Gwałtowny spadek praktyk religijnych w Irlandii

Irlan­dia — jesz­cze do nie­daw­na osto­ja kato­li­cy­zmu — prze­ży­wa ostry spa­dek prak­tyk reli­gij­nych. Mimo iż nadal 87% miesz­kań­ców Irlan­dii okre­śla się jako kato­li­cy to zale­d­wie 25% regu­lar­nie uczest­ni­czy w mszach nie­dziel­nych.

Co wię­cej, wie­lu z tych regu­lar­nie cho­dzą­cych do Kościo­ła to nie Irland­czy­cy lecz emi­gran­ci w tym Pola­cy, któ­rzy przy­je­cha­li na Szma­rag­do­wą Wyspę do pra­cy. Naj­go­rzej z uczęsz­cza­niem na msze nie­dziel­ne jest oczy­wi­ście w mia­stach — w nie­któ­rych para­fiach Dubli­na na msze przy­cho­dzi 3% wier­nych.

Zanik prak­tyk reli­gij­nych jest też widocz­ny zwłasz­cza w gru­pie mło­dych ludzi. I o ile Irland­czy­cy chrzczą dzie­ci, posy­ła­ją je do I Komu­nii, o ile mło­dzież przy­stę­pu­je do Sakra­men­tu Bierz­mo­wa­nia i o ile wier­ni bio­rą ślub w Koście­le i chcą mieć kato­lic­ki pogrzeb to już z nie­dziel­nym obo­wiąz­kiem mszy oraz z przy­stę­po­wa­niem do spo­wie­dzi jest duży pro­blem. A jesz­cze w latach 70-tych XX wie­ku regu­lar­nie uczest­ni­czy­ło w mszach nie­dziel­nych pra­wie 90% Irland­czy­ków.

Za obec­ny stan rze­czy odpo­wie­dzial­ne są — zda­niem socjo­lo­gów — dwie przy­czy­ny: nagły wzrost dobro­by­tu spo­łecz­ne­go (w latach osiem­dzie­sią­tych i dzie­więć­dzie­sią­tych XX wie­ku Irlan­dia była świet­nie pro­spe­ru­ją­cym kra­jem) oraz kry­zys auto­ry­te­tu Kościo­ła zwią­za­ny ze skan­da­la­mi pedo­fil­ny­mi i ukry­wa­niem win­nych mole­sto­wa­nia sek­su­al­ne­go przed wymia­rem spra­wie­dli­wo­ści.