Brytania popadła w paranoję uważa arcybiskup Canterbury

Dr Rowan Wil­liams — do koń­ca roku zwierzch­nik Kościo­ła Anglii — jest roz­cza­ro­wa­ny kie­run­kiem roz­wo­ju w jakim w ostat­nich latach podą­ża Zjed­no­czo­ne Kró­le­stwo.

Arcy­bi­sku­pa Can­ter­bu­ry szcze­gól­nie mar­twi pogłę­bia­ją­ca się prze­paść mię­dzy boga­ty­mi i bied­ny­mi oraz brak kul­tu­ral­nej spój­no­ści. Jego zda­niem spo­łe­czeń­stwo “zwi­nę­ło inte­res” i popa­dło w zbio­ro­wą para­no­ję z oba­wy przez ter­ro­ry­stycz­nym zagro­że­niem. Wyra­ża się to stra­chem wobec osób nie nale­żą­cych do wła­snej gru­py a tak­że posta­wą roz­draż­nie­nia, “zaci­ska­nia pię­ści” i bra­kiem hoj­no­ści. Poczu­cie bez­na­dziej­no­ści doty­ka przede wszyst­kim ludzi znaj­du­ją­cych się na dol­nych szcze­blach dra­bi­ny spo­łecz­nej, zwłasz­cza, iż roz­ziew mię­dzy wierz­choł­kiem i dołem eko­no­micz­nej dra­bi­ny rośnie z dnia na dzień.

Wywiad z arcy­bi­sku­pem Can­ter­bu­ry jest czę­ścią fil­mu o lek­cji jaką nowo­cze­sne bry­tyj­skie spo­łe­czeń­stwo może pobrać z prac Char­le­sa Dic­ken­sa — pisa­rza epo­ki XIX-wiecz­nych prze­mian spo­łecz­nych i prze­my­sło­wych. Nauki jakie moż­na wycią­gnąć z dzieł Dic­ken­sa — zda­niem arcy­bi­sku­pa — to koniecz­ność bycia hoj­nym oraz zmia­na sys­te­mu edu­ka­cji tak by pomógł ludziom w uży­wa­niu wyobraź­ni i emo­cji a nie słu­żył jedy­nie do ucze­nia bycia przy­dat­nym w sys­te­mie pro­duk­cyj­nym.