Amerykańscy episkopalianie o decyzji Rzymu

Kościół Epi­sko­pal­ny USA wydał ofi­cjal­ne oświad­cze­nie, będą­ce reak­cją na oma­wia­ną na por­ta­lu kon­sty­tu­cję apo­stol­ską. Mowa w nim o tym, że doku­ment ten nie­ja­ko sank­cjo­nu­je nie­for­mal­ną prak­ty­kę ostat­nich lat, pole­ga­ją­cą na inkor­po­ro­wa­niu do Kościo­ła rzym­sko­ka­to­lic­kie­go para­fii epi­sko­pal­nych i angli­kań­skich, któ­re sta­wa­ły się odtąd wspól­no­ta­mi kato­lic­ki­mi rytu angli­kań­skie­go.

Epi­sko­pa­lia­nie pod­kre­śla­ją w oświad­cze­niu swój udział we Wspól­no­cie Angli­kań­skiej oraz zaan­ga­żo­wa­nie w dia­log z Kościo­łem kato­lic­kim.

Cie­ka­wą pogląd na waty­kań­ską decy­zję przed­sta­wił ks. Sam Can­dler, dzie­kan kate­dry św. Fili­pa w Atlan­cie. Według nie­go, wewnątrz­an­gli­kań­skie kon­tro­wer­sje doty­czą­ce homo­sek­su­ali­zmu i ordy­no­wa­nia kobiet znaj­dą osta­tecz­nie swo­je roz­wią­za­nie poprzez ekle­zjo­lo­gicz­ną alter­na­ty­wę, któ­rą sym­bo­li­zu­ją tra­dy­cje: angli­kań­ska i rzym­sko­ka­to­lic­ka. Isto­tą angli­kań­skich spo­rów są pro­ble­my wła­dzy, jed­no­ści i porząd­ku praw­ne­go w Koście­le.

Epi­sko­pa­lia­nie i angli­ka­nie, któ­rzy przy­łą­czy­li się do Kościo­ła kato­lic­kie­go, odczu­wa­li w swych dotych­cza­so­wych wspól­no­tach defi­cyt ekle­zjal­ne­go ładu i sła­bość wła­dzy. Walo­ry te odna­leź­li oni w tra­dy­cji rzym­sko­ka­to­lic­kiej. Tra­dy­cja chrze­ści­jań­stwa angli­kań­skie­go, któ­rej począt­ki według ks. Can­dle­ra się­ga­ją IV w., akcen­tu­je part­ner­stwo lokal­nych struk­tur kościel­nych ze struk­tu­ra­mi i wła­dza­mi ponad­lo­kal­ny­mi. Angli­ka­nizm opo­wia­da się prze­ciw­ko cen­tra­li­za­cji wła­dzy kościel­nej. Oma­wia­na decy­zja Waty­ka­nu jest dla ks. Can­dle­ra wyj­ściem naprze­ciw zapo­trze­bo­wa­niu roz­cza­ro­wa­nych angli­ka­nów i epi­sko­pa­lian, o czym mówi sama kon­sty­tu­cja.

Jej powsta­nie jest, według dzie­ka­na z Atlan­ty, prze­ja­wem dobrych rela­cji pomię­dzy angli­ka­ni­zmem a kato­li­cy­zmem. Świad­czyć ma o tym tak­że wspól­ne oświad­cze­nie kato­lic­kie­go arcy­bi­sku­pa Win­che­ste­ru i arcy­bi­sku­pa Can­ter­bu­ry. Dotych­cza­so­wy dia­log pomię­dzy dwie­ma gałę­zia­mi chrze­ści­jań­stwa umoż­li­wił ziden­ty­fi­ko­wa­nie znacz­nych obsza­rów wspól­ne­go myśle­nia i dzia­ła­nia pomię­dzy nimi oraz spo­wo­do­wał, że angli­ka­nie i kato­li­cy nie żywią wobec sie­bie poczu­cia wyż­szo­ści oraz złych zamia­rów.

W kon­tek­ście umiar­ko­wa­nych reak­cji epi­sko­pa­lian i angli­ka­nów na nową kon­sty­tu­cję apo­stol­ską, pol­ska kon­sta­ta­cja „kłu­sow­nic­twa po rzym­sku” brzmi dość dra­ma­tycz­nie. Wyda­je się jed­nak, że waty­kań­ski doku­ment stwa­rza nowy, bar­dziej zło­żo­ny kon­tekst dla prac nad przy­mie­rzem angli­kań­skim.