Czas sprawdzianu

Krót­ko, cel­nie i na temat napi­sa­li biskup Kazi­mierz Gór­ny i o. Andrzej Rębacz do par­la­men­ta­rzy­stów na temat in vitro. Ich list w dosłow­nie kil­ku zda­niach (tak żeby mógł zro­zu­mieć go nawet naj­bar­dziej ogra­ni­czo­ny poseł, któ­ry nigdy nie prze­brnął­by przez “Digni­ta­tis Per­so­nae”. ) nie tyl­ko wyja­śnia, dla­cze­go pro­ce­du­ra ta jest nie­mo­ral­na i powin­na być zaka­za­na przez pra­wo, ale rów­nież (choć nie bez­po­śred­nio) wska­zu­je, któ­re ze zgło­szo­nych pro­jek­tów mogą być zaak­cep­to­wa­ne przez posła-kato­li­ka.

Żeby to dostrzec wystar­czy wczy­tać się w punkt pierw­szy tego listu. Jego auto­rzy wska­zu­ją, że pro­ce­du­ra jest nie­mo­ral­na, bowiem:

- każ­de dziec­ko jest oso­bą od momen­tu poczę­cia, dla­te­go nie może być przed­mio­tem, któ­ry moż­na kupić.

To pro­ste zda­nie wyklu­cza z moż­li­wo­ści akcep­ta­cji tej meto­dy w zasa­dzie wszyst­kie pro­jek­ty poza pro­jek­tem oby­wa­tel­skim Ini­cja­ty­wy Con­tra In Vitro i posła Bole­sła­wa Pie­chy.

- poczę­cie dziec­ka meto­dą in vitro powo­du­je śmierć jego bra­ci i sióstr w sta­nie embrio­nal­nym

Ten punkt speł­nia­ją trzy pro­jek­ty: oby­wa­tel­ski Con­tra in vitro, posła Pie­chy i posła Gowi­na.

- każ­de dziec­ko ma pra­wo począć się z aktu miło­sne­go rodzi­ców.

I zno­wu na pla­cu boju pozo­sta­ją tyl­ko dwa pro­jek­ty: Pie­chy i Ini­cja­ty­wy Con­tra In Vitro.

- każ­de dziec­ko ma pra­wo do tego, by jego rodzi­ce byli rodzi­ca­mi bio­lo­gicz­ny­mi.

W tym punk­cie wery­fi­ka­cję prze­cho­dzą trzy pro­jek­ty: Pie­chy, Gowi­na i Ini­cja­ty­wy.

Co to ozna­cza dla posłów, dekla­ru­ją­cych swój kato­li­cyzm? Otóż ni mniej ni wię­cej, tyl­ko że powin­ni poprzeć jeden z dwóch pro­jek­tów posła Pie­chy, albo ini­cja­ty­wy oby­wa­tel­skiej Con­tra in vitro. Inne pro­jek­ty są bowiem zwy­czaj­nie nie­mo­ral­ne (to doty­czy pro­jek­tu posła Gowi­na) i — w mniej­szym lub więk­szym stop­niu — nie­ludz­kie. Ich auto­rzy akcep­tu­ją bowiem śmierć lub zamro­że­nie jed­nych dzie­ci, by inne mogły się naro­dzić. Dzi­siej­sze gło­so­wa­nie nad odrzu­ce­niem pro­jek­tu ini­cja­ty­wy oby­wa­tel­skiej będzie więc waż­nym spraw­dzia­nem szcze­ro­ści wyzna­nio­wych dekla­ra­cji pol­skich poli­ty­ków. I war­to uważ­nie czy­tać listy gło­so­wań. I spraw­dzać, dla kogo jego kato­li­cyzm jest tyl­ko ele­men­tem poli­tycz­ne­go PR, a dla kogo auten­tycz­nym ele­men­tem toż­sa­mo­ści, o któ­rą trze­ba wal­czyć.

Koniecz­ność świa­dec­twa, wbrew suge­stiom czę­ści publi­cy­stów czy poli­ty­ków, nie ozna­cza przy tym bra­ku akcep­ta­cji reguł demo­kra­tycz­nych. Jeśli oka­że się, że w pol­skim par­la­men­cie orto­dok­syj­ni i wie­rzą­cy kato­li­cy sta­no­wią mniej­szość (a to moż­na spraw­dzić dopie­ro po gło­so­wa­niu nad dwo­ma pro­jek­ta­mi), moż­li­we sta­nie się wspie­ra­nie innych pro­jek­tów (a w zasa­dzie pro­jek­tu, bo cho­dzi o pro­jekt posła Gowi­na), któ­re będą sta­no­wi­ły “mniej­sze zło”. Gło­so­wa­nie za tym pro­jek­tem sta­je się jed­nak moral­nie dopusz­czal­ne, dopie­ro po daniu świa­dec­twa praw­dzie.

Dla wie­lu poli­ty­ków nad­szedł więc czas spraw­dzia­nu… I życzę sobie i innym, by zda­ła go więk­szość wystar­cza­ją­ca do zakoń­cze­nia trwa­ją­ce­go w Pol­sce bez­pra­wia in vitro, któ­re — jak przy­po­mi­na­ją bisku­pi — powo­du­je śmierć ludzi w sta­nie embrio­nal­nym