Zielonoświątkowcy o lustracji

Do Syno­du wpły­nę­ły trzy wnio­ski w tej spra­wie. Pro­jekt uchwa­ły opra­co­wa­ny przez Naczel­ną Radę Kościo­ła, wnio­sek Bisku­pa o zanie­cha­nie dzia­łań pro­wa­dzą­cych do roz­li­cze­nia się z prze­szło­ścią Kościo­ła w okre­sie PRL, o odrzu­ce­nie któ­re­go ape­lo­wał sam wnio­sko­daw­ca, oraz pro­jekt lustra­cyj­ny dzie­się­ciu pasto­rów.  Pro­jekt tych duchow­nych skła­dał się z doku­men­tu „Praw­da pamięć i prze­ba­cze­nie. Kościół wobec współ­pra­cy duchow­nych z apa­ra­tem bez­pie­czeń­stwa PRL.”, oraz sta­tu­tu komi­sji histo­rycz­nej. Komi­sja w tym pro­jek­cie mia­ła zając się bada­niem mate­ria­łów zgro­ma­dzo­nych min. w IPN, oraz doko­nać oce­ny moral­nej ewen­tu­al­nej współ­pra­cy duchow­nych z apa­ra­tem bez­pie­czeń­stwa w opar­ciu o doku­ment „Praw­da, pamięć i prze­ba­cze­nie. Kościół wobec współ­pra­cy duchow­nych z apa­ra­tem bez­pie­czeń­stwa PRL.”.

Na wnio­sek Bisku­pa, pod­czas Syno­du nie odby­ła się dys­ku­sja nad poszcze­gól­ny­mi wnio­ska­mi. Z uwa­gi na to, że wła­dze Kościo­ła nie dopu­ści­ły do wcze­śniej­sze­go zapo­zna­nia się człon­ków Syno­du z obszer­nym pro­jek­tem przy­go­to­wa­nym przez gru­pę pasto­rów, a tak­że z uwa­gi na brak moż­li­wo­ści dys­ku­sji zagad­nie­nia lustra­cji duchow­nych, wnio­sko­wa­li oni o prze­nie­sie­nie glo­so­wa­nia w tej spra­wie na kolej­ną sesje Syno­du. Nie uwzględ­nio­no jed­nak tego postu­la­tu, w efek­cie cze­go wnio­sko­daw­cy wyco­fa­li swój pro­jekt spod obrad Syno­du. Według nich,  gło­so­wa­nie Syno­du nad przy­ję­ciem lub odrzu­ce­niem tego pro­jek­tu w takich oko­licz­no­ściach tra­ci sens.

Synod glo­so­wał więc w efek­cie nad dwo­ma wnio­ska­mi. Osta­tecz­nie przy­jął pro­jekt uchwa­ły zapro­po­no­wa­ny przez Naczel­ną Radę Kościo­ła, któ­ry pre­zen­tu­je­my poni­żej.

Sta­no­wi­sko Syno­du Kościo­ła Zie­lo­no­świąt­ko­we­go w RP w spra­wie lustra­cji

Kościół Zie­lo­no­świąt­ko­wy w Rzecz­po­spo­li­tej Pol­skiej jest kon­ty­nu­acją dwu nur­tów ruchu zie­lo­no­świąt­ko­we­go: Związ­ku Sta­now­czych Chrze­ści­jan (od 1910 r.) i Kościo­ła Chrze­ści­jan Wia­ry Ewan­ge­licz­nej (od 1929 r.), któ­rych zbo­ry od 1947 r. do 1988 r. Wcho­dzi­ły w skład Zjed­no­czo­ne­go Kościo­ła Ewan­ge­licz­ne­go.

Kościół Zie­lo­no­świąt­ko­wy, świa­do­my swej histo­rii i prze­ciw­no­ści, z któ­ry­mi musiał zma­gać sie w latach komu­ni­stycz­nej prze­szło­ści nasze­go naro­du, ufa, że nasi duchow­ni i wier­ni dali dobre świa­dec­two miło­ści do Boga i do bliź­nie­go, i zacho­wa­li swo­je życie od świa­do­mej i dzia­ła­ją­cej na nie­ko­rzyść innych współ­pra­cy z ówcze­snym apa­ra­tem bez­pie­czeń­stwa.

