Przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie — ekumeniczne Dziękczynienie

Ostat­nio dużo cza­su poświę­ci­łem na opra­co­wy­wa­nie doku­men­tu eku­me­nicz­ne­go doty­czą­ce­go gościn­no­ści eucha­ry­stycz­nej. W wie­lu roz­mo­wach z moimi współ­wy­znaw­ca­mi oraz człon­ka­mi Kościo­ła rzym­sko­ka­to­lic­kie­go odczu­wa­łem, że tęsk­no­ta za wspól­nym Dzięk­czy­nie­niem jest czymś real­nym, a brak ofi­cjal­nej zgo­dy Kościo­ła rzym­sko­ka­to­lic­kie­go na wspól­ną Eucha­ry­stię jest, w świe­tle osią­gnię­tych poro­zu­mień, czymś nie­zro­zu­mia­łym. Wczo­raj wyda­rzy­ło się coś, z czym chciał­bym się podzie­lić z Czy­te­ni­ka­mi EAI Ekumenizm.pl.

Jest wtor­ko­wy wie­czór, godzi­na 20.00. Rzym­sko­ka­to­lic­ki kościół znaj­du­ją­cy się nie­opo­dal moje­go aka­de­mi­ka powo­li się zapeł­nia. Na środ­ku kościo­ła znaj­du­je się stół z dara­mi chle­ba i wina. W koście­le prze­wa­ża mło­dzież, ale przy­szli też ludzie star­si. Po sygna­le obwiesz­cza­ją­cym roz­po­czę­cie mszy świę­tej do kościo­ła pro­ce­sjo­nal­nie wcho­dzi mło­dzież, któ­ra poma­ga­ła w przy­go­to­wa­niu mszy, oraz duchow­ni ewan­ge­lic­cy i rzym­sko­ka­to­lic­cy, nie­któ­rzy w sza­tach litur­gicz­nych, a nie­któ­rzy bez. Stro­nę lute­rań­ską repre­zen­tu­je duchow­na, pro­fe­sor teo­lo­gii ewan­ge­lic­kiej, a rzym­skich kato­li­ków jezu­ita. Rzym­sko­ka­to­lic­ki ksiądz zasia­da w pre­zbi­te­rium, a ewan­ge­lic­kie ducho­wień­stwo w pierw­szej ław­ce. Zaczy­na się litur­gia z mło­dzie­żo­wy­mi pie­śnia­mi, kaza­nie wygła­sza pastor­ka.

Wresz­cie…

Pod­czas pie­śni Kommt mit Gaben (Przyjdź­cie z dara­mi) mło­dzież i duchow­ni róż­nych wyznań przy­no­szą sto­ją­ce­mu za ołta­rzem kapła­no­wi dary chle­ba i wina. Zaczy­na się litur­gia eucha­ry­stycz­na tak podob­na w Koście­le rzym­sko­ka­to­lic­kim i lute­rań­skim. Pod­czas pod­nie­sie­nia nie­któ­rzy klę­czą, nie­któ­rzy sto­ją, ale wszy­scy w modli­tew­nym sku­pie­niu prze­ży­wa­ją tajem­ni­cę wia­ry. Wszy­scy wspól­nie modli­my się (cytu­je z pamię­ci): “W Nim, przez Nie­go i w Nim, Tobie, Boże Ojcze Wszech­mo­gą­cy w jed­no­ści Ducha Twe­go Świę­te­go wszel­ka cześć i chwa­ła na wie­ki wie­ków. Amen.”

Duchow­ny pod­no­si dużą hostię i mówi “Oto Bara­nek Boży, któ­ry gła­dzi grze­chy świa­ta, bło­go­sła­wie­ni któ­rzy zosta­li wezwa­ni na jego ucztę“ i po chwi­li doda­je sło­wa, któ­rych nigdy nie zapo­mnę: „Wie­rzy­my, że Jezus Chry­stus jest praw­dzi­wie obec­ny w darach chle­ba i wina. Każ­dy kto w to wie­rzy jest ser­decz­nie zapro­szo­ny do doświad­cze­nia Jego miło­ści.“

Komu­nia Świę­ta udzie­la­na jest pod dwie­ma posta­cia­mi w trzech róż­nych miej­scach w koście­le. Po środ­ku sto­ją duchow­ni, a po bokach mło­dzież. Zawsze przed­sta­wi­cie­le dwóch Kościo­łów. Do Eucha­ry­stii przy­stę­pu­ją wszy­scy, pani pastor w todze, stu­den­ci, sta­rzy, mło­dzi. Ubi cari­tas et amor… – kanon ten prze­wi­ja się nie­ustan­nie pod­czas całej mszy świę­tej.

Po zakoń­cze­niu Eucha­ry­stii przy­cho­dzi czas na inten­cje modli­tew­ne. Wszy­scy modli­my się wspól­nie o papie­ża Jana Paw­ła II, patriar­chów Wscho­du, bisku­pów, księ­ży, dia­ko­nów oraz wszyst­kich tych, któ­rzy nie­złom­nie gło­szą prze­sła­nie Ewan­ge­lii. Koń­co­we­go bło­go­sła­wień­stwa udzie­la pro­wa­dzą­cy mszę jezu­ita – naj­pierw sło­wa­mi bło­go­sła­wień­stwa Aaro­no­we­go (jak to jest w zwy­cza­ju litur­gicz­nym Kościo­łów ewan­ge­lic­kich), a następ­nie for­mu­łą try­ni­tar­ną. Na koniec śpie­wa­my po hebraj­sku sło­wa psal­mu: „O jak to dobrze i miło, gdy bra­cia w zgo­dzie żyją.“

Wie­lo­krot­nie sły­sza­łem o pod­nio­słej atmos­fe­rze eku­me­nicz­nych nabo­żeństw, ale tak­że o ich pro­wo­ka­cyj­nym cha­rak­te­rze. Wczo­raj eku­me­nicz­na więź nabra­ła dla mnie kon­kret­ne­go zna­cze­nia. Widzia­łem jak Duch Świę­ty dzia­ła w tęsk­no­cie, pra­gnie­niu i wspól­nej wie­rze w ukrzy­żo­wa­ne­go i zmarw­ty­chw­sta­łe­go Chry­stu­sa.

***

“Miło­sier­ny Boże i Ojcze. Dzię­ku­je­my Ci, że wywyż­szy­łeś Syna Swe­go Jezu­sa Chry­stu­sa na pra­wi­cę Swo­ją, a przez Nie­go świat i ser­ca stwa­rzasz na nowo, grzech odpusz­czasz i łak­ną­cym dajesz pokarm żywo­ta wiecz­ne­go, aby jaw­na była świę­tość imie­nia Two­je­go. Pro­si­my Cię: Poświęć nas Sobie na wła­sność, zacho­waj w jed­no­myśl­no­ści i bra­ter­stwie, w poko­rze i cier­pli­wo­ści. Buduj Kościół Swój, jedy­ny, świę­ty, powszech­ny, zgro­madź w nim wier­nych ze wszyst­kich stron świa­ta i ze wszyst­kich naro­dów i daj nam oglą­dać jasność obli­cza Twe­go na wie­ki. Prze­mi­ja świat, trwa Kró­le­stwo Two­je, przyjdź rychło, Panie!” (modli­twa poko­mu­nij­na Kościo­ła Ewan­ge­lic­ko-Augs­bur­skie­go w RP)

Zobacz tak­że:

Maga­zyn SR: EUCHARYSTIA