Bp Jerzy Samiec zwierzchnikiem polskich luteranów

W Świę­to Epi­fa­nii (6 stycz­nia) odby­ło się w war­szaw­skim koście­le lute­rań­skim Świę­tej Trój­cy uro­czy­ste wpro­wa­dze­nie w urząd Bisku­pa Kościo­ła Ewan­ge­lic­ko-Augs­bur­skie­go w RP, ks. Jerze­go Sam­ca. W nabo­żeń­stwie wzię­ło udział ponad 700 osób, w tym wier­ni i duchow­ni Kościo­ła Ewan­ge­lic­ko-Augs­bur­skie­go ze wszyst­kich sze­ściu die­ce­zji Kościo­ła, lute­rań­scy bisku­pi z kra­ju i zagra­ni­cy, goście eku­me­nicz­ni oraz przed­sta­wi­cie­le władz. W nabo­żeń­stwie wziął udział prze­wod­ni­czą­cy Par­la­men­tu Euro­pej­skie­go, prof. Jerzy Buzek.

Komen­tarz

Wpro­wa­dze­nie w urząd nowe­go zwierzch­ni­ka Kościo­ła to wiel­kie wyda­rze­nie dla wspól­no­ty całe­go Kościo­ła – zda­nie to doty­czy zarów­no tych, któ­rzy cie­szą się z wybo­ru ks. Jerze­go Sam­ca, jak i tych, któ­rzy do tego wybo­ru pod­cho­dzą co naj­mniej scep­tycz­nie. Po apo­stol­skim zwy­cza­ju nakła­da­niu rak na nowe­go bisku­pa przez innych bisku­pów w tek­ście litur­gii znaj­du­je się dwa tek­sty wypo­wia­da­ne przez ustę­pu­ją­ce­go zwierzch­ni­ka Kościo­ła, a skie­ro­wa­ne do świec­kich i duchow­nych władz Kościo­ła oraz do całe­go Ludu Boże­go. W tym ostat­nim znaj­du­je­my sło­wa: „Bra­cia i sio­stry, zwra­cam się do was z proś­bą, aby­ście odtąd sta­li przy swo­im bisku­pie, któ­re­go wpro­wa­dzi­li­śmy dziś w urzę­do­wa­nie. Módl­cie się za nie­go. Pamię­taj­cie, że wszy­scy jeste­śmy powo­ła­ni do służ­by i świa­dec­twa w tym świe­cie.” Tak­że w pierw­szym tek­ście mowa jest o modli­twie i proś­ba o oka­zy­wa­nie sza­cun­ku nowe­mu Bisku­po­wi, szcze­gól­nie przez tych, na któ­rych cią­ży szcze­gól­na współ­od­po­wie­dzial­ność za kie­ro­wa­nie Kościo­łem – bisku­pów die­ce­zjal­nych, Rady Syno­dal­nej i Kon­sy­sto­rza.

W oby­dwu tek­stach poja­wia się wątek modli­twy, któ­ra wyra­ża fun­da­men­tal­ną praw­dę o Koście­le – to nie czło­wiek, ani żad­ne jego, choć­by naj­bar­dziej szla­chet­ne dzia­ła­nie, jest tym, któ­ry decy­du­je o byciu lub nie-byciu Kościo­ła, a jedy­nie Bóg, któ­ry poprzez twór­czą moc Ducha Świę­te­go spra­wia, że Kościół żyje — i co waż­ne – wciąż na nowo się odra­dza pośród ludz­kie­go grze­chu, mało­ści i ambi­cji. Modli­twa wyra­ża tę praw­dę, ale jed­no­cze­śnie poka­zu­je wspól­no­to­wy wymiar Kościo­ła w jego naj­istot­niej­szym aspek­cie – ducho­wym piel­grzy­mo­wa­niu w wie­rze. Pod­czas nabo­żeń­stwa widzie­li­śmy sym­bo­licz­ny akt nało­że­nia rąk przez biskup­ki i bisku­pów ewan­ge­lic­kich z kra­ju i zagra­ni­cy, widzie­li­śmy róż­no­rod­ność Kościo­ła, jego powszech­ność i apo­stol­skość, a tak­że jego świę­tość, któ­ra, podob­nie jak pozo­sta­łe atry­bu­ty, jest darem i zada­niem do momen­tu powtór­ne­go przyj­ścia na świat Gło­wy Kościo­ła.

Uro­czy­sto­ści w koście­le ewan­ge­lic­ko-augs­bur­skim Świę­tej Trój­cy w War­sza­wie były wiel­kim wyda­rze­niem dla wspól­no­ty całe­go Kościo­ła – war­to to powtó­rzyć i ponow­nie sobie uświa­do­mić, że bez wzglę­du na nasze myśli o Koście­le, sym­pa­tie i anty­pa­tie, radość i smu­tek, eufo­rię i wewnętrz­ną emi­gra­cję nie­któ­rych, otwar­te ser­ca i umy­sły oraz sys­te­ma­tycz­ną kon­te­sta­cję wszyst­kich i wszyst­kie­go Kościół żyje, a póki żyje z woli Boga jest wezwa­niem do modli­twy o pomyśl­ność całe­go Ludu Boże­go i nowe­go Bisku­pa Kościo­ła, przed któ­rym sto­ją trud­ne wyzwa­nia i jesz­cze trud­niej­sze ocze­ki­wa­nia i nadzie­je nas wszyst­kich.

Dariusz Bruncz

:: Szcze­gó­ło­wa rela­cja z nabo­żeń­stwa w koście­le Świę­tej Trój­cy (Luteranie.pl)

:: Zapis dźwię­ko­wy nabo­żeń­stwa z 6 stycz­nia 2010 r. (trojca.waw.pl)

:: Zdję­cia z uro­czy­sto­ści (Zwiastun.pl)

:: Wię­cej o ks. bp. Jerzym Sam­cu

fot.: Aldo­na Kar­ska