Norwescy i południowoafrykańscy luteranie bliżej

“Komu­nia w wie­rze, życiu i świa­dec­twie” — taki tytuł nosi wspól­ny doku­ment Kościo­ła Nor­we­gii i Ewan­ge­lic­ko-Lute­rań­skie­go Kościo­ła w Połu­dnio­wej Afry­ce, mają­cy zacie­śnić współ­pra­cę mię­dzy tymi wspól­no­ta­mi. — Rela­cje mię­dzy nami to dar. Zda­je­my sobie spra­wę, że nie utrzy­mu­jąc kon­tak­tów mię­dzy sobą stra­ci­li­by­śmy waż­ną część ducho­we­go dzie­dzic­twa — uwa­ża Olav Fyk­se Tve­it z Rady ds. Eku­me­ni­zmu i Sto­sun­ków Mię­dzy­na­ro­do­wych Kościo­ła Nor­we­gii.

W doku­men­cie czy­ta­my: “W naszej komu­nii jeste­śmy zobo­wią­za­ni do bada­nia, posze­rza­nia i zgłę­bia­nia wspól­no­ty. We wza­jem­nej odpo­wie­dzial­no­ści będzie­my się dzie­lić, wspo­ma­gać, upo­mi­nać i kry­ty­ko­wać, poszu­ku­jąc razem zro­zu­mie­nia i spo­so­bu odpo­wie­dzi na boże wezwa­nie”.

Doku­ment sku­pia się przede wszyst­kich na histo­rycz­nych rela­cjach mię­dzy Kościo­ła­mi nor­we­ski i połu­dnio­wo afry­kań­skim. Powsta­ły one głów­nie poprzez dzia­łal­ność Nor­we­skie­go Towa­rzy­stwa Misyj­ne­go. Pierw­si lute­rań­scy misjo­na­rze z Nor­we­gii przy­by­li na połu­dnie Czar­ne­go Kon­ty­nen­tu już w 1844 roku. Przez lata wspo­ma­ga­li Afry­kań­czy­ków w wal­ce z apar­the­idem.

Oby­dwa Kościo­ły są człon­ka­mi Świa­to­wej Fede­ra­cji Lute­rań­skiej.