Zakończyło się 10 Zgromadzenie Jednoczącego się Kościoła Australii

Zgro­ma­dze­nie obra­du­ją­ce pod hasłem “Bądź­cie świad­ka­mi Chwa­ły Boga” obra­do­wa­ło w dniach od 12 do 19 lip­ca w Mel­bo­ur­ne w pro­win­cji Vic­to­ria. Podob­nie jak poprzed­nie zgro­ma­dze­nia i to prze­bie­gło w atmos­fe­rze szu­mu medial­ne­go i kon­tro­wer­sji.

Ustę­pu­ją­cy Pre­zy­dent Kościo­ła, Wie­leb­ny James Haire, w kaza­niu inau­gu­ra­cyj­nym Zgro­ma­dze­nia zarzu­cił Austra­lii osu­wa­nie się w “moral­ne bagno” oraz stwier­dził, że austra­lij­ska poli­ty­ka zagra­nicz­na, wewnętrz­na, imi­gra­cyj­na i socjal­na jest “zgni­ła”. Jak­by tego było mało, o dopro­wa­dze­nie do takiej sytu­acji, win­ny­mi uznał pospo­łu opo­zy­cję i rząd. Kaza­nie Wie­leb­ne­go wzbu­dzi­ło duży roz­głos w austra­lij­skich mediach i środ­kach prze­ka­zu.

Na kolej­ne­go Pre­zy­den­ta Kościół wybrał Wie­leb­ne­go Deana Day­to­na, pasto­ra od 44 lat, a przed­tem geo­lo­ga. Zgro­ma­dze­nie wezwa­ło rząd by powo­łał spe­cjal­ną komór­kę, któ­ra zaj­mo­wa­ła­by się spra­wa­mi religijnymi,co w coraz bar­dziej zróż­ni­co­wa­nym reli­gij­nie pań­stwie jakim jest Austra­lia, wyda­je się nie­zbęd­ne. Zaak­cep­to­wa­no nowy, dru­gi już śpiew­nik kościel­ny “Uni­ting in Wor­ship 2” (“Jed­no­czą­cy się w uwiel­bie­niu 2”), któ­ry okre­ślo­no pół-żar­tem, pół-serio, jako “boga­ty w sym­bo­li­kę, ale nie zbyt cukier­ko­wy”, wresz­cie zapre­zen­to­wa­no książ­kę uka­zu­ją­cą 26-lecie tego wyzna­nia w Austra­lii.

Jed­nak Zgro­ma­dze­nie zdo­mi­no­wa­ły dwa zga­da­nie­nia: unia z angli­ka­na­mi oraz spra­wy ordy­na­cji na pasto­rów i pastor­ki gejów i les­bi­jek. Zale­d­wie kil­ka dni po podob­nej decy­zji meto­dy­stów i angli­ka­nów w Wiel­kiej Bry­ta­nii, Jed­no­czą­cy się Kościół Austra­lii prze­gło­so­wał rezu­lu­cję, któ­ra przy­bli­ża per­spek­ty­wę unii mię­dzy tymi dwo­ma wspól­no­ta­mi w Austra­lii. Choć Zgro­ma­dze­nie wyra­zi­ło pew­ne zanie­po­ko­je­nie róż­ni­cą pomię­dzy poj­mo­wa­niem urzę­du duchow­ne­go w swo­im i angli­kań­skim rozu­mie­niu, to jed­nak zgo­dzi­ło się na dal­sze pra­ce, któ­re mają dopro­wa­dzić do peł­ne­go uzna­nia posłu­gi w obu kościo­łach, a w dal­szej per­spek­ty­wie peł­nej komu­nii i być może nawet unii kościel­nej. Zastrze­żo­no jed­nak wyraź­nie, iż ordy­na­cja kobiet nie może zostać “poświę­co­na na ołta­rzu unii” — cho­dzi o trzy die­ce­zje angli­kań­skie (m.in. Syd­ney), któ­re odma­wia­ją ordy­na­cji kobiet na pasto­rów.

