Kościół Anglii a Kościół Szwecji i starokatolicy: erozja czy rozkwit komunii?

Jak stwier­dził nie­daw­no arcy­bi­skup Can­ter­bu­ry Rowan Wil­liams, oso­by żyją­ce w związ­kach nie­apro­bo­wa­nych przez Kościół nie powin­ny peł­nić posłu­gi­wań duchow­nych, zwłasz­cza bisku­pich. Kwe­stia ta jest jed­ną z przy­czyn poważ­nych napięć w łonie Wspól­no­ty Angli­kań­skiej. Kościół Epi­sko­pal­ny USA i Kościół Angli­kań­ski Kana­dy, akcep­tu­ją­ce de fac­to ordy­na­cje gejów i les­bi­jek, w coraz więk­szym stop­niu przy­bli­ża­ją wid­mo schi­zmy we Wspól­no­cie.

W Koście­le Anglii, w któ­rym posłu­gu­je już wie­le osób homo­sek­su­al­nych nara­sta opo­zy­cja do tra­dy­cyj­ne­go sta­no­wi­ska pod­trzy­ma­ne­go nie­daw­no przez arcy­bi­sku­pa Wil­liam­sa. Tym­cza­sem, jak zwra­ca uwa­gę publi­cy­sta Guar­dia­na z 7 sierp­nia br. Simon Sar­mien­to, Wspól­no­to­we pro­ble­my prze­sła­nia­ją fakt mówią­cy, iż Kościół Anglii pozo­sta­je w komu­nii z Kościo­łem Szwe­cji i z nie­któ­ry­mi z euro­pej­skich Kościo­łów Sta­ro­ka­to­lic­kich, ofi­cjal­nie apro­bu­ją­cych związ­ki jed­no­pł­cio­we i homo­sek­su­al­ne ducho­wień­stwo.

Szwedz­cy lute­ra­nie od lat dzie­więć­dzie­sią­tych ofe­ro­wa­li gejom i les­bij­kom zawie­ra­ją­cym part­ner­stwo cywil­ne cere­mo­nial­ną modli­twę i bło­go­sła­wień­stwo, zaś od 2007 r. dzia­ła­nia te odby­wa­ją się w ramach porząd­ku litur­gicz­ne­go. Lute­rań­skim bisku­pem Sztok­hol­mu jest od nie­daw­na les­bij­ka będą­ca part­ner­ką lute­rań­skiej ksiądz. Kościół Anglii pozo­sta­je w peł­nej komu­nii z Kościo­łem Szwe­cji w ramach Poro­zu­mie­nia z Porvoo od pierw­szej poło­wy lat dzie­więć­dzie­sią­tych XX wie­ku.

W roku 1931 Wspól­no­ta Angli­kań­ska zawar­ła w Bonn ana­lo­gicz­na komu­nię z Kościo­ła­mi Sta­ro­ka­to­lic­ki­mi sku­pio­ny­mi w Unii Utrechc­kiej. U schył­ku minio­ne­go stu­le­cia Kościo­ły Sta­ro­ka­to­lic­kie z: Holan­dii, Nie­miec, Austrii i Szwaj­ca­rii zaczę­ły bło­go­sła­wić związ­ki jed­no­pł­cio­we, co, obok wyświę­ca­nia kobiet, sta­ło się przy­czy­ną wystą­pie­nia z Unii Pol­skie­go Naro­do­we­go Kościo­ła Kato­lic­kie­go w USA w 2004 roku. Kościół Pol­sko­ka­to­lic­ki w RP nadal jest człon­kiem Unii Utrechc­kiej Kościo­łów Sta­ro­ka­to­lic­kich.

Posłu­gi­wa­nie bisku­pie „otwar­te­go geja” Gene’a Robin­so­na, zwierzch­ni­ka die­ce­zji New Hamp­shi­re Kościo­ła Epi­sko­pal­ne­go USA zosta­ło sym­bo­licz­nie zakwe­stio­no­wa­ne przez fakt nie­za­pro­sze­nia go na ubie­gło­rocz­ną kon­fe­ren­cję bisku­pów Wspól­no­ty Angli­kań­skiej w Lam­beth. Ofi­cjal­nym gospo­da­rzem kon­fe­ren­cji jest arcy­bi­skup Can­ter­bu­ry. Jak postrze­ga on ordy­na­cję Evy Brun­ne, biskup­ki Sztok­hol­mu, wycho­wu­ją­cej wespół ze swą part­ner­ką, ksiądz Gunil­lą Lin­den trzy­let­nie­go syna? Czy posłu­gi­wa­nie Evy Brun­ne, będą­ce powo­dem do dumy szwedz­kich lute­ra­nów nie budzi pew­nych wąt­pli­wo­ści arcy­bi­sku­pa Can­ter­bu­ry?

Pyta­nie to moż­na zadać tak­że samym lute­ra­nom i innym chrze­ści­ja­nom. Wyda­je się, że sprze­ciw wobec homo­sek­su­al­nych ordy­na­cji we Wspól­no­cie Angli­kań­skiej i jed­no­cze­sna apro­ba­ta tych­że w Kościo­łach z któ­ry­mi Kościół Anglii pozo­sta­je w komu­nii jest pew­ną nie­kon­se­kwen­cją. Być może będzie ona roz­wią­za­na po powsta­niu przy­mie­rza angli­kań­skie­go. Abp Rowan Wil­liams kil­ku­krot­nie stwier­dzał, że chce, by Wspól­no­ta Angli­kań­ska była czymś wię­cej, niż led­wie fede­ra­cją. God­ny sza­cun­ku model Świa­to­wej Fede­ra­cji Lute­rań­skiej nie jest dla nie­go opty­mal­nym, jeśli cho­dzi o budo­wa­nie Kościo­ła Powszech­ne­go, w któ­rym posłu­gi­wa­nie dia­ko­nów, księ­ży i bisku­pów jest jed­no­li­cie uzna­wa­ne. Wewnątrz­an­gli­kań­skie pro­ble­my i spo­sób ich roz­wią­za­nia będą mia­ły waż­kie kon­se­kwen­cje dla chrze­ści­jań­skiej eku­me­nii.