Wnuk Billego Grahama przywódcą megakościoła Florydy

Powszech­nie zna­ny w USA mega­ko­ściół zało­żo­ny przez jed­ne­go z archi­tek­tów reli­gij­nej pra­wi­cy i postrze­ga­ny jako liczą­ca się poli­tycz­na siła wybrał wnu­ka naj­bar­dziej zna­ne­go ame­ry­kań­skie­go kazno­dziei — wie­leb­ne­go Tul­lia­na Tchi­vi­djia­na — na swo­je­go zwierzch­ni­ka.

Tchi­vi­djian — wybra­ny przy­tła­cza­ją­cą więk­szo­ścią gło­sów — będzie kie­ro­wał Coral Rid­ge Pres­by­te­rian w Fort Lau­der­da­le po “twar­dym” czło­wie­ku — D. Jame­sie Ken­ne­dy, któ­ry zmarł we wrze­śniu 2007 r. Ken­ne­dy zna­ny był ze swo­ich kazań prze­ciw­ko homo­sek­su­ali­zmo­wi i abor­cji oraz z pra­cy na rzecz wsz­cze­pie­nia reli­gii chrze­ści­jań­skiej w publicz­ne życie i pro­ce­sy poli­tycz­ne, w czym był podob­ny do Pata Robert­so­na i Jer­re­go Fal­wel­la. Tchi­vi­djian, któ­ry ma takie same poglą­dy teo­lo­gicz­ne jak Ken­ne­dy jed­no­cze­śnie jest postrze­ga­ny jako bar­dziej “mięk­ki” w kwe­stii miej­sca reli­gii w poli­ty­ce — odrzu­ca ideę, że poli­ty­ka jest tą dro­gą, któ­ra może uzdro­wić kraj. Ma też za sobą epi­zod “mar­no­traw­ne­go syna” — zbun­to­wa­ne­go prze­ciw rodzi­nie i wie­rze, któ­re­mu nie obce były przy­go­dy z nar­ko­ty­ka­mi i sek­sem i któ­ry wró­cił do źró­dła.

36-let­ni Tchi­vi­djian jest śred­nim z sied­mior­ga dzie­ci naj­star­szej cór­ki Bil­le­go Gra­ha­ma. Jako szes­na­sto­la­tek opu­ścił rodzin­ny dom i spę­dził 5 lat na Połu­dnio­wym Wybrze­żu pro­wa­dząc hip­pi­sow­ski styl życia. Po tej przy­go­dzie powró­cił jed­nak do chrze­ści­jań­stwa, ukoń­czył semi­na­rium i został duchow­nym. Zało­żył też wła­sną kon­gre­ga­cję — New City Pres­by­te­rian, któ­ra ma się połą­czyć z Coral Rid­ge. For­mal­ne połą­cze­nie ma nastą­pić w Nie­dzie­lę Wiel­ka­noc­ną.

Zało­żo­ny w 1959 roku w mie­ście Demo­kra­tów Coral Rid­ge ma tysią­ce wier­nych i jest zna­ny jako sil­ny kon­ser­wa­tyw­ny głos w spra­wach spo­łecz­nych. Nowy przy­wód­ca oddał hołd poprzed­nie­mu nazy­wa­jąc go “gigan­tem wia­ry”. Zapo­wie­dział jed­nak, że jego przy­wódz­two — mimo prze­świad­cze­nia, że z Ken­ne­dym wię­cej go łączy­ło niż dzie­li­ło — może być inne.