Kościół Zie­lo­no­świąt­ko­wy ufa, ale i zda­je sobie spra­wę, że nie­któ­rym z nas mógł zda­rzyć się upa­dek, któ­ry obcią­ża sumie­nie i pamięć. Wobec takich osób, ze wzglę­du na miło­sier­dzie Boże, pra­gnie­my zasto­so­wać biblij­ną zasa­dę: Jak Chry­stus odpu­ścił nam, tak i wy (Kol 3, 13)

Synod Kościo­ła Zie­lo­no­świąt­ko­we­go upo­waż­nia Pre­zy­dium Naczel­nej Rady Kościo­ła do dusz­pa­ster­skie­go repre­zen­to­wa­nia całe­go Kościo­ła w kwe­stiach odno­szą­cych się do zma­gań naszej wspól­no­ty w PRL‑u oraz do dusz­pa­ster­skiej roz­mo­wy z każ­dym, kto chciał­by wyznać swój grzech współ­pra­cy na szko­dę bliź­nich ze służ­ba­mi bez­pie­czeń­stwa.

Synod zapra­sza każ­de­go obcią­żo­ne­go grzesz­ną współ­pra­cą ze służ­ba­mi bez­pie­czeń­stwa PRL do spo­tka­nia z Pre­zy­dium w celu wyzna­nia swo­je­go grze­chu, pojed­na­nia się z Bogiem i Kościo­łem.

Synod Kościo­ła Zie­lo­no­świąt­ko­we­go zobo­wią­zu­je Pre­zy­dium Naczel­nej Rady Kościo­ła do zacho­wa­nia tajem­ni­cy roz­mo­wy dusz­pa­ster­skiej; a po wyzna­niu i modli­twie, do obro­ny dobre­go imie­nia każ­de­go, kto wyznał swój grzech.

Pre­zy­dium prze­pro­wa­dzi roz­mo­wę dusz­pa­ster­ską, pod­czas któ­rej zosta­nie doko­na­na moral­na oce­na wyda­rzeń, moż­li­wo­ści napra­wie­nia szkód oraz spo­łecz­nych skut­ków warun­ku­ją­cych zdol­ność peni­ten­ta do dal­sze­go wyko­ny­wa­nia funk­cji kościel­nych.

Pre­zy­dium Naczel­nej Rady Kościo­ła w przy­pad­ku prze­ko­na­nia o szcze­ro­ści poku­ty, ma zapew­nić zain­te­re­so­wa­ne­go o prze­ba­cze­niu, pojed­na­niu z Bogiem i Kościo­łem oraz usłu­żyć modli­twą.

Pre­zy­dium może przy­jąć wyzna­nie, gdy jest repre­zen­to­wa­ne przez co naj­mniej dwóch przed­sta­wi­cie­li. Biskup, w przy­pad­ku nie uczest­ni­cze­nia w roz­mo­wie, musi być każ­do­ra­zo­wo infor­mo­wa­ny o prze­bie­gu spo­tka­nia.

Pre­zy­dium Naczel­nej Rady Kościo­ła zobo­wią­za­ne jest do ochro­ny dóbr każ­dej oso­by na wypa­dek poja­wie­nia się w mediach infor­ma­cji na temat jej prze­szło­ści. Ma ona pole­gać na prze­ka­za­niu infor­ma­cji, że oso­ba ta wyzna­ła swój grzech, a to ozna­cza osta­tecz­ne zakoń­cze­nie spra­wy.

Pre­zy­dium Naczel­nej Rady Kościo­ła nie będzie badać archi­wów Insty­tu­tu Pamię­ci Naro­do­wej. Nie będzie tak­że spo­rzą­dzać żad­nych nota­tek ze swo­ich spo­tkań, nie będzie rów­nież przy­go­to­wy­wać ani pre­zen­to­wać żad­ne­go doku­men­tu koń­co­we­go.

Maga­zyn SR: Zobacz rów­nież wyco­fa­ny spod obrad Syno­du pro­jekt „Praw­da pamięć i prze­ba­cze­nie. Kościół wobec współ­pra­cy duchow­nych z apa­ra­tem bez­pie­czeń­stwa PRL.”.