Dyskusje nad celibatem

Tyl­ko bada­nie i przy­po­mi­na­nie biblij­nych źró­deł kapłań­skie­go celi­ba­tu i kon­se­kro­wa­ne­go dzie­wic­twa może być praw­dzi­wą dro­gą do peł­ne­go zro­zu­mie­nia i zaak­cep­to­wa­nia a tak­że zacho­wa­nia w życiu Kościo­ła tych spo­so­bów życia — uwa­ża o. Ranie­ro Can­ta­la­mes­sa, któ­ry gło­si reko­lek­cje adwen­to­we dla papie­ża i jego naj­bliż­szych współ­pra­cow­ni­ków.

Koniecz­ne jest tak­że postrze­ga­nie celi­ba­tu, jako bło­go­sła­wio­ne­go powo­ła­nia Boże­go kie­ro­wa­ne­go do nie­któ­rych — zauwa­żył o. Can­ta­la­mes­sa. Celi­bat — mówił kazno­dzie­ja — budzi obec­nie nie­zli­czo­ną ilość dys­ku­sji w Koście­le, wie­lu patrzy się na nie­go z “podejrz­li­wo­ścią”.

Ta podejrz­li­wość jest czę­sto wywo­ły­wa­ne przez nie­któ­rych naukow­ców, któ­rzy patrzą się na celi­bat, jako na ozna­kę jakichś psy­cho­lo­gicz­nych pro­ble­mów. Takie spoj­rze­nie jest, zda­niem o. Can­ta­la­mes­sy, abso­lut­nie nie­praw­dzi­we.