnie bisku­pi, a nie mini­ster­stwo są naj­waż­niej­szym auto­ry­te­tem w Koście­le. Chcie­li­by­śmy też wzmoc­nić aspekt wia­ry odno­śnie człon­ko­stwa w Koście­le. Kościół nie jest sto­wa­rzy­sze­niem ogól­no­re­li­gij­nym, ale wyzna­niem ewan­ge­lic­ko-lute­rań­skim — stwier­dził bp Soeren Lod­berg Hass, prze­wod­ni­czą­cy bisku­pie­go komi­te­tu ds. chrztu.

Zda­niem pro­fe­so­ra The­odo­ra Joer­gen­se­na, eks­per­ta pra­wa kościel­ne­go, zmia­ny wpra­wie wzmoc­ni­ły­by publicz­ne bez­pie­czeń­stwo indy­wi­du­al­nych wier­nych. — Jeśli mia­no­wa­ny przez poli­ty­ków mini­ster ds. kościel­nych uchy­la decy­zję bisku­pów, wte­dy sta­wia się w roli super­bi­sku­pa — powie­dział Joer­gen­sen.

Zgod­nie z obo­wią­zu­ją­cym pra­wem to mini­ster ma decy­du­ją­cy głos w spra­wach doty­czą­cych usu­nię­cia wier­ne­go z Kościo­ła Ludo­we­go.