O tym, że mię­dzy tym co jest napi­sa­ne w gaze­tach, a tym co w rze­czy­wi­sto­ści się wyda­rzy­ło cza­sa­mi bywa prze­paść, prze­ko­nać się moż­na było odno­śnie dys­ku­sji na temat “warun­ków ordy­na­cji”. Przed­sta­wio­na Pro­po­zy­cja 84 stwier­dza­ła, że cho­ciaż człon­ko­stwo w Koście­le jest otwar­te dla każ­de­go, to przy ordy­na­cji na pasto­rów pre­zbi­te­ra­ty powin­ny sto­so­wać tę samą mia­rę do wszyst­kich kan­dy­da­tów, ale Kościół nicze­go im nie narzu­ca i nie zale­ca. O co cho­dzi? Rzecz jasna o pasto­rów i pastor­ki gejów i les­bij­ki żyją­ce w sta­łych związ­kach. De fac­to więc potwier­dzo­no rezo­lu­cję z poprzed­nie­go Zgro­ma­dze­nia i utrzy­ma­no staus quo: pre­zbi­te­ra­ty same decy­du­ją czy chcą czy nie ordy­ować takie oso­by na duchow­nych. Jed­nak pra­sa naza­jutrz obwie­ści­ła, iż Jed­no­czą­cy się Kościół Austra­lii pozwo­lił na ordy­na­cję gejów i les­bi­jek. Kon­ser­wa­ty­ści kościel­ni byli wście­kli i Pre­zy­dent Kościo­ła oraz wszy­scy Mode­ra­to­rzy Syno­dów pro­win­cjo­nal­nych musie­li napi­sać stso­sw­ny list do para­fii kościo­ła, w któ­rym zapew­nia­li, że nic się nie zmie­ni­ło oraz, że żad­na para­fia nie zosta­nie zmu­szo­na do zaak­cep­to­wa­nia na duchow­ne­go kan­dy­da­ta lub kan­dy­dat­ki, jeże­li nie będzie jej odpo­wia­dał. Czas poka­że, czy ten list uspo­koi wzbu­rzo­ne nastro­je w koście­le.

Zgro­ma­dze­nie zakoń­czo­no uro­czy­stym nabo­żeń­stwem, pod­czas któ­re­go pod­kre­śla­no rolę róż­no­rod­no­ści wewnątrz kościo­ła i potrze­bę zacho­wa­nia jed­no­ści.

Jed­no­czą­cy się Kościół Austra­lii to po angli­ka­nach dru­gi naj­więk­szy pro­te­stanc­ki kościół w tym kra­ju. Łączy w sobie trzy nur­ty pro­te­stan­ty­zmu: pre­zbi­te­ria­ni­zmu, kon­gre­ga­cjo­ni­zmu oraz meto­dy­zmu. Kościół powstał w 1977 roku w wyni­ku unii Pre­zbi­te­riań­skie­go Kościo­ła Austra­lii, Meto­dy­stycz­ne­go Kościo­ła Austra­la­zji oraz Kon­gre­ga­cjo­nal­nej Unii Austra­lii. Na począt­ku 2002 roku Jed­no­czą­cy się Kościół w Austra­lii liczył ok. 1.300.000 wier­nych (ok. 300 000 zare­je­stro­wa­nych człon­ków), zrze­szo­nych w 2800 para­fiach, co sta­no­wi 7,6% spo­łe­czeń­stwa Austra­lii.

Jed­no­czą­cy się Kościół Austra­lii

„Jed­no­ta”: Jed­no­czą­cy się Kościół Austra­lii

EAI: Angli­kań­skie TAK dla zjed­no­cze­nia z meto­dy­sta­mi

EAI: Przy­szłość chrze­ści­jań­stwa poza Kościo­łem