I Synod Reformowanego Kościoła Katolickiego

7 lute­go br. zakoń­czył się w Pozna­niu trwa­ją­cy trzy dni, I Synod Refor­mo­wa­ne­go Kościo­ła Kato­lic­kie­go — nie­za­leż­nej wspól­no­ty sta­ro­ka­to­lic­kiej dzia­ła­ją­cej w naszym kra­ju. Odby­wa­ją­cy się w dniach 5–7 lute­go 2010 roku Synod przy­jął doku­men­ty sta­tu­so­we doty­czą­ce wyma­gań przed otrzy­ma­niem sakra­men­tów i sta­wia­nych oso­bom wyświę­co­nym, któ­re chcą pod­jąć posłu­gi­wa­nie w Refor­mo­wa­nym Koście­le Kato­lic­kim w Pol­sce.

Wpro­wa­dzo­ne zosta­ły zmia­ny do dotych­czas obo­wią­zu­ją­cej Dekla­ra­cji Zasad, pod­pi­sa­no też osta­tecz­ną wer­sję Wyzna­nia Wia­ry. Synod pod­jął tak­że uchwa­łę, iż chce ofi­cjal­nie popro­sić bisku­pa sta­ro­ka­to­lic­kiej wspól­no­ty mona­stycz­nej Dobre­go Paste­rza z Bel­gii i Holan­dii o opie­kę epi­sko­pal­ną do cza­su wybo­ru wła­sne­go bisku­pa w kra­ju. Synod zakoń­czył się Eucha­ry­stią w koście­le meto­dy­stycz­nym św.Krzyża w Pozna­niu.

W obra­dach syno­dal­nych uczest­ni­czy­li licz­ni dele­ga­ci z ośrod­ków kra­jo­wych Kościo­ła oraz goście z Kościo­łów zagra­nicz­nych czyn­nie współ­pra­cu­ją­cych z Refor­mo­wa­nym Kościo­łem Kato­lic­kim. Pod­czas Syno­du obec­ni byli min. ks. Marek Bożek z para­fii św.Stanisława Kost­ki w St. Louis (były ksiądz rzym­sko­ka­to­lic­ki, sto­ją­cy na cze­le nie­za­leż­nej para­fii kato­lic­kiej) Johan Maer­tens ze Wspól­no­ty Dobre­go Paste­rza oraz ks. Julie March z Kościo­ła Pre­zbi­te­riań­skie­go.

Refor­mo­wa­ny Kościół Kato­lic­ki w Pol­sce był (w momen­cie powsta­nia) cząst­ką Refor­mo­wa­ne­go Kościo­ła Kato­lic­kie­go mają­ce­go cha­rak­ter pew­ne­go rodza­ju fede­ra­cji Kościo­łów regio­nal­nych. Jego orga­ni­za­to­rem był Robert Joseph All­men, któ­ry naj­pierw był domi­ni­ka­ni­nem, następ­nie bisku­pem Ame­ry­kań­skie­go Kościo­ła Kato­lic­kie­go, był tak­że zwierzch­ni­kiem Refor­mo­wa­ne­go Kościo­ła Kato­lic­kie­go — w 2004 roku opu­ści jed­nak refor­mo­wa­nych. Jego następ­cą został bp Phil­lip Zim­mer­man, były agent ame­ry­kań­skie­go wywia­du usu­nię­ty z for­ma­cji ze wzglę­du na orien­ta­cję homo­sek­su­al­ną.

W listo­pa­dzie 2009 roku Phil­lip Zim­mer­man zre­zy­gno­wał z funk­cji zwierzch­ni­czej, powo­dem tej decy­zji były kon­tro­wer­sje jakie wywo­ła­ło upu­blicz­nie­nie infor­ma­cji o fał­szer­stwach jakich dopu­ścił się w 2005 roku, a tak­że cią­żą­cym na nim wyro­ku sądo­wym oraz ujaw­nie­niem skan­da­lu oby­cza­jo­we­go z udzia­łem jed­ne­go z pre­zbi­te­rów wspól­no­ty. Po dymi­sji Phil­li­pa Zim­mer­ma­na hie­rar­cho­wie Refor­mo­wa­ne­go Kościo­ła Kato­lic­kie­go pod­ję­li decy­zje o roz­wią­za­niu struk­tur Kościo­ła. Dzia­ła­ją­cy w Pol­sce Refor­mo­wa­ny Kościół Kato­lic­ki odciął się od mię­dzy­na­ro­do­wej struk­tu­ry i sta­ra się iść wła­sną dro­gą.

