Przesłanie arcybiskupa Uppsali na 3. niedzielę Adwentu

“Mamy więc sło­wo pro­roc­kie jesz­cze bar­dziej potwier­dzo­ne, a wy dobrze czy­ni­cie, trzy­ma­jąc się go niby pochod­ni, świe­cą­cej w ciem­nym miej­scu, dopó­ki dzień nie zaświ­ta i nie wzej­dzie jutrzen­ka w waszych ser­cach” (Biblia War­szaw­ska) — te sło­wa prze­zna­czo­ne są do roz­wa­ża­nia pod­czas 3. Nie­dzie­li Adwen­tu, a pocho­dzą z 2. Listu św. Pio­tra. Ale jak może­my dziś wie­rzyć tak leci­wym sło­wom? Co one ozna­cza­ją — zasta­na­wia się KG Ham­mar, arcy­bi­skup Uppsa­li.

Zda­niem arcy­bi­sku­pa pomoc­ne w inter­pre­ta­cji tych słów może być pew­ne arab­skie przy­sło­wie: “Kie­dy widzi­my twarz innej isto­ty ludz­kiej, nad­cho­dzi świt”. Czas Adwen­tu oznaj­mia przyj­ście nowe­go dnia, zauwa­ża.

- Kie­dy spo­glą­da­my na sie­bie nawza­jem, jak na isto­ty ludz­kie, nad­cho­dzi świt. Kie­dy widzi­my ludzi w roz­pa­czy, przy­gnę­bio­nych poczu­ciem winy i stra­chem — wte­dy nowy dzień jest pod ręką — pisze zwierzch­nik Kościo­ła Szwe­cji.

Może pomoc­na w tym wszyst­kim będzie tak­że św. Łucja? Kie­dy każ­de­go roku przy­cho­dzi do nas w gru­dnio­wych ciem­no­ściach, cały jej byt jest prze­peł­nio­ny sym­bo­li­zmem. Moc świa­tła poko­nu­ją­ce­go ciem­ność i dają­ce­go ludziom nadzie­ję na życie, to czę­sto powta­rza­ją­ce się tema­ty w Biblii, któ­re wspo­mi­na­my w Adwen­cie. Wła­śnie wte­dy św. Łucja jest jaśnie­ją­cym posłań­cem Chry­stu­sa, jej świa­tło przy­po­mi­na nam o Jezu­sie.

- Św. Łucja i jej towa­rzy­sze przy­no­szą świa­tło jako uśmiech Boga oraz cie­pło, któ­re ogar­nia nasz cały kraj: szko­ły, domy sta­rusz­ków, kościo­ły, skle­py i nasze domo­stwa — uwa­ża KG Ham­mar.

Chrze­ści­jań­ski spo­sób życia to nie poli­sa ubez­pie­cze­nio­wa prze­ciw­ko ciem­no­ściom i trud­no­ściom życia. Naj­lep­szym tego dowo­dem jest samo życie św. Łucji. Świa­tło nie odsu­wa od nas ciem­no­ści, ale oświe­ca naszą egzy­sten­cję. Nawet wte­dy, kie­dy nasza nadzie­ja pokła­da­na w życiu zawio­dła, Bóg jest z nami jako świa­tłość i nadzie­ja, choć cza­sa­mi trud­no to odczuć i rado­wać się z tego.

- Prze­sła­nie Boże­go Naro­dze­nia jest pro­ste: Bóg stał się czło­wie­kiem, a to ozna­cza, że dzie­li z nami wszyst­ko to, co prze­ży­wa­my. Bóg nie jest wyja­śnie­niem, On we wszyst­kim uczest­ni­czy. Mam nadzie­ję, że znaj­dzie­my w sobie tyle odwa­gi, aby uwie­rzyć, że tak wła­snie jest, a przez to udo­wod­ni­my, że świa­tło jest moc­niej­sze od ciem­no­ści — mówi arcy­bi­skup Uppsa­li. — Świa­tło Sło­wa wzmac­nia i oswa­ba­dza nas z naszych lęków i krót­kich per­spek­tyw. I kie­dy widzi­my nawza­jem nasze twa­rze, może­my wspól­nie pocze­kać na świt — doda­je.

Kościół Szwe­cji