Dosłowna zgodność — nowa publikacja z Felicjanowa

“Po wyda­niu Ewan­ge­lii Świę­tej, któ­ra jest Świa­tło­ścią świa­ta, jako pocho­dzą­ca od Tego, któ­ry jest Dro­gą Pra­wą i Życiem, przy­stę­pu­je­my przy pomo­cy Bożej do wyda­nia Obja­wień Bożych, doty­czą­cych Dzie­ła Wiel­kie­go Miło­sier­dzia, ofia­ro­wa­ne­go świa­tu, jako ostat­ni dla nie­go ratu­nek. ” Tymi sło­wa­mi roz­po­czy­na się wstęp do nowe­go wyda­nia Dzie­ła Wiel­kie­go Miło­sier­dzia.

Księ­gi wyzna­nio­we to jeden z fila­rów każ­dej deno­mi­na­cji. Obok Biblii są dowo­dem auten­tycz­no­ści i bogac­twa ducho­we­go. To za ich spra­wą wia­ra prze­cho­dzi z poko­le­nia na poko­le­nie w takiej, a nie innej for­mie. Jed­no­cze­śnie ich funk­cjo­no­wa­nie nie było­by moż­li­we, gdy­by nie cią­gła pra­ca dane­go wyzna­nia nad sobą.

Poma­ga­ły odpo­wia­dać na wie­le pytań w prze­szło­ści, peł­nią tę funk­cję do dziś i będą peł­nić. Kie­ru­jąc się tą myślą sio­stry i bra­cia z Kościo­ła Kato­lic­kie­go Maria­wi­tów odda­ją do rak czy­tel­ni­ków zapi­ski swo­jej Zało­ży­ciel­ki.

Przy­glą­da­jąc się temu w jakich cza­sach przy­szło nam żyć, moż­na dojść do dwóch pozor­nie wyklu­cza­ją­cych się wnio­sków. Pierw­szy to ten, iż wspów­cze­sny czło­wiek nie potrze­bu­je Boga- skrzęt­nie cho­wa­jąc wie­dzę o Nim w zaka­mar­kach codzien­no­ści, kie­ru­je ku Nie­mu swo­je proś­by jedy­nie w momen­tach trud­nych i bez­na­dziej­nych. Dru­gi to fakt ist­nie­nia pew­nych grup, któ­re pra­gną cze­goś wię­cej. Maria­wi­ci sami sta­no­wi­li jed­ną z nich u swo­ich począt­ków. Nie­prze­rwa­nie odda­jąc się Ado­ra­cji Prze­naj­święt­sze­go Sakra­men­tu i będąc pod opie­ką Mat­ki Bożej Nie­usta­ją­cej Pomo­cy, mają nadzie­ję, że Kościół mniej­szo­ścio­wy, jakim są, będzie miał zapew­nio­ną przy­szłość. A zatem mło­dzi maria­wi­ci i maria­wit­ki?! W tym momen­cie chcia­ło by się zain­to­no­wać hymn “Nie rzu­cim Dzie­ła gdzie Bóg jest”.

Do tej pory Dzie­ło Wiel­kie­go Miło­sier­dzia docze­ka­ło się jedy­nie dwóch wzno­wień w deno­mi­na­cji feli­cja­now­skiej w 1922 i 1927 roku. Pierw­sze z nich zawie­ra­ło całość Obja­wień wła­sno­ręcz­nie spi­sa­nych przez M. Fran­cisz­kę Kozłow­ską. W przy­pad­ku nowe­go, zacho­wa­no wszyst­kie zasa­dy dosłow­nej zgod­no­ści z wyda­niem dru­gim. Reprint nie­ste­ty nie był moż­li­wy z przy­czyn tech­nicz­nych, oraz złe­go sta­nu ręko­pi­su prze­cho­wy­wa­ne­go w archi­wum para­fial­nym w Feli­cja­no­wie. Mimo wszyst­ko i tak uwa­gę zwra­ca fakt, iż jest ono naj­peł­niej­szym ze wszyst­kich obec­nie dostęp­nych. Jego wyjąt­ko­wość posia­da też dodat­ko­wy wymiar, zauwa­żo­no bowiem zain­te­re­so­wa­nie wśród bra­ci z nur­tu Sta­ro­ka­to­lic­kie­go Maria­wi­tów. Kto wie, może wspól­na tra­dy­cja wydaw­ni­cza sta­nie się kolej­nym kro­kiem dla lep­szych sto­sun­ków mię­dzy tymi wspól­no­ta­mi?