Idą barbarzyńcy

Elu­ana Engla­ro umie­ra. Gru­pa “leka­rzy” zde­cy­do­wa­ła się wyko­nać wyrok śmier­ci gło­do­wej na kobie­cie wyda­ny przez Sąd Naj­wyż­szy. Jej winą jest to, że pozo­sta­je w sta­nie wege­ta­tyw­nym. I nic wię­cej!

Oczy­wi­ście, jak zwy­kle w takich sytu­acjach, pada argu­ment, że odmó­wie­nie kobie­cie pokar­mu to tyl­ko odmo­wa kon­ty­nu­owa­nia upo­rczy­wej tera­pii. Ale prze­cież pokarm i picie nie jest tera­pią, a po pro­stu odzy­wia­niem. Odmo­wa zaś poży­wie­nia nie jest zaprze­sta­niem tera­pii, a zwy­czaj­nym ska­za­niem kogoś na śmierć gło­do­wą. Kogoś, o kim wca­le nie wie­my, w jakim sta­nie rze­czy­wi­ście się znaj­du­je, nie wie­my, czy jest czy nie jest w sta­nie cokol­wiek odczu­wać i jak odbie­ra rze­czy­wi­stość.

Wyrok śmier­ci na kobie­cie nie jest tak­że euta­na­zją. Ta ostat­nia zakła­da bowiem wyra­żo­ną proś­bę o śmierć pacjen­ta. Elu­ana Engla­ro takiej proś­by nie wyra­zi­ła. Nie mamy więc do czy­nie­nia z euta­na­zją, a ze zwy­czaj­nym mor­der­stwem sądo­wym, doko­na­nym na zim­no, w maje­sta­cie pra­wa, przez uczyn­nych “leka­rzy”. Szcze­rze mówiąc nie wyobra­żam sobie, by ktoś jesz­cze po tym, co zro­bi­li zde­cy­do­wał się u nich leczyć… Bo to jed­nak nie wia­do­mo, czy nie uzna­ją, że lepiej nas zabić niż podać nam krom­kę chle­ba!

Ale ta śmierć to tak­że trud­na lek­cja dla nas wszyst­kich. Od teraz we wło­szech (ale nie oszu­kuj­my się nie tyl­ko) nikt nie jest bez­piecz­ny. Każ­dy z nas może bowiem stra­cić świa­do­mość, a wte­dy zawsze moż­na nas zagło­dzić, jeśli będzie to tań­sze, lub wygod­niej­sze dla rodzi­ny lub pań­stwa. A wyrok wyko­na­ją leka­rze, któ­rzy są prze­cież powo­ła­ni do lecze­nia, a nie do zabi­ja­nia. A przy­naj­mniej byli do tego powo­ła­ni, gdy żyli­śmy w świe­cie cywi­li­zo­wa­nym. Teraz zapa­da nad nami noc bar­ba­rzyń­stwa.