Pastor ludobójca

Mię­dzy­na­ro­do­wy Try­bu­nał do Spraw Zbrod­ni w Rwan­dzie ska­zał byłe­go admi­ni­stra­to­ra Kościo­ła Adwen­ty­stów Dnia Siód­me­go w Rwan­dzie, Eli­za­pha­na Nta­ki­ru­ti­ma­ne, na 10 lat wię­zie­nia oraz jego syna, Gérar­da, na 25 lat, za ich role w ludo­bój­stwie, jakie mia­ło miej­sce w 1994 r.

Wyro­kiem Try­bu­na­łu ONZ z 19 lute­go, Gérard Nta­ki­ru­ti­ma­na, lat 45, lekarz Szpi­ta­la Adwen­ty­stycz­ne­go w Mugo­ne­ro został uzna­ny win­nym ludo­bój­stwa i prze­stępstw prze­ciw­ko ludz­ko­ści (mor­der­stwa), a Eli­za­phan Nta­ki­ru­ti­ma­na, lat 78, win­nym pomoc­nic­twa i współ­udzia­łu w ludo­bój­stwie.

Tra­ge­dia w Rwan­dzie – bez­sen­sow­na śmierć tysię­cy ludzi – nie może być zapo­mnia­na – powie­dział Ray Dabrow­ski, dyrek­tor Depar­ta­men­tu Infor­ma­cji przy Radzie Naczel­nej Kościo­ła Adwen­ty­stów Dnia Siód­me­go. – Chrze­ści­ja­nie win­ni odrzu­cić prze­moc, jako spo­sób roz­wią­zy­wa­nia kon­flik­tów. Isto­tą chrze­ści­jań­skie­go posel­stwa jest pojed­na­nie, współ­czu­cie i miłość, któ­re są ponad wszel­ki­mi róż­ni­ca­mi języ­ko­wy­mi, raso­wy­mi, czy naro­do­wo­ścio­wy­mi.

Jeste­śmy zasmu­ce­ni wyni­kiem tego pro­ce­su – dodał Dąbrow­ski. – Nie­zwy­kłą zło­żo­ność tej spra­wy, ogrom­na ilość czę­sto sprzecz­nych ze sobą dowo­dów i sta­łe zgorzk­nie­nie osób dotknię­tych tą tra­ge­dią, posta­wi­ły Try­bu­nał wobec trud­ne­go zada­nia. Jako Kościół wyra­ża­my nasze naj­głęb­sze współ­czu­cie wobec wszyst­kich, któ­rych życie zosta­ło zruj­no­wa­ne tym strasz­li­wym doświad­cze­niem.

Ze smut­kiem przy­zna­je­my, że nie­któ­rzy człon­ko­wie nasze­go Kościo­ła zwró­ci­li się prze­ciw­ko swo­im współ­wy­znaw­com i sąsia­dom. Jest nam przy­kro, że oskar­że­ni nie dzia­ła­li zgod­nie z zasa­da­mi swe­go wła­sne­go Kościo­ła. Pro­si­my o wyba­cze­nie – powie­dział Dąbrow­ski.

Od chwi­li posta­wie­nia Nta­ki­ru­ti­ma­nie pierw­szych zarzu­tów, przed­sta­wi­cie­le Kościo­ła Adwen­ty­stów doma­ga­li się roz­pa­trze­nia zarzu­tów przez odpo­wied­nie forum praw­ni­cze. Kościół w peł­ni współ­pra­co­wał zarów­no z Try­bu­na­łem ONZ, jaki i obroń­ca­mi oskar­żo­nych.

Pocho­dzą­cy z Rwan­dy, Eli­za­phan Nta­ki­ru­ti­ma­na, któ­ry po przej­ściu na eme­ry­tu­rę w 1994 r. osiadł w oko­li­cach Lare­do w Tek­sa­sie, został oskar­żo­ny przez Mię­dzy­na­ro­do­wy Try­bu­nał do Spraw Zbrod­ni w Rwan­dzie (ICTR) w czerw­cu 1996 r. We wrze­śniu tego roku został aresz­to­wa­ny i począt­kiem 2000 r. pod­da­ny eks­tra­dy­cji do Tan­za­nii, sie­dzi­by Try­bu­na­łu. W cza­sie woj­ny w Rwan­dzie Nta­ki­ru­ti­ma­na był prze­wod­ni­czą­cym misji Kościo­ła w połu­dnio­wej Rwan­dzie.

Według Try­bu­na­łu, obaj oskar­że­ni, wspól­nie zosta­li oskar­że­ni o udzia­łu w pię­ciu zabój­stwach w Mugo­ne­ro i w sied­miu w Bise­se­ro. Akty oskar­że­nia zarzu­ca­ły im rów­nież ludo­bój­stwo lub współ­udział w ludo­bój­stwie, przy­go­to­wy­wa­nie ludo­bój­stwa oraz zbrod­nie prze­ciw­ko ludz­ko­ści. Ojciec z synem praw­do­po­dob­nie uczest­ni­czy­li w zabój­stwach i ata­kach skie­ro­wa­nych prze­ciw­ko “dużej licz­bie męż­czyzn, kobiet i dzie­ci”, któ­rzy szu­ka­li schro­nie­nia w zabu­do­wa­niach szpi­ta­la adwen­ty­stycz­ne­go w Mugo­ne­ro oraz na tere­nie Bise­se­ro, w pre­fek­tu­rze Kibuye.

Orze­cze­nie stwier­dza, że sędzio­wie Try­bu­na­łu “dokład­nie zba­da­li wszel­kie zarzu­ty posta­wio­ne oskar­żo­nym przez pro­ku­ra­to­ra i stwier­dzi­li, że nie ma wystar­cza­ją­cych dowo­dów na współ­udział obu oskar­żo­nych w ludo­bój­stwie, na przy­go­to­wy­wa­nie do nie­go, czy na zbrod­nie prze­ciw­ko ludz­ko­ści (eks­ter­mi­na­cja czy inne nie­ludz­kie dzia­ła­nia), o któ­rych mówi­ły oba akty oskar­że­nia, czy dowo­dów na poważ­ne naru­sze­nia Kon­wen­cji Genew­skiej do jakich mia­ło dojść w Bise­se­ro”.

Pod­czas całe­go 12 mie­sięcz­ne­go pro­ce­su w Aru­sha w Tan­za­nii, Nta­ki­ru­ti­ma­na i jego syn, cały czas twier­dzi­li, że są nie­win­ni.

Try­bu­nał zgod­nie, w spo­sób nie pod­le­ga­ją­cy żad­ne­mu odwo­ła­niu, orzekł, że ojciec i syn odbę­dą karę w wię­zie­niu jed­ne­go z kra­jów, z któ­rym Try­bu­nał ma odpo­wied­nie uzgod­nie­nia. Do tej pory Try­bu­nał ska­zał 10 osób, a unie­win­nił jed­ną.

Przy­wód­cy Kościo­ła Adwen­ty­stów Dnia Siód­me­go i Kościół w Rwan­dzie przy­ję­li za swój naj­waż­niej­szy prio­ry­tet po woj­nie domo­wej dopro­wa­dzić do pojed­na­nia – zarów­no w spo­łe­czeń­stwie, jak i pomię­dzy wyznaw­ca­mi Kościo­ła. W mar­cu 1998 r. Kościół Adwen­ty­stycz­ny spon­so­ro­wał sze­reg więk­szych “kon­fe­ren­cji pojed­naw­czych” i był zaan­ga­żo­wa­ny w pro­mo­wa­nie otwar­te­go dia­lo­gu i odbu­do­wa­nie zaufa­nia pomię­dzy rywa­li­zu­ją­cy­mi ple­mio­na­mi. Adwen­ty­stycz­ny kazno­dzie­ja Esdras Mpy­isi, swe­go cza­su dorad­ca byłe­go kró­la Rawan­dy, dopro­wa­dził do roz­mów, pod­czas któ­rych przed­sta­wi­cie­le wal­czą­cych frak­cji zde­cy­do­wa­li się współ­pra­co­wać i zmie­rzać do wza­jem­ne­go zro­zu­mie­nia i tole­ran­cji.

Kościół Adwen­ty­stów Dnia Siód­me­go w Rwan­dzie liczy ok. 350,000 wyznaw­ców, pro­wa­dzi trzy szko­ły, jeden szpi­tal i dzie­więć kli­nik. W kon­flik­cie ple­mien­nym w 1994 r. zgi­nę­ło praw­do­po­dob­nie ok. 10,000 człon­ków Kościoła.(as)

źró­dło: Adwen­ty­stycz­na Agen­cja Infor­ma­cyj­na