Rezurekcja w Pjongjangu?

Jak poda­ją połu­dnio­wo­ko­re­ań­skie media, pół­noc­no­ko­re­ań­skie wła­dze, pod­czas poby­tu dele­ga­cji epi­sko­pa­tu z Korei Połu­dnio­wej (zło­żo­nej z czte­rech bisku­pów i trzy­na­stu księ­ży) na zapro­sze­nie Sto­wa­rzy­sze­nia Kato­li­ków Korei Pół­noc­nej, oświad­czy­ły, że kate­drze Chang­chung (jedy­nej „czyn­nej” świą­ty­ni kato­lic­kiej w kra­ju) zosta­nie odpra­wio­na msza, cele­bran­sa­mi będą księ­ża z Korei Połu­dnio­wej.

Według wspól­ne­go komu­ni­ka­tu, roz­po­czę­ty dia­log ma sprzy­jać „reli­gij­nej wymia­nie pomię­dzy dwie­ma stro­na­mi gra­ni­cy w nad­cho­dzą­cych latach” oraz „poło­żyć pod­wa­li­ny dla zwięk­sze­nia współ­pra­cy i wymia­ny mię­dzy kato­li­ka­mi pół­wy­spu kore­ań­skie­go”.

Sto­wa­rzy­sze­nie Kato­li­ków Korei Pół­noc­nej to fasa­do­wa orga­ni­za­cja, według Pjon­gjan­gu sku­pia­ją­ca wszyst­kich tj. 3000 kato­li­ków w kra­ju, nato­miast wedle zobiek­ty­wi­zo­wa­nych infor­ma­cji licz­ba ta nie prze­kra­cza 800 osób, głów­nie uro­dzo­nych przed 1950 rokiem.

Mimo iż Kon­sty­tu­cja Korei Pół­noc­nej zakła­da wol­ność wyzna­nia, w prak­ty­ce wszel­ki kul­tu reli­gij­ny (poza czcze­niem lide­rów pół­noc­no­ko­re­ań­skiej rewo­lu­cji  Kim Il-sung oraz jego syna Kim Jong-il) jest zaka­za­ny. W sto­li­cy kra­ju znaj­du­je się pieć ofi­cjal­nie dopusz­czo­ne do użyt­ku obiek­tów reli­gij­nych – kato­lic­ka kate­dra, cer­kiew pra­wo­sław­na, dwa pro­te­stanc­kie kościo­ły oraz świą­ty­nia bud­dyj­ska. Nie­mniej jed­nak są one dedy­ko­wa­ne przede wszyst­kim coraz licz­niej­szym w Pół­noc­nej Korei tury­stom (ostat­ni rok oko­ło 270 tys.) oraz miesz­ka­ją­cym w mie­ście dyplo­ma­tom oraz inwe­sto­rom.

Przed wybu­chem woj­ny domo­wej w Korei w 1950r., Pjan­gjong okre­śla­ny był jako „Jero­zo­li­ma wscho­du”, na nie­mal 20% ówcze­snej popu­la­cji mia­sta (300tys.) była kon­wer­ty­ta­mi na chrze­ści­jań­stwo. Przyj­mu­je się, że przed podzia­łem obu Korei, na pół­no­cy żyło oko­ło 50tys. kato­li­ków.

źró­dło: asia­news