Opowieść o pierwszym i ostatnim spotkaniu dwóch braci oraz o tym, co wydarzyło się pomiędzy nimi

Myślę, że Tony zro­zu­miał, iż bez miło­ści do ludzi nawet wia­ra i dogma­ty są tyl­ko zwy­kły­mi kamie­nia­mi. Do same­go koń­ca był lojal­ny wobec Kościo­ła i uko­cha­ne­go Towa­rzy­stwa Jezu­so­we­go. Chciał się przy­czy­nić do tego, żeby Kościół kato­lic­ki sta­wał się rze­czy­wi­ście Kościo­łem POWSZECHNYM — otwar­tym na wszyst­kich ludzi: chrze­ści­jan, nie­chrze­ści­jan i — jak ja — wąt­pią­cych. Tony spra­wił, iż zro­zu­mia­łem, że w obsza­rze całe­go Boże­go kró­le­stwa jest też miej­sce, ozna­czo­ne szyl­dem “DLA AGNOSTYKÓW”, w któ­rym mogę doświad­czać Bożej miło­ści. Jest tam tak­że miej­sce dla ludzi wszyst­kich wyznań, bo każ­dy jest dziec­kiem Boga. Tony nigdy nie był bar­dziej szczę­śli­wy niż wte­dy, gdy prze­by­wał wraz z chrze­ści­ja­na­mi i hin­du­ista­mi, bud­dy­sta­mi i muzuł­ma­na­mi, agno­sty­ka­mi i ate­ista­mi. Tak, Tony de Mel­lo był bra­tem każ­de­go czło­wie­ka, a moim w szcze­gól­no­ści

Bill de Mel­lo wspo­mi­na swo­je­go bra­ta, indyj­skie­go jezu­itę Anto­nie­go de Mel­lo. Zapra­sza­my do lek­tu­ry w Maga­zy­nie Eku­me­nicz­nym Sem­per Refor­man­da