Kiko i Carmen doktorami KUL‑u

Wśród pol­skich uczest­ni­ków Dro­gi Neo­ka­te­chu­me­nal­nej zosta­ła poda­na wia­do­mość, że 22 wrze­śnia Senat Kato­lic­kie­go Uni­wer­sy­te­tu Lubel­skie­go pod­jął uchwa­łę o nada­niu ini­cja­to­rom Dro­gi Neo­ka­te­chu­me­nal­nej Kiko Argüel­lo i Car­men Her­nan­dez Dok­to­ra­tów Hono­ris Cau­sa. Praw­do­po­dob­nie Kiko i Car­men mają je ode­brać na wio­snę 2013 r.

Ostat­nio Kiko Argüel­lo i Car­men Her­nan­dez prze­by­wa­li w Pol­sce 8 wrze­śnia 2011 r. w Kra­ko­wie na kapu­cyń­skiej Mię­dzy­na­ro­do­wej Kapi­tu­le Namio­tów pt. „Panie, przy­mnóż nam wia­ry!”. Ini­cja­tor neo­ka­te­chu­me­na­tu był rów­nież gościem 347. zebra­nia ple­nar­ne­go Epi­sko­pa­tu Pol­ski w mar­cu 2009 r. Jak infor­mo­wa­ła KAI, przed­sta­wił wów­czas sytu­ację, w jakiej powsta­ła Dro­ga Neo­ka­te­chu­me­nal­na w latach 60. XX w. (w 1964 r. w Madry­cie wśród bara­ków w Palo­me­ras Altas) w Hisz­pa­nii oraz jej obec­ne zada­nia w zla­icy­zo­wa­nym świe­cie. Pod­kre­ślił koniecz­ność ist­nie­nia małych wspól­not, w któ­rych ludzie prze­ży­wa­ją sie­bie w wymia­rze miło­ści oraz akcep­ta­cji dru­gie­go, aż do przy­ję­cia krzy­ża. Prze­ka­zał bisku­pom, że neo­ka­te­chu­me­nat jest narzę­dziem i spo­so­bem do prze­ży­wa­nia kate­chu­me­na­tu, w odnie­sie­niu do ludzi ochrzczo­nych.

Fran­ci­sco (Kiko) Argüel­lo (ur. w 1939 r. w León) jest mala­rzem. Prze­żył głę­bo­ki kry­zys egzy­sten­cjal­ny. W cier­pie­niu nie­win­nych odkrył tajem­ni­cę Chry­stu­sa ukrzy­żo­wa­ne­go. Począt­ko­wo poszedł śla­dem Karo­la de Foucauld i zamiesz­kał z naj­uboż­szy­mi w pod­ma­dryc­kich bara­kach. Dołą­czy­ła do nie­go Car­men Her­nan­dez. Absol­went­ka che­mii i licen­cjo­no­wa­ny teo­log.

Obo­je zaczę­li gło­sić Ewan­ge­lię ubo­gim. W bara­kach Palo­me­ras naro­dzi­ła się pierw­sza wspól­no­ta. Opar­ta na „trój­no­gu”: Sło­wo, Litur­gia, Wspól­no­ta. Arcy­bi­skup Madry­tu Casi­mi­ro Mor­cil­lo i kil­ku księ­ży popro­si­li ich aby gło­si­li Dobrą Nowi­nę tak­że w innych para­fiach hisz­pań­skich. W ten spo­sób zaczę­ły powsta­wać kolej­ne wspól­no­ty.

W roku 1968 Dro­ga zosta­ła prze­szcze­pio­na do Rzym­skiej para­fii pw. Męczen­ni­ków Kana­dyj­skich przez Kiko i Car­men i ks. Fran­ce­sco Cup­pi­ni­nie­go. Pierw­sze Misyj­ne Mię­dzy­na­ro­do­we Semi­na­rium “Redemp­to­ris Mater” w Rzy­mie powsta­ło w 1987 r.
Papież Jan Paweł II (1978–2005) w 1990 r. spe­cjal­nym listem uznał for­mal­nie neo­ka­te­chu­me­nat oraz zaczął regu­lo­wać jego sta­tus praw­ny w Koście­le kato­lic­kim.
Sto­li­ca Apo­stol­ska w 2002 r. zatwier­dzi­ła prób­ny („ad expe­ri­men­tum”, na pięć lat) Sta­tut Dro­gi, jako narzę­dzie Kościo­ła rzym­sko­ka­to­lic­kie­go w ewan­ge­li­za­cji. Sta­tut Defi­ni­tyw­ny przy­ję­to w roku 2008. Został zaak­cep­to­wa­ny przez waty­kań­skie Kon­gre­ga­cje (Nauki Wia­ry, Kul­tu, Ducho­wień­stwa i Wycho­wa­nia Kato­lic­kie­go). „Dyrek­to­rium kate­che­tycz­ne Dro­gi Neo­ka­te­chu­me­nal­nej” zosta­ło zatwier­dzo­ne w 2010 r. przez Kon­gre­ga­cję Nauki Wia­ry.

Według Sta­tu­tu neo­ka­te­chu­me­nat jest „iti­ne­ra­rium for­ma­cji kato­lic­kiej”, któ­ry pozo­sta­je w służ­bie bisku­po­wi jako „jeden ze spo­so­bów die­ce­zjal­nej reali­za­cji wta­jem­ni­cze­nia chrze­ści­jań­skie­go i sta­łe­go wycho­wa­nia wia­ry”; jak rów­nież jest „kate­chu­me­na­tem pochrzciel­nym”, będą­cym „pod opie­ką, pro­wa­dze­niem Mię­dzy­na­ro­do­wej Eki­py Odpo­wie­dzial­nej za Dro­gę” (obec­nie są nimi Kiko, Car­men i ojciec Mario Pez­zi), reali­zo­wa­nym „zasad­ni­czo w para­fii” w ramach kate­chez począt­ko­wych i trzech faz wta­jem­ni­cze­nia chrze­ści­jań­skie­go: pre­ka­te­chu­me­na­tu, kate­chu­me­na­tu i wybra­nia; prze­dzie­lo­ny eta­pa­mi „przej­ścia” (skru­ty­nia) z odpo­wied­ni­mi cele­bra­cja­mi.

Dro­ga ma cha­rak­ter otwar­ty. Skie­ro­wa­na jest do wszyst­kich ludzi. Wycho­dzi z ini­cja­ty­wa­mi eku­me­nicz­ny­mi np. do juda­izmu. Przy­kła­dem takim jest pre­zen­ta­cja sym­fo­nii Kiko „Cier­pie­nia nie­win­nych” do ame­ry­kań­skich Żydów w Nowym Yor­ku w maju 2012 r.

W 2009 r. Kiko Argüel­lo otrzy­mał dok­to­rat Hono­ris Cau­sa Papie­skie­go Insty­tu­tu Jana Paw­ła II dla Stu­diów nad Mał­żeń­stwem i Rodzi­ną w Rzy­mie.