Relikwie Joanny d\‘Arc: prawdziwe czy nie?

Mniej wię­cej rok temuinfor­mo­wa­li­śmy, że dr Phi­lip­pe Char­lier wraz z gru­pą eks­per­tów prze­pro­wa­dzi bada­nia nad frag­men­ta­mi kości, skó­ry i mate­ria­łu, któ­re według tra­dy­cji mia­ły być reli­kwia­mi Joan­ny d’Arc, spa­lo­nej 30 maja 1431 roku w Rouen. Bada­nia mia­ły potrwać oko­ło sze­ściu mie­się­cy. Roz­po­czę­ły się z opóź­nie­niem i jesz­cze nie zosta­ły cał­ko­wi­cie zakoń­czo­ne. Jed­nak pew­ne wnio­ski już się nasu­nę­ły owym 18 eks­per­tom.

W grud­niu ubie­głe­go roku, mniej wią­cej w przeded­niu „spra­wy Wiel­gu­sa” w Pol­sce, Phi­lip­pe Char­lier poin­for­mo­wał Asso­cia­ted Press, że ist­nie­je „sto­sun­ko­wo małe praw­do­po­do­bień­stwo”, że mają one cokol­wiek wspól­ne­go z fran­cu­ską boha­ter­ką. Po pierw­sze co do kawał­ka mate­ria­łu, to nie był on nad­pa­lo­ny, lecz ufarbowany.Co do 15-cen­ty­me­tro­wej kości żebra, naukow­cy docho­dzą obec­nie do wnio­sku, że rów­nież nie jest ona „zwę­glo­na” od spa­le­nia, lecz pokry­ta pociem­nia­ły­mi pozo­sta­ło­ścia­mi roślin­ny­mi i mine­ral­ny­mi okre­śla­ny­mi przez nich jako „coś, co raczej przy­po­mi­na sub­stan­cję bal­sa­mu­ją­cą”. Według Char­lie­ra „jest moż­li­we, że to frag­men­ty ludz­kie z XV wie­ku pod­da­ne pew­ne­go rodza­ju bal­sa­mo­wa­niu lub zabez­pie­cza­niu, co zda­rza­ło się, gdy mani­pu­lo­wa­no reli­kwia­mi. Wie­my jed­nak w każ­dym razie, że Joan­na d’Arc nie była bal­sa­mo­wa­na”.Ze słów tych może wyni­kać, że zespół bada­czy nie jest nawet do koń­ca prze­ko­na­ny, czy ów frag­ment kości jest w ogó­le ludz­kie­go pochodzenia.Natomiast stwier­dzo­no, że inny frag­ment kości jest kością udo­wą… kota. W związ­ku z tym, jak wyja­śniał dalej Char­lier, z jed­nej stro­ny może to być wska­zów­ka, że mamy do czy­nie­nia z reli­kwial­nym oszu­stwem (zwłasz­cza, że poczer­nia­ła sub­stan­cja na niej jest rów­nież pocho­dze­nia roślin­ne­go i mine­ral­ne­go, jak na domnie­ma­nej ludz­kiej kości żebra). Nie brak jed­nak z dru­giej stro­ny histo­ry­ków, według któ­rych koty lub jakie­kol­wiek inne zwie­rzą­ta sym­bo­li­zu­ją­ce dia­bła mogły być wrzu­ca­ne w śre­dnio­wie­czu na sto­sy, na któ­rych palo­no here­ty­ków. Pod­su­mu­jąc rezul­ta­ty dotych­cza­so­wych badań dr Char­lier stwier­dził, że ist­nie­ją­ce na począt­ku nadzie­je na auten­tycz­ność reli­kwii są obec­nie „ogrom­nie pomniej­szo­ne”: „zamiast tego skła­nia­my się ku hipo­te­zie o sfał­szo­wa­nej reli­kwii lub reli­kwii, któ­ra zosta­ła prze­trans­for­mo­wa­na”.Tak czy owak bada­nia nie dobie­gły jesz­cze koń­ca. Gdy zosta­ną zakoń­czo­ne, poin­for­mu­je­my o ich koń­co­wym wyni­ku.Reli­kwiom Joan­ny d’Arc towa­rzy­szy­ło tra­dy­cyj­nie spo­re zain­te­re­so­wa­nie. W ostat­nich dzie­się­cio­le­ciach mniej wię­cej co 20 lat infor­mu­je się o odna­le­zie­niu jej zbroi, któ­ra po jakimś cza­sie oka­zu­je się nie­au­ten­tycz­na. Ostat­nim razem taka zbro­ja poja­wi­ła się w roku 1996. Nato­miast reli­kwie wspo­mnia­ne powy­żej obec­nie nale­żą do die­ce­zji Tours i eks­po­no­wa­ne są w muzeum na zam­ku w Chi­non, tego same­go, w któ­rym Joan­na po raz pierw­szy spo­tka­ła się z kró­lem Karo­lem VII i w któ­rym zde­cy­do­wał się on powie­rzyć jej armię w celu prze­rwa­nia oblę­że­nia Orle­anu. Reli­kwie te zna­le­zio­ne zosta­ły w Pary­żu na począt­ku II poło­wy XIX w. Znaj­do­wa­ły się w dużej fiol­ce pomię­dzy roz­ma­ity­mi lekar­stwa­mi. Do fiol­ki przy­cze­pio­ny był per­ga­min z trud­no roz­po­zna­wal­nym napi­sem „frag­men­ty zna­le­zio­ne w miej­scu rusz­to­wa­nia sto­su Joan­ny d’Arc, Dzie­wi­cy Orle­ań­skiej”. Rów­nie tra­dy­cyj­ne są rów­nież naj­bar­dziej nawet „awan­tur­ni­cze” teo­rie doty­czą­ce pocho­dze­nia oraz śmier­ci Joan­ny. ::Ekumenizm.pl: Reli­kwie Joan­ny d’Arc::Maga­zyn SR: Pasja Joan­ny d´ArcWię­cej o reli­kwiach Joan­ny d’Arc