Starokatolickie i “narodowe” schizmo-alianse

To że w Unii Utrechc­kiej (UU) nie dzie­je się naj­le­piej wia­do­mo od daw­na. Spo­ry dogma­tycz­ne oraz inne trud­no­ści (eko­no­micz­nych nie wyłą­cza­jąc) dopro­wa­dzi­ły w cią­gu ostat­niej deka­dy do wystą­pie­nia Pol­skie­go Naro­do­we­go Kościo­ła Kato­lic­kie­go (PNKK) z UU. W 2008 roku Kościół ten zaini­cjo­wał Unię Scran­toń­ską, któ­rą oprócz PNKK, two­rzy Nor­dyc­ki Kościół Kato­lic­ki (NKK).

Pod jurys­dyk­cją PNKK z sie­dzi­bą Pierw­sze­go Bisku­pa w Scran­ton, oprócz die­ce­zji ame­ry­kań­skich, pod­le­ga­ją misje w Kana­dzie, Wło­szech oraz Pol­ski Naro­do­wy Kościół Kato­lic­ki w RP na cze­le z ks. Toma­szą Ryb­ką, admi­ni­stra­to­rem PNKK w Pol­sce. Nato­miast NKK dzia­ła na tere­nie Nor­we­gii, Szwe­cji, Fran­cji, Węgier i Nie­miec.

W struk­tu­rach PNKK w RP od 2006 r. dzia­łał Zgro­ma­dze­nie Zakon­ne Dobrzy Sama­ry­ta­nie, któ­re­go człon­ka­mi mogą być zarów­no celi­ba­ta­riu­sze (kobie­ty i męż­czyź­ni), jak i oso­by pozo­sta­ją­ce w związ­kach mał­żeń­skich. Dziś bra­cia i sio­stry miesz­ka­ją w dwóch domach zakon­nych w War­sza­wie i w Draw­nie.

W 2012 r. zgro­ma­dze­nie zosta­ło afi­lio­wa­ne do Eku­me­nicz­ne­go Zako­nu Cyster­sów Por­troy­ali­stów. Obec­nie ma sta­tus Pro­win­cji Pol­skiej eku­me­nicz­nych cyster­sów, a pro­win­cja­łem jest o. Łukasz. Eku­me­nicz­ny Zakon Cyster­sów Por­troy­ali­stów dzia­ła w struk­tu­rach Chrze­ści­jań­sko-Kato­lic­kie­go Kościo­ła w Niem­czech, któ­ry z kolei znaj­du­je się pod jurys­dyk­cją wspo­mnia­ne­go powy­żej NKK. Wspól­no­cie tej uda­ło się „pode­brać” w ostat­nim cza­sie gru­py sta­ro­ka­to­li­ków Unii Utrechc­kiej.

NKK pro­wa­dzi rów­nież dzia­łal­ność dusz­pa­ster­ską we Fran­cji jest ks. Ala­in Frays­se (ex duchow­ny sta­ro­ka­to­lic­ki UU). Był kon­se­kro­wa­ny na bisku­pa przez bpa Gerar­da Gra­te­au, będą­ce­go pod­ów­czas pod jurys­dyk­cją płoc­kich maria­wi­tów. Bp Gra­te­au kon­se­kro­wał Fray­es­sa bez zgo­dy Płoc­ka, za co został zasu­spen­do­wa­ny. Fray­es­se jakiś czas póź­niej otrzy­mał jurys­dyk­cję zmar­łe­go w 2010 roku abpa Rober­ta Zabo­row­skie­go z Kościo­ła Sta­ro­ka­to­lic­kie­go Maria­wi­tów w Ame­ry­ce Pół­noc­nej. Jed­nak dro­gi obu panów się dość szyb­ko roze­szły. War­to wspo­mnieć, że ame­ry­kań­ska gałąź maria­wi­tów jest jed­ną z więk­szych nie­wia­do­mych ruchu sta­ro­ka­to­lic­kie­go – zanim wspól­no­ta przy­ję­ła maria­wic­ką nazwę uży­wa­ła innej – Ame­ry­kań­ski Pra­wo­sław­ny Kościół Kato­lic­ki. Mimo iż Zabo­row­ski utrzy­my­wał, iż stoi na cze­le pół­mi­lio­no­wej spo­łecz­no­ści nikt tych ludzi nie widział. Gdy kil­ka­na­ście lat temu nie­ży­ją­cy już kapłan płoc­kich maria­wi­tów odwie­dził Zabo­row­skie­go oka­za­ło się, że jego sie­dzi­ba to po pro­stu zwy­kłe miesz­ka­nie, a kapli­cę trud­no oddzie­lić od pry­wat­nych pomiesz­czeń, w tym sypial­ni.

Na sta­ro­ka­to­lic­kiej orbi­cie poja­wia­ją się coraz to nowe wspól­no­ty – mniej­sze i jesz­cze mniej­sze – odwo­łu­ją­ce się do sta­ro­ka­to­lic­kie­go nur­tu. Rów­nież w Pol­sce – mimo cał­kiem nie­dłu­giej histo­rii – uda­ło się im powo­łać kil­ka nie­za­leż­nych orga­ni­zmów, któ­re już zaczę­ły pącz­ko­wać, a zorien­to­wa­nie się na “sta­ro­ka­to­lic­kiej” mapie Pol­ski wyma­ga dużej deter­mi­na­cji tym bar­dziej, że infor­ma­cje o kolej­nych podzia­łach nie są ujaw­nia­ne lub są po pro­stu nie­wy­ja­śnial­ne. Wspo­mnieć moż­na tutaj nie tyl­ko PNKK, lecz tak­że Kościół Sta­ro­ka­to­lic­ki bp. Kor­dzi­ka, tudzież pomniej­sze gru­py uży­wa­ją­cej nie­rzad­ko zakon­nej ter­mi­no­lo­gii.

Od nowych grup dystan­su­ją się zarów­no maria­wi­ci oby­dwu tra­dy­cji oraz pol­sko­ka­to­lic­cy, a kon­kret­nie wła­dze trzech Kościo­łów histo­rycz­nie zwią­za­ne z obec­no­ścią nur­tu sta­ro­ka­to­lic­kie­go w Pol­sce i w Euro­pie.

AKTUALIZACJA

: : Ekumenizm.pl: Kon­flikt u “naro­dow­ców” za oce­na­em i w Pol­sce