Histo­ria Refor­mo­wa­ne­go Kościo­ła Kato­lic­kie­go w Pol­sce, zaczę­ła się w 2006 roku, kie­dy to nie­za­leż­na Wspól­no­ta Bra­ci i Sióstr Jezu­sa Chry­stu­sa w Pozna­niu zało­ży­ła Wol­ny Kościół Ewan­ge­licz­ny, któ­ry nie­dłu­go potem zawarł unię z Refor­mo­wa­nym Kościo­łem Kato­lic­kim i stał się jego pla­ców­ką misyj­ną w Pol­sce. Opie­kę nad misją objął począt­ko­wo bp Niall She­ri­dan z Irlan­dii, a w 2009 roku — abp Phil­lip Zim­mer­man ze Sta­nów Zjed­no­czo­nych Ame­ry­ki. W ubie­głym roku Kościół nawią­zał bra­ter­skie rela­cje z polo­nij­ną para­fią św. Sta­ni­sła­wa w St. Louis i jej pro­bosz­czem ks. Mar­kiem Boż­kiem. Od same­go począt­ku ist­nie­nia Wspól­no­ty jej lide­rem jest ks. Tomasz Puchal­ski. O Koście­le było gło­śno w mediach, gdy w sierp­niu 2008 roku pre­zbi­ter Kościo­ła (Tomasz Puchal­ski) udzie­lił (pierw­sze­go w Pol­sce, cho­ciaż nie jest to rze­czą pew­ną, gdyż zasłu­gę tą przy­pi­su­je sobie “Wol­ny Kościół Refor­mo­wa­ny” — Szy­mo­na Niem­ca) mał­żeń­stwa parze les­bij­skiej. I cho­ciaż ślub miał cha­rak­ter nie­ofi­cjal­ny i zamknię­ty, to zdję­cia z uro­czy­sto­ści w nie­wy­ja­śnio­ny spo­sób dosta­ły się biur­ko redak­to­rów “Fak­tu”.

War­to przy tej oka­zji pod­kre­ślić, że Kościo­ły chrze­ści­jań­skie zrze­szo­ne w Pol­skiej Radzie Eku­me­nicz­nej nie godzą się na bło­go­sła­wie­nie “mał­żeństw” homo­sek­su­al­nych. Więk­szość ma w tej kwe­stii swo­je ofi­cjal­ne sta­no­wi­ska, nato­miast maria­wi­ci i kal­wi­ni, choć nie wypra­co­wa­li ofi­cjal­ne­go sta­no­wi­ska, to jed­nak nie roz­pa­tru­ją moż­li­wo­ści bło­go­sła­wie­nia takim parom. Kościół obec­nie posia­da czte­ry pla­ców­ki misyj­ne (Poznań, Wro­cław, War­sza­wa, Gorzów Wiel­ko­pol­ski) na cze­le któ­rych sto­ją tzw. lide­rzy — licz­ba wier­nych obec­nie nie prze­kra­cza set­ki, ale wyraź­nie wzra­sta. Wspól­no­ta ma swój kalen­darz litur­gicz­ny, posłu­gu­je się wła­snym msza­łem i sta­ra się wpro­wa­dzać wła­sną prak­ty­kę litur­gicz­ną Wspól­no­ta ma cha­rak­ter syno­dal­ny, co w prak­ty­ce ozna­cza, że kole­gium syno­dal­ne odby­wa swo­je obra­dy przy­naj­mniej raz w roku (tzw. zja­wi­sko “czę­ste­go syno­du”), dla porów­na­nia w Koście­le Pol­sko­ka­to­lic­kim (i więk­szo­ści sta­ro­ka­to­lic­kich Kościo­łów zachod­nich) Synod odby­wa się co kil­ka lat, a w okre­sie mię­dzy syno­dal­nym wła­dzę spra­wu­je Rada Syno­dal­na. Kościół odrzu­ca celi­bat, zezwa­la nato­miast na zawie­ra­nie mał­żeństw homo­sek­su­al­nych i udzie­la sakra­men­tu kapłań­stwa tak­że kobie­tom, orga­ni­zu­je też let­nie szko­ły lide­rów i pomoc dia­ko­nij­ną.