Wyspy Owcze niepodległe religijnie

29 lip­ca — w naro­do­we świę­to Wysp Owczych — tam­tej­sza die­ce­zja Kościo­ła Ludo­we­go odłą­czy się od macie­rzy­stych struk­tur. Tym samym powsta­nie jeden z naj­mniej­szych na świe­cie (ok. 40 tys. wier­nych) pań­stwo­wych Kościo­łów lute­rań­skich. Roz­mo­wy o reli­gij­nej nie­pod­le­gło­ści duń­skiej pro­win­cji trwa­ły ponad 10 lat.

Poro­zu­mie­nie w spra­wie usa­mo­dziel­nie­nia się farer­skie­go Kościo­ła pod­pi­sa­li 20 kwiet­nia Ber­tel Haar­der, mini­ster do spraw kościel­nych Kró­le­stwa Danii i Jógvan á Lakju­ni, pre­mier wysp.

Chrze­ści­jań­stwo przy­wę­dro­wa­ło na Wyspy Owcze w 999 roku. W XVI wie­ku duń­ska pro­win­cja — wraz z resz­tą kaju — przy­ję­ła nauki Refor­ma­cji. Przez lata wyspy uwa­ża­no z osto­ję orto­dok­syj­ne­go lute­ra­ni­zmu. Duże pięt­no na reli­gij­no­ści wyspia­rzy odci­snę­ła posta­wa bisku­pa Zelan­dii — ks. Jaspe­ra Broch­man­da. Jego modli­tew­nik, uło­żo­ny w 1650 r., uży­wa­ny był do ubie­głe­go wie­ku. Do dziś w języ­ku farer­skim uży­wa­ne jest sło­wo “Broch­mand­sle­stur” ozna­cza­ją­ce dłu­gie i nud­ne kaza­nie.

Wiek XIX przy­niósł duże zmia­ny w Koście­le. Wraz z wpro­wa­dze­niem duń­skie­go mono­po­lu na han­del, roz­po­czął się rene­sans miej­sco­wej kul­tu­ry. Język farer­ski został zrów­na­ny w pra­wach z duń­skim. W latach 1924–1925 farer­scy lute­ra­nie zaczę­li spie­wać pie­śni reli­gij­ne we wła­snym języ­ku. W roku 1930 prze­tłu­ma­czo­no na ten język litur­gię. 31 lat póź­niej uka­za­ła się farer­ska Biblia.

Prze­ło­mo­wym stał się rok 1963. Zwierzch­nik farer­skich lute­ra­nów został pod­nie­sio­ny do ran­gi “tym­cza­so­we­go bisku­pa”. W ten spo­sób zli­kwi­do­wa­no tra­dy­cyj­ny tytuł “dzie­ka­na wysp”. 14 lat póź­niej na duchow­ne­go ordy­no­wa­no pierw­szą kobie­tę. W roku 1990 Wyspy Owcze otrzy­ma­ły sta­tus die­ce­zji Kościo­ła Ludo­we­go.

85 proc. miesz­kań­ców wysp nale­ży do Kościo­ła lute­rań­skie­go. Maż­na tam też spo­tkać wier­nych Kościo­ła rzym­sko­ka­to­lic­kie­go i Bra­ci z Ply­mo­uth (w Pol­sce Kościół Wol­nych Chrze­ści­